HABIBA DJELI ❤️

Het meer

Mentaal en fysiek ben ik kapot. Door de tranen zijn mijn ogen rood en opgezwollen. Het voelt alsof mijn wereld is gestopt een film kan hier niet eens tegenop. Ik hoor het geluid dat mijn telefoon aan staat, ik sta op doe mijn haar in een knot en voel de tranen nog steeds vloeien over mijn wangen. Een paar gemiste oproepen van Redouan en Yasmina. Kijkend naar de tijd zie ik dat het al bijna 12 uur is. Snel facetime ik Yasmina, zij begrijpt me zonder uberhaupt woorden uit te spreken. Ze kijkt geschrokken naar me "wat is er gebeurd?". Weer voel ik meer tranen op komen. "Ze zijn opgepakt Yas allebei, het is allemaal mijn schuld. Weer moest ik de domme keuze maken en niks vertellen weer". "Wie waar heb je het over habiba ik kom naar je toe nu per direct safi". Om deze reden en nog vele meer is Yasmina mijn beste vriendin sinds kleins af aan. Het maakt niet uit wat er is, of hoe laat we staan beide voor elkaar klaar. "Oke ik wacht op je".

Ik haal een diepe zucht en loop naar mijn kamer om me om te kleden in een joggingbroek. Boven gaat mijn telefoon over, snel loop ik er naar toe. Het is zeker Yasmina die nog iets even moet doen, mijn ogen zijn wazig en ik neem op. "Yas als je niet kan komen nu is niet erg m3lish". ".....". Even is er geen gehoor. "Hallo wat is er, waarom huil je? Ik belde even omdat ik Yassine niet te pakken krijg. Hij zou nu thuis moeten zijn.". "Hij is opgepakt Redouan weg alweer". "Haal even rustig adem ja, pak wat thee ik kom eraan ik gaat dit allemaal regelen, maak je maar geen zorgen". Niet veel later hoor ik de bel van het portier, ik loop naar de deur en maak open. Redouan kijkt me aan en het enige wat uit zijn mond komt is "mskina". Hij opent zijn armen en ik huil uit op zijn borst. Zijn brede schouder en armen houden mij stevig vast. "Ik heb een aantal jongens al aan het werk gezet, je broer komt uit het politiebureau ja. We zeggen dat hun de ooggetuigen waren uit de flats, je broer handelde uit noodweer hierdoor kunnen ze alleen die flikker Younes vasthouden".

We zitten in de woonkamer in complete stilte. Hij houdt me vast in zijn armen. Zijn gezicht laat zien dat ook hij woedend is, maar probeerd dit zo min mogelijk te laten merken aan mij. "Ik voel me echt schuldig, het is door mij zo gelopen". "Kijk me aan". Ik draai me om en kijk in zijn ogen. "De enige schuld van wie dit is, is Younes jij hebt niks verkeerds gedaan". Snel pak ik mijn hete thee en probeer deze rustig op te drinken, starend naar voren probeer ik deze avond te verwerken. Opnieuw gaat mijn telefoon af, Redouan loopt er naar en neemt op. "Safi ik zal het doorgeven ja? Je hoort nog van haar morgenochtend".

"Het was Yasmina ze is nog bij haar familie en kan niet snel hier naartoe komen. Blijf gewoon lekker thuis morgen, ik kan je ook goed vermaken. Als je wilt dans ik zelfs voor je met raï muziek op de achtergrond". Hij probeerd alles er aan te doen om me op te vrolijken. "Kom we gaan even naar buiten wat frisse lucht, we halen wel een ijsje ofzo bij de Macdonalds, hier binnen ga je te veel nadenken". Snel maak ik mijn gezicht schoon en zitten we in de auto onderweg om wat te eten te halen. Op de achtergrond staat wat arabische muziek op, buiten op straat is niemand een paar auto's hier een daar. Even staan we bij een klein meer met uitzicht op de stad. "Yallah uitstappen dame".

Nog even kijk ik uit het raam en zie dat de deur door Redouan wordt opengemaakt. Hij steekt zijn hand uit en begeleid me uit de auto. "Normaal doe ik dat niet dus voel je maar heel speciaal". Een kleine glimlach komt van mijn gezicht en met zijn arm om mij heen, lopen we dichterbij het meer. We staren voor ons uit en kijken naar al het licht. In de lucht staan er honderden sterren. "Zolang ik naast je ben kan je niks overkomen, je hoeft me alleen te vertrouwen". Hij draait mijn lichaam naar die van hem en brengt zijn gezicht dichterbij. Zijn ademhaling voel ik op mijn gezicht zachtjes en onze lippen ontmoeten elkaar. Mijn ogen sluiten en heel even ben ik weg van al mijn gedachtes.