HABIBA DJELI ❤️

Pijn

In totale verbazing en shock sta ik op. De vrouw die ik zie lopen op mijn bruiloft, is dezelfde vrouw waarmee Younes is vreemdgegaan. Waarom is zij op mijn bruiloft? Zijn zij dan verhuisd terug naar Nederland? Zoveel onbeantwoorde vragen die er nu rondspelen. Net wanneer ik opzoek ga naar de cateraar wordt ik geroepen door Yasmina van de verte. "O mijn god wollah wie deze actie heeft gegooid op je...". Het geluid van haar hakken gaan worden steeds luider, door de snelle voetstappen die zij maakt richting mij. Mijn armen open ik en geef haar een knuffel. "Je weet niet wie er hier is Yasmina, deze dag wordt alleen maar erger". Zeg ik in haar oor.

"Wat is er aan de hand? Kom naar buiten toe, we lopen wel een rondje". De gedoceerde zaal die er als een sprookje uitziet lopen we uit. Buiten zie je de zonsondergang langzaam maar zeker komen. We lopen beide richting de mannenzaal die een stukje verder zich begeeft. "Vertel wat gaat er rond in je hoofd?". "Pff wollah alles, luister Yas dit ga je niet geloven".

Mijn haren plaats ik achter mijn oor en stop even met lopen. "Ik was net even aan het zitten, mohim ik was rustig aan het rondkijken in de zaal, niks aan de hand zou je denken. Opeens zie ik een vrouw rondlopen die ik herkende..". "Wie dan ??". Vraagt Yasmina zenuwachtig. "Ja ik kon haar niet plaatsen tot het me allemaal weer bij me kwam. Zij is dezelfde vrouw waarmee Younes is vreemdgegaan, dezelfde vrouw die in mijn huis sliep in België, terwijl ik mijn hele leven alles en iedereen had opegegeven voor hem!". Yasmina's mond valt open in een totale shock bevinden wij ons beiden.

Zowel verbazing als woede gaan rond in mij. "Vieze flikker die hij is! Is hij hier dan ook !? Klaar klaar hoeveel pijn wilt hij je aandoen?!". Door het geschreeuw van Yasmina's stem komen al snel verschillende vrienden van Redouan naar buiten gelopen, om te kijken wat er aan de hand is. "Labas dames ?" Roept een van de jongens. "Ja alles gaat goed niks te zien hier oke!". Yasmina trekt me aan mijn arm mee richting haar auto toe en opeent deze per direct. Beiden stappen we in. "Pff en nu? Weet je broer dit en Redouan?". Ik knik mijn hoofd "nee ik heb nog niks gezegd, ben er net pas zelf achter gekomen". Even is het stil en kijken we allebei uit het raam. "Ik wil alleen weten of hij hier ook is, dan kan ik gerust verder". Het is de ontwetenheid dat aan me eet. Wat als Younes straks ook in de avond er is? Ik weet niet of ik daarmee kan omgaan na alles wat hij me heeft aangedaan.

Tranen voel ik in me opkomen. "Ik snap niet dat ik nog steeds pijn heb door hem Yasmina. Deze hele dag zou ik niet eens meer aan hem moeten denken". Al snel voel ik de eerste tranen rollen over mijn wangen. Yasmina opent haar armen waar ik even uithuil. Net wanneer ik mijn tranen wegveeg wordt er op de autoraam gekloppen.

Ik kijk om en zie Redouan staan.