HABIBA DJELI ❤️

Yemma

"Wat doe jij hier hoe heb je mij gevonden?". Mijn moeder staat op van de bank en loopt mijn richting op. Meteen loop ik verder in het huis en schreeuw ik "Yassine waar ben je, ben je zo zielig dat je yemma hebt laten komen, als ik je vind ga je niet meer leven!!". Mijn hakken trekt ik uit en verander meteen in overlevingsmode. Met 1 hak in mijn hand als zelfverdediging zoek ik het hele huis af. "Kom terug hij is er niet, alleen ik ben er". Hoor ik van beneden. Ik zie mezelf in de reflectie van een spiegel en heel even sta ik stil. Kijk waar je mee bezig bent, dit zou een mooie dag moeten zijn om van te genieten, te herinneren de rest van je leven. Wie maakt deze alweer kapot? Je fucking broer maakt die kapot. Ik ren de trap af naar beneden waar ik mijn moeder nog op dezelfde houding tref. "Wie heeft je gebracht? Wanneer ben je hier gekomen? Heb je me al die tijd gevolgt?!". Op geen enkele vraag geeft ze me antwoord. Kalm is ze te kalm voor haar doen en al helemaal in een situatie zoals deze.

"Yallah kom bij me zitten". Ze loopt terug naar de bank en op de salon tafel treft ik thee en wat zoetigheid aan. "Wanneer ben je hier gekomen dat je dit allemaal hebt gemaakt?". Ik ga tegenover haar zitten en kruis mijn benen over elkaar. Mijn armen leg ik op de leuningen van de stoel en kijk zonder emotie haar recht aan. "Ik ben hier om je terug te halen, je kan niet trouwen met hem, niet na wat er allemaal is gebeurd door hem". Op dit moment moet je koud zijn, hoe fout het ook voelt al laat je 1 emotie zien is het klaar. Dan kan je je spullen inpakken en terug naar Amsterdam gaan. "Ik ben al getrouwd net om precies te zijn, mijn besluit staat vast. Ik ben een getrouwde vrouw yemma, ik kan niet meer naar huis". Ze pakt thee en neemt een slokje, nog steeds is ze kalm. Haar kennende zou ze me nu mee hebben gesleept om met haar mee te gaan. Iets klopt er niet.

Ze haalt even haar wenkbrauwen op en neemt een diepe zucht. "Je hebt geen keuze, ik ben je moeder jij gaat mee met mij naar huis". Mijn handen kruis ik op mijn schoot. "Nee ik kom nooit meer naar huis, mij zie je niet tot Yassine daar weg is!". "Je moet juist blij zijn met een broer als hem, door hem heb ik je kunnen vinden, zonder hem was ik hier nu niet geweest". "Dat was beter dan ook Yemma, door hem heb ik mijn leven gehaat de afgelopen dagen! Door je zoon, het was verschrikkelijk!". "Wat was verschrikkelijk thuis zitten met hem? Alles geregeld hebben door hem?". Mijn blik veranderd binnen no time naar verwarring. "Hoe bedoel je samen met hem heeft hij je wel verteld wat er is gebeurd de afgelopen tijd?". Even zie ik mijn moeder slikken, het teken dat zij ook niet weet wat er is gebeurd. "Aha hij heeft je dus niks gezegd hè? Welou tuurlijk zo is hij ook mashaallah voor hem toch!. Wat een goede broer, een goede broer zou zijn zusje niet alleen laten in een ziekenhuis, een goede broer zou al helemaal niet zijn bloed eigen zusje naar Marokko sturen!".

Ondertussen sta ik op en trek ik mijn te lange jurk omhoog. Ik zie mijn moeder wit wegtrekken om het feit wat zij allemaal nu te horen krijgt. "Ja MAROKKO en weetje waar de bergen! Alleen in de bergen was ik! Niemand om mij heen, wie weet wat er met mij kon gebeuren!? Is dat een goede broer nee! Je hebt geluk dat ik niet de opdracht heb gegeven om hem iets aan te doen". "Hayati ino kom terug zitten, dit kan ik allemaal oplossen tussen jullie". Ik zie de wanhoop in haar ogen, de reden dat zij nu zo rustig is, is omdat iedereen hoopt dat dat helpt om me terug te krijgen. "Deze dag moest mooi zijn hij verpest alles!". Ik breek, dit is mijn breekpunt na alle jaren die ik moest overleven met hem, is dit het moment dat het me teveel wordt. Ik zak langzaam op de grond en huil. Ondertussen komt mijn moeder naast me zitten en knuffelt me. "Saffi saffi de komende paar dagen mag je hier blijven".

Wauw mijn oren kan ik niet geloven, misschien beseft ze nu dan eindelijk waarmee ik zit. Met welke problemen ik te maken had de afgelopen tijd. "Ik ga zometeen weg en stap met hem de auto in, dan zeg ik dat jij morgen komt, maar eerst een en ander zelf moet regelen". "Maar ik kom niet terug". Haar handen plaatst ze op mijn wangen "ik ga dit goed maken wanneer heb ik je in de steek gelaten?". In mijn hoofd kan ik veel antwoorden geven op die vraag, maar op dit moment voelt het alsof ze aan mijn kant staat voor de eerste keer. We staan allebei op van de grond en ik hoor de voordeur opengaan. "Habiba ik ben er!". Shit Younes is aangekomen met het eten.