HABIBA DJELI ❤️

Geen seconde rust

Snel trek ik mijn moeder mee naar de tuin. Dit is momenteel de dichtsbijzijnde optie om haar te verstoppen. "Yemma je moet even hier staan". Zeg ik fluisterend terwijl ik haar om de hoek van het huis breng. Ze geeft mee en laatste knuffel en ik ren terug naar binnen. Ik zie Younes al in de keuken staan met de plastic tassen vol met eten. Terwijl hij bezig is met dit uit te pakken kijkt hij naar mij. "Wat deed je buiten? Het is koud nu hoorde je iets?". "Nee nee ik wilde gewoon kijken naar de tuin, wat ik misschien wil veranderen. We zijn hier pas net ik had daar eerder geen tijd voor toch". Aan zijn blik zie ik dat hij mijn verhaal niet 100% geloofd maar schept het eten verder. We gaan aan de eettafel zitten en genieten van onze eerste maaltijd als getrouwd stel. "Basha habiba djeli".

Tijdens het eten en alle verhalen die Younes ondertussen verteld kan ik maar aan 1 ding denken. Hoe ga ik mijn moeder naar buiten zien te krijgen en wat als dit allemaal een plan was van Yassine. Wat als er dalijk een inval op mijn huis wordt gedaan door zijn mannen en ik mee wordt genomen. Ik dwaal af in mijn gedachtes en schrik door de bel die ik hoor gaan. "Waarom doe je zo is er net iets gebeurd toen ik weg was?". Terwijl hij op staat kijkt hij me nog goed aan en loopt dan richting de voordeur. Snel loop ik naar de keukenla en pak ik een mes en verstop achter de muur. De deur hoor ik opengaan geen stemmen, geluid helemaal niks. Het voelt als minuten dat ik daar zit. Dan hoor ik de deur dichtgaan en voetstappen dichterbij komen, ik bereid me voor om dit mes te gebruiken en sta op. Dan zie ik een bos met honderden rode rozen binnen in de keuken komen. Daarachter volgt Younes en ziet meteen aan de toestand hoe ik erbij sta dat er iets moet zijn met me. Het mes pakt hij uit mijn hand en hij neemt me mee naar de bank.

"Jij gaat mij nu vertellen wat er is hoe of wat. We staan beide niet op totdat jij mij alles hebt verteld". Ik durf het niet, ik durf niet te vertellen dat mijn moeder in de tuin staat en dat Yassine haar heeft afgezet. Maar wat moet ik dan? Het laatste wat ik wil is terug naar huis gaan. Ik kijk recht voor me uit en begin te praten. "Mijn moeder is net geweest" zeg ik voorzichtig. "Je moeder hier? Kifesh net gewoon dus? Was je broer er ook?". Meteen staat hij op en zie dat hij onrustig wordt. "Nee hij was er niet bij, alleen zij was er". Ik hoor de achterdeur opengaan en binnen no time staat mijn moeder binnen in het huis. "Wilde je dit verbergen voor me? Wilde je haar weer meenemen naar jullie huis?". Ik draai me om en zie beide aan de eettafel zitten. Mijn moeder kijkt hem aan maar zegt geen woord. Uit bescherming voor Yassine doet ze dit, om die specifieke reden begin ik te schreeuwen. "Waarom zeg je nu niks yemma! Waarom doe je altijd Yassine beschermen, dus wat je net allemaal zei was gewoon een leugen?!".

"Hoe kon ik je vertrouwen net!? Jullie hebben me allemaal bespeeld!". Ik loop naar de gang toe om wat af te koelen en hoor Younes verder praten met haar. Ik loop naar de slaapkamer toe met uitzicht op de weg. De grote ramen laten de hele straat zien en van de verte zie ik een auto die mij heel bekend voorkomt. Daar achter rijdt er nog een, het zal maar een paar minuten zijn voordat ze bij mijn huis aankomen. Ik ren naar beneden van de trap "ze zijn er !! We moeten gaan Younes yallahh!!". Ik open de voordeur en zie hem aanrennen met de autosleutels. "Dit is allemaal jouw schuld yemma dit vergeef ik je nooit!". We stappen allebei de auto in en scheuren de straat uit.