HABIBA DJELI ❤️

Redder

Wat voelde als een aantal minuten trek ik mijn gezicht iets naar achter. We kijken beide uit naar de zee, zijn arm legt hij over mijn heup en hij geeft me een kus op mijn hoofd. "Ik breng jullie allebei uit deze shit, dat is het minste wat je verdiend". Het liefst zou ik met hem weglopen van iedereen en ergens in the middle of nowhere een nieuw leven beginnen. Samen alleen wij 2 en niemand anders. Maar ook ik weet dat de realiteit heel anders in elkaar zit dan dat. "Aan wat denk je allemaal?". Ik voel dat hij naar me kijkt en ik twijfel om het erover te hebben. "Vertel aan me waarover je denkt je weet toch dat je me kan vertrouwen?".

"Younes weet je hoe erg ik dacht aan je elke dag, dag in dag uit niet wetend of je nog in leven was?. Ze hadden je gewoon bijna omgelegd voor mijn ogen en ik deed niks. Ik liep weg en...". Al snel vloeien de tranen over mijn wangen en kan ik niet stoppen met huilen. Hij trekt me tegen zich aan en houdt me stevig vast. Hij laat me uithuilen op zijn borst. "Hey, kijk me is aan". Met mijn snikkende gezicht kijk ik omhoog. "Ik ben nu bij je, je hoeft je geen zorgen te maken. Het breekt mij ook om je te zien huilen. Toen ik hoorde dat jullie mee waren genomen door mijn jongens wist ik dat jullie veilig waren". "Maar hoe ben je hierheen gekomen dan? Lieten ze je zomaar gaan?". "Nee ik zat ergens vast in één of andere schuur in een bos. Doormiddel van mijn telefoon die ze hadden afgepakt konden mijn mannen me traceren. Je moet slim zijn, je weet nooit wanneer of wat er met je kan gebeuren". Mijn tranen veegt hij weg van mijn wangen en streelt door mijn haren. "Daarna ben ik per direct naar jullie op zoek gegaan, toen ik hoorde dat jullie in de bergen waren achter gelaten kon ik niks anders dan persoonlijk jullie halen".

Ons leven lijkt op een film en altijd ben ik de gene die in de problemen zit denk ik. "Wat is nu het plan Younes? Ik wil niet meer in Marokko zitten nog langer, ik wil naar huis". "Ik heb een aantal loopjongens in Tetouan zitten, zij zijn bezig om jullie paspoorten te regelen of laat me zeggen terug stelen. Daarna gaan we met de auto terug naar Nederland, op die manier kunnen we nog omrijden etc. Mocht dat nodig zijn". Hij heeft over alles nagedacht, nu kan ik eindelijk even zonder stress hier genieten. "Er is nog wel 1 dingetje die je moet weten". Zegt hij bezorgd. "Wat dan? Is er iets ergs gebeurd in de tussentijd of?". "Je broer komt vervroegd vrij, hij zal hoogst waarschijnlijk thuis zijn als jij ook thuis komt na deze hele rit". "Hij is mijn broer niet meer! Die man is iemand die toevallig ook dezelfde ouders heeft, dat is het dan ook. Kijk wat hij me heeft aangedaan Younes kijk om je heen. Noem je dat een broer nee!". Al snel raasd de woede door mijn hele lichaam. "Ik kan niet wachten om thuis te zijn en voor eens en altijd hem op zijn plek te zetten!".