HABIBA DJELI ❤️

Beslissing

De auto in zie ik nog Nour aan het einde van de straat lopen. Ik besluit uit te stappen en achter haar aan te gaan. Ze staat stil en kijkt naar de drukke weg. "Nour!". Ik probeer te rennen op mijn hakken en ze kijkt me aan. "Ga je me nog geven wat van mij is eh vieze heks dat je bent!? Die fucking laptop nu geven anders sla ik al je tanden eruit!". De tas om haar schouder heeft de perfecte grote waar mijn laptop in zou passen. Ze moet hem wel bij hebben. Ze lacht en rolt haar ogen. "Denk je nu echt dat ik dit aan je ga geven, na wat Redouan allemaal heeft gezegd!?. Meisje jij bent echt niet slim hè". De tas trek ik van haar schouder en terwijl ik dit doe schopt ze me in mijn buik. Door de trap neem ik een paar stappen naar achter en geef haar 1 stoot op haar hoofd. "Nour laat haar los wollah jij bent nog lang niet van me af!".

Redouan komt aanrennen en trekt Nour van me weg. "Kowed nu meteen!".  Zonder 1 woord of beweging rent ze weg naar haar auto, de tas zie ik in haar hand en weg is ze. Ik staar voor me uit, je was zo dichtbij zo dichtbij en je had die tas. Redouan draait mijn gezicht om en kijkt bezorgd naar me. "Gaat het heb je ergens last van, moeten we ergens heen om je medicatie te geven?". "Nee ik heb niks het gaat prima". Zeg ik terwijl ik mijn tas goed om doe. "Waarom hadden jullie ruzie hier? Hebben jullie iets onderling momenteel?".  "Pfff nee niks, ze heeft gewoon iets wat van mij is dat is alles".

Ondertussen loop ik richting mijn auto en volgt Redouan me. Hij probeerd mijn aandacht te trekken maar het enige wat ik wil doen is naar huis gaan. Dan komt hij voor me staan en in 1 beweging trekt hij me bijzich en kust me. Zijn armen probeer ik van me af te halen maar dat heeft geen zin. "Redouan wat doe je? Ik snap niet wat je wilt? Je had maanden geleden zoveel tijd hiervoor, maar terwijl ik de ergste ruzie had met mijn broer heb jij er geen 1x voor geprobeerd dat het minder werd. Alle schuld kwam bij mij te liggen! In marokko liet je ons alleen! Nu wil je opeens dat ik bij je terug kom!?". Hij neemt me iets verder afgelegen mee in de straat waar het wat rustiger is. "Waarom denkje dat ik de afgelopen maanden zoveel met je ouders heb doorgebracht? Al die tijd heb ik mijn vertrouwen opgebouwd met hen, met je broer heb ik alles allang besproken. Hij heeft persoonlijk gezegd dat als jij er ook mee in stemt, we gewoon kunnen trouwen. Jij verdiend meer dan wat je jezelf kan voorstellen!".

Op dit moment kan ik niet helder nadenken. Wat ik wel weet is dat ik die laptop moet halen. De enige manier om die terug te krijgen momenteel, is met de hulp van de persoon die tegenover mij staat Redouan. Alleen hij kan ervoor zorgen dat ze dat ding teruggeeft. De hele tijd denk ik na en kom tot een besluit, het besluit wat ik nooit, maar dan ook echt nooit van Younes mag maken. Vertellen wat ik al die maanden heb gedaan aan iemand. Dit is mijn enige optie Younes het spijt me denk ik in mijn hoofd.