HABIBA DJELI ❤️

Erna

De overgebleven zuurstof die ik heb probeer ik te sparen. Naast mij hangt een noodknop ik hoef deze alleen in te drukken, dan komen de verpleegsters en dokters gelijk. "Redouan heb ik gevolgt hij was bij mij toen hij opeens weer weg moest. Mijn leven was perfect zonder jou erin". Ik voel me licht in mijn hoofd worden mijn stem is weg, van binnen voelt het alsof ik het hele ziekenhuis bij elkaar schreeuw. Met mijn gewicht probeer ik steeds meer en meer naar links te hangen. Ja eindelijk ik voel de knop druk deze in en adem mijn laatste adem uit. Al snel voel ik de druk van het kussen om mijn gezicht verminderen. Met alle kracht die ik over heb gooi ik het kussen van mijn gezicht. Ik adem hevig, mijn gezicht voelt heet aan.

Terwijl ik op adem begin te komen probeer ik uit bed te gaan. Nour heeft gewoon geprobeerd me te laten stikken. Met 2 benen aan de zijde van mijn bed sta ik langzaam op. Ik ben uit evenwicht en loop via de rand van mijn bed richting mijn infuus. Deze gebruik ik als houdvast. Mijn ziekenhuis jurk is veelste groot maar toch probeer ik mijn kamer te verlaten. Ik open de deur en het felle licht van de gang brand in mijn ogen. Eenmaal op de gang zie ik Redouan en Younes, beide zitten tegenover elkaar voor zich uit te staren. Redouan kijkt snel om van het geluid dat de wieltjes van het infuus maken. "Wejoww waar ben je mee bezig". Hij staat op rend naar me toe en omarmt zich over mij. "Yallah schat ga terug naar je bed toe, je bent nog veelste zwak om te staan. Ook younes staat op en roept voor dokters "halloo wat moet ik doen om een facking dokter te krijgen hier, zijn jullie bezig met thee drinken!!".

Een verpleegster kijkt de hoek om "meneer kunt u niet schreeuwen andere patiënten zijn aan het slapen?". En loopt richting hem. "Niet schreeuwen zij heeft net een ongeluk gehad en staat nu en je wilt dat ik niet schreeuw, wejow mevrouw zorgt u maar snel dat hier per direct een dokter is. Anders ga ik er wel naar opzoek". Redouan houdt mijn middel stevig vast en loopt stapje voor stapje met me mee terug de kamer in. "Redouan ik ga die dokters zoeken hier, ben zo terug safi". Hij geeft een knik aan Younes en houdt de deur open voor me. "Ik ben zo moe Redouan". Zeg ik vermoeit". Langzaam ga ik op mijn bed liggen. "Waarom ben je ook opgestaan je moet uitrusten nu, je hebt echt een zware klap ontvangen. Alhamdullilah leef je nog". Tegelijkertijd doet hij de dekens over me heen en gaat naast me zitten op een stoel.

"Ik verlaat je nooit meer hoor je me. Dit is alles waarvoor ik je juist wil beschermen. Je moet rusten maak je maar geen zorgen". Younes loopt gestresst de kamer binnen met 4 dokters om zich heen. Je ziet aan zijn uitdrukking dat hij geïrriteerd is. "Jullie moeten haar nu gaan onderzoeken ja, ze had in de tussentijd 10x kunnen neervallen jullie maar rust doen". Redouan geeft hem een sein dat hij rustig moet doen. "Bro doe kalm ze is kapot". Beide nemen afstand van mijn bed en laten de dokters hun werk doen. "Mevrouw waarom bent u opgestaan, waar heeft u last van?". Terwijl mijn hele lichaam wordt nagevoeld zeg ik heel zacht "mijn gezicht, ik, ik kreeg geen adem". "Sorry u kreeg geen adem?". Vraagt een dokter verbaasd. "Er hangt namelijk een zuurstof masker boven u, dat weet u toch?".

Zowel Redouan als Younes komen dichterbij "wat zei ze?". Vraag Redouan bezorgd. "Dat ze geen zuurstof kreeg". De dokter draait zich om en terwijl ik in Redouan's ogen kijk zegt hij iets in Younes oor.

"We komen zo terug ja, ik zorg ervoor dat er iemand op de gang wacht de hele tijd dat we weg zijn". Zonder een woord uit te kunnen spreken volgen mijn ogen ze tot zij de kamer hebben verlaten.