HABIBA DJELI ❤️

Ondervraging

De hele rit ben ik stil. Ik kijk uit het raam en bedenk wat ik ga zeggen als ik word ondervraagd. Geen informatie delen is het doel. Maar wat het meeste door mijn hoofd rondspookt is het feit dat ik een usb stick met alle informatie over mijn broer en zijn partners in mijn zak heb zitten. Als zij die informatie tot beschikking krijgen, dan ben ik nog verder van huis. De handboeien zitten strak en ik zit alles behalve comfortabel. We rijden het politiebureau binnen en de deur wordt opengedaan. "Uitstappen mevrouw". Een agent houdt me vast bij mijn arm en we lopen binnen. Contact gegevens over mij worden onderling uitgewisseld en ondertussen word ik gefouileerd.

Het enige wat ze hebben is de usb stick. Terwijl de vrouw dit op het desk neerlegt kijkt ze me vragend aan. Een collega plaatst het in een plastic zakje en bewaard dit aangezien dit de enige spullen zijn die ik op zak heb. Ik word naar een cel gebracht en de handboeien gaan af. "We komen morgen u ondervragen". Voordat ik iets terug kan zeggen sluiten ze de deur en ben ik alleen in een vierkante ruimte.

Ik weet dat Redouan nu bezig is met me hier uit te krijgen met behulp van iedereen. Zolang mijn ouders hier maar niet achterkomen denk ik. Ik besluit te gaan liggen op het steenharde matras en sluit mijn ogen. Langzaam voel ik mijn lichaam in slaap vallen. Door de honderd vragen die in mijn gedachtes rondspoken en de stem van een vrouwelijke agent word ik wakker. "Mevrouw volgt u mij naar de verhoorkamer ?". Ik wrijf in mijn ogen en volg haar naar de ruimte.

Een andere collega is aanwezig en ik neem tegenover beide plaats. "Dus weet u waarom u hier bent ?". Nee knik ik "waarom ben ik eigenlijk hier, ik heb niet eens de kans gekregen om iemand te bellen ? Dat hoort niet !". "We gaan dit gesprek opnemen" ze wijst ondertussen naar het apparaat dat naast ons staat en klikt op play. De dag, datum, tijd en namen van alle aanwezigen in de ruimte worden genoemd.

"Het verhoor start nu inzake lopend dossier van Nour Kasmi".