Na ongeveer een halfuur sta ik bij de ingang van de zaal te kijken, hoe de ziana met vrienden van Redouan wegrijdt om de jurken te halen. Terwijl de klok steeds verder tikt richting de avonduren, kan ik op dit moment niks anders dan wachten. Het enige wat me meezit is het feit dat het nog een paar uur is voor de eerste gasten arriveren. Mijn armen kruis ik over elkaar heen en neem een paar stappen naar buiten. Geen mens is buiten te bekennen, de ingebroken auto staat wat verderop. Even controleer ik of niemand in de buurt is en besluit snel even een kijkje te nemen.
Een ingebroken kofferbak is wat ik aantref. Het klopt voor geen meter voor mijn gevoel, hoe weet iemand nou dat dit een auto is met jurken erin? Het parkeerterrein stond immers ook vol eerder op de dag. Wanneer ik bijna klaar ben met een rondje om de auto hoor ik Redouan mij roepen. "Wat doe je daar? Kom yallah je hebt niks te zoeken bij die auto!". Ik schrik door zijn harde stem en neem een diepe zucht. In zijn trainingspak met een telefoon in zijn ene hand en een flesje water in de andere, wacht hij ongeduldig tot ik terug loop. "Ik heb je toch net gezegd dat ik dit regel? Kifesh ga je naar buiten en daar wat rond kijken? Ben je een sherlock geworden yek?". "Ja ik wil toch ook even zien wat er is gebeurd? Al de hele dag doe je raar sinds dat dit is gebeurd". Hij neemt een slok van zijn water en kijkt me tegelijkertijd de hele tijd aan. "Ik kom er wel achter Redouan denk maar niet dat je alles voor jezelf kan houden ja".
Diep van binnen weet ik dat er meer speelt. "Safi luister ik zeg het je allemaal na de bruiloft ja. Hoezo wil je het zo graag weten? Je gaat je alleen maar druk maken om onzin dingen klaar. Yallah ga terug naar binnen toe". Ik rol mijn ogen en loop langzaam maar zeker weer het gebouw binnen. Ondertussen wordt in de zaal de laatste dingen gereed gemaakt voor vanavond. Heel even neem ik plaats bij een lege tafel, terwijl ik naar de dames van de catering kijk die alvast met het een en het ander van service heen en weer lopen. 1 dame in het specifiek valt me op, alsof ik haar ergens eerder heb gezien. Doordat ze snel loopt kan ik haar gezicht maar moeilijk zien. Mijn ogen knijp ik wat samen en richt een scherpe blik op haar.
Dan komt het me weer allemaal binnen en schrik ik rechtop. Dit kan toch niet de persoon zijn wie ik denk dat het is?
JE LEEST
HABIBA DJELI ❤️
RomanceWonend in Amsterdam met mijn broer Yassine en mijn ouders. Yassine is iemand uit het criminele milieu. Hij heeft een dominant karakter, met een kort lontje. De enige persoon waarvoor hij een zwak heeft ben ik. Habiba djeli is dan ook mijn bijnaam. ...
