HABIBA DJELI ❤️

De gevangenis

Nadat alle dokters me goed hebben gecontroleerd op eventuele verdere complicaties. val ik in slaap wat voor mij voelt als een paar uur. Ik word wakker door iemand die mijn naam roept "wordt wakker". Ik voel dat iemand aan mijn haren zit en ik open langzaam mijn ogen. "Yasminaa". Mijn ogen glunderen en al snel vullen deze zich met tranen. "Je ligt al een paar dagen hier he, elke dag ben ik komen kijken. "Huh elke dag waarom voelt het dan alsof ik maar heel even heb geslapen?". "De artsen hebben je verplaatsd naar een speciale afdeling, doormiddel van de medicatie die hebt gekregen kon je lichaam zich herstellen, hierdoor herinner je bijna niks van de afgelopen dagen". Dit kan wel kloppen de enige dingen die ik mij herinner zijn het douchen, lopen door de gangen en eten. Voor de rest wie er ook op bezoek is geweest of wanneer is wazig.

"Ik heb goed en slecht nieuws voor je". Ze kijkt naar de grond en terug naar mij. "Uhmm vertel eerst maar het goede". "Je mag vandaag het ziekenhuis verlaten daarom ben ik hier". Zegt ze met een grote glimlach op haar gezicht. "Yess eindelijk". "Ook zijn Redouan en Younes erachter gekomen waar Nour zich bevond toen zij ja...". Ik zie aan haar dat ze het maar moeilijk vindt om uit te spreken. "Ik weet wat je bedoeldt Yas zeg het maar gewoon". Toen jij aan het slapen was zijn zij even weggegaan om ja, iemand te bezoeken. Hierdoor heeft ze dit allemaal kunnen doen". "Bezoeken?".  "Ja dat is het slechte nieuws. Uhm ik weet niet zo goed hoe ik dit moet zeggen...". Ik ga recht op zitten en leg mijn haren achter mijn oren. "Yas yallah vertel je maakt me alleen maar nieuwsgieriger". Ze hoest even en komt op mijn bed zitten, pakt mijn handen en ademt even diep in. "Yassine zit in de gevangenis". Even valt er een stilte. Ik trek wit weg en bevindt me in een shock. De dekens trek ik van me af en kleed me direct op. "Wat ben je aan het doen je moet nog wachten tot de arts komt om je te ontslaan van het ziekenhuis". Mijn telefoon heeft Yasmina in haar hand. Ik pak deze af en kijk op de dag, het is zaterdag. Dat betekend dat er bezoekdagen zijn. Yasminaa mijn broer zit ik de gevangenis wat wil je dat ik doe, hier blijven liggen terwijl er niks met me is". "Kijk naar je je hele lichaam zit onder de blauwe plekken en je hebt de afgelopen dagen alleen maar geslapen, wil je nu echt naar hem toe?!". "Ja ik loop naar de badkamer om me snel op te frissen". De spullen die van mij zijn pakt Yasmina in een tas en loopt me snel achterna". "Mijn broer mskin mijn broer, hij verdiend dit niet, wij gaan nu er heen het maakt me niet uit hoe ik eruit zie".

Richting de uitgang hoor ik nog artsen schreeuwen, Yasmina loopt naar hen toe en legt de situatie uit. Ondertussen ben ik allang bijna bij de auto, mijn ogen vallen op een grote rode bos rozen. Het zijn er ongeveer 100 lijkt het, aww dat moet vast van een man voor zijn vrouw zijn. Ik volg de bos rozen tot de persoon deze even naar beneden zakt. Redouan is het en rend naar me toe met de bloemen. "Waar ga je naartoe, ik kom je ophalen van het ziekenhuis??". Met een verwarde blik knuffelt hij mij een geeft hij me een kus op mijn wang. Er zijn nog zoveel dingen die ik met hem ook nog moet bespreken, maar dat komt later nog wel. "Yassine zit vast ik hoor dit nu pas?. Ik ga naar hem toe als jullie mee gaan goed zo niet ook goed".

"Doe even rustig oke, ja hij zit vast, maar wanneer verwachte je dat we dit gingen vertellen. Je hebt zoveel meegemaakt de afgelopen dagen en..". "Ja ik ben aangereden dat weten we allemaal maar dit was allemaal niet gebeurd als ik niet eerlijk was tegen hem!". Langs mijn wangen voel ik de tranen lopen en begin harder te huilen. De rozen legt Redouan boven op de auto en omhelst me. "Ik ga met je mee hem opzoeken. Hij heeft me elke dag gebeld om te horen hoe het met je is, hij is echt bezorgd om je". In zijn armen loop in naar de auto van Redouan toe ik neem plaats en zie hoe hij tegen Yasmina de situatie uitlegt, we rijden weg en ik zwaai nog naar haar. "Ik moet je nog een aantal dingen vertellen dat te maken heeft met...". Ik blijf uit het raam kijken en hij pakt mijn hand vast. "Kijk me even aan min fadlik( alsjeblieft). Ik draai mij gezicht om en zie dat hij moeite heeft met het uitleggen van de situstie. "Het enige wat ik wil dat je nu even weet is dat ik verloofd WAS met Nour". Betekend dit dat hij het heeft afgebroken? Hij mag natuurlijk niet weten dat ik zijn situatie al van A tot Z weet. "Ow". Zeg ik verbaasd. "Ik heb haar al aangepakt en valt je niet meer lastig, er gaan nog meer dingen rond in haar privé situatie, maar dat is niks om jou druk om te maken.

Eenmaal aangekomen kijk in via de spiegel die zich in de auto bevindt nog even kijk ik hoe ik eruit zie. Mijn haren doe ik in een staart en mijn manteljas doe ik aan. We lopen naar binnen, gaan door de beveiliging en wachten tot we worden gebracht naar de bezoekruimte. Ik loop naar binnen en zie Yassine al onrustig wachten op mijn komst.