HABIBA DJELI ❤️

Anoniem

Mijn ogen open ik moeilijk en voel een misselijkheid van binnen. Zal dit me tegenhouden, nee zoveel moeite en tijd die ik erin heb gestopt. Mijn telefoon pak ik en lees de gemiste berichten van Yasmina. Alles begint rustig als ik opeens lees dat ze haar laptop niet kan vinden. "HOE BEDOEL JE JE KAN DIE NIET VINDEN???". Ik spring uit bed en trek de dichtsbijzijde kleding die ik kan vinden aan. "Tfoe tfoe tfoee!!". Mijn moeder komt rennend mijn kamer binnen "wat is er? Gaat het goed?". "La yemma het gaat slecht, ik moet nu naar Yasmina er is een noodgeval". "Noodgeval? Is iemand overleden allah y rahmoe". Op de achtergrond hoor ik mijn moeder al smeekbedes verrichten. "La mama niemand is overleden er is gewoon iets met haar, ik moet er zijn als vriendin zijnde". "Hchoemaaa zomaar laat je me dit doen". En ze loopt weer mijn kamer uit. Ik moet eigenlijk lachen om de hysterische situatie die er ontstond in mijn kamer, maar dat mijn laptop weg is met maanden lange informatie en bewijzen is onmogelijk.

Ik ren de deur uit naar mijn auto en race naar Yasmina. Onderweg naar haar straat rijd ik toevallig de straat van Redouan door, dit omdat het nu eenmaal een snellere route is. Zijn voordeur gaat net open en ik zie hem ook richting zijn auto gaan. Meteen kijkt hij naar mijn auto en ziet dat ik het ben.  Zijn arm haalt hij omhoog dat ik even moet stoppen. "Shit wollah meh heb ik tijd voor deze man nu. Bazz wat een ochtend". Ik parkeer op de stoeprand en doe mijn bijrijder raam naar benenden. Hij hangt met zijn hoofd naar binnen en zegt niks. Geïrriteerd kijk ik hem aan en haal een wenkbrauw omhoog. "Oke wat is er ik heb haast momenteel". "Heb je Yassine gesproken vanochtend kan hem niet bereiken namelijk". "Nee heb hem niet gezien". Mijn raam sluit ik en rijd gelijk door. "We hebben geen tijd voor deze onzin gesprekken adios!".

Met piepende banden parkeer ik en Yasmina staat al bij de ingang van de voordeur, zenuwachtig op mij te wachten. "Ik weet niet waar het is, heel het fucking huis heb ik doorzocht nergens welou!". De deur sluit ik achter me en loop naar de plek waar we de laptop hadden neergelegd. "Heeft iemand anders het meegenomen? Hoe kan het weg zijn Yas ik snap het niet, niemand weet deze plek toch?". "Pff dit is echt erg he dit, hoe dan hoe!??". Het hele huis doorzoek ik nog maals maar ook dan tref ik niks aan. Met mijn handen op mijn hoofd denk ik na. Wie o wie kan binnen komen, dat is onmogelijk. "Hoe laat kwamen je ouders thuis gisteren? Vraag ik terwijl ik een kast dicht maak. "Ze zijn nog niet thuis geweest eigenlijk, ze zijn gaan slapen bij mijn tante gister".

"Dus niemand was er gister behalve jij en ik?". "Ja tenzij iemand ook al binnen was al die tijd gister, dan hebben ze die fucking laptop meegenomen".

Mijn telefoon hoor ik afgaan keer op keer van boven en loop naar de slaapkamer om hem te pakken. Het nummer dat me belt is anoniem en ik reageer niet. Stel dit is Yassine die me belt? Waarom zou hij dit anoniem doen?. Ik begin Yassine te bellen en na 2x  neemt hij op. "Hallo?". "Waar ben je Yassine iedereen zoekt je?". Op de achtergrond hoor ik dat hij op de markt staat. "Ik ben wat halen voor yemma hoezo?". "Niks niks ik zie je wel als je thuis bent".

Weer beneden gaat mijn telefoon weer over. "Yas wollah wie belt me de hele tijd anoniem?". Ik besluit op te nemen en hoor geen geluid. Net wanneer ik wil ophangen begint iemand te praten. "Jij zoekt zeker deze laptop of niet?". Aan de stem te herkennen is dit van een vrouw. Mijn gezichtsuitdrukking veranderd naar verwarring. "Wie ben je en hoe weet je dit?". "Kom om 7 uur precies naar de locatie die ik je stuur, dan krijg je meer informatie". De verbinding wordt verbroken en ik gooi mijn telefoon op de bank. "Enn wie is het?". Vraagt Yasmina onrustig. "Een vrouw een fucking vrouw wollah wie is ze ik weet het niet, mijn plan...". Op dat moment krijg ik de locatie binnen per sms.