HABIBA DJELI ❤️

Het gevecht

Bijtend op mijn lip probeer ik mijn tranen in bedwang te houden. Zometeen breekt de hel los en er is niks wat ik er nog aan kan doen. Had ik maar gewoon verteld vanaf het begin, dat er wel dingen aan de hand waren. Ze zeggen spijt komt achteraf , dat is precies nu het geval. Niet veel later hoor ik een auto aan rijden met scheurende banden. Het is Yassine, hij stapt uit en loopt naar Younes. "Dus jij wilt mijn zusje pijn doen he, jij hebt veel stoere praatjes toch ewa hier ben ik komen dan. Heb ik je je lesje niet geleerd de vorige keer vieze flikker dat je bent. Tegelijk haalt hij een harde vuist uit recht in Younes gezicht. "Nu ga je eraan vriend".

Younes geeft Yassine een paar trappen en niet veel later kijk ik naar een gevecht, waar de meeste topsporters u tegen zeggen. Ik ren zo snel mogelijk naar ze toe en probeer ze uit elkaar te halen. Vanaf een flat hoor ik een vrouw "ga weg voordat jij ook wordt geraakt, ik heb de politie gebeld ze zijn onderweg!!". Ik neem een paar stappen terug en hoor de sirenes harder en harder worden. De zwarte parkeerplaats wordt verlicht met rood blauwe lichten. 4 polite agenten rennen richting Yassine en Younes, halen ze uitelkaar en vertellen de rechten die ze hebben. "Jullie worden aangehouden en meegenomen naar het bureau". Al snel komt een vrouwelijke agent naar mij toe. "Mevrouw gaat alles goed met u? Bent u geraakt? Wat is de relatie tussen u en de mannen?". Het enige wat ik kan is kijken hoe ze worden afgevoerd richting het bureau. "Mijn contact gegevens hebben jullie in het systeem, mochten jullie mij nog verder nodig hebben kan je mij bellen".

Ik loop naar mijn auto, sluit de deur en begin te huilen. De rivier van tranen veeg ik weg tijdens het rijden naar huis. Dit is allemaal mijn schuld, die gedachte blijft rond draaien in mijn hoofd. Al mijn spullen gooi ik op de grond en loop naar de bank. Het huis is zo leeg en morgen zou een leuke dag moeten zijn. Mijn telefoon laad ik op en wacht tot deze is opgestart. Mijn spiegelbeeld zie ik in het scherm, makeup en mascara die helemaal over mijn wangen zitten. Dan hoor ik de huistelefoon afgaan. Het nummer is afkomstig uit Marokko, mijn ouders bellen. Diep haal ik adem en neem op "salam habibti labas (alles goed)". "Alhamdullilah yemma gaat heel goed, hoe is het met jullie?". Wat ik niet wil op dit moment, is dat mijn ouders erachter komen wat er zich heeft afgespeeld. "Het is heel lekker weer hier baba en ik blijven nog een paar weken. Is Yassine er ook yallah geef hem maar aan de lijn shokran".

"Uhmm yemma Yassine is aan het slapen, heel moe is hij van het sporten". Even hoor ik mijn moeder twijfelen. "Safi als hij wakker is laat hem mij bellen, beslama hayati groetjes van baba ook". De telefoon hang ik op. Ik zak op de grond en begin te huilen, mijn hart is in stukjes.