HABIBA DJELI ❤️

Yassine

"Ik ga denk ik even slapen, ben echt kapot". Richting de deur naar de trap loop ik en kijk nog even naar Redouan die gestrekt op de bank ligt. Trouwen zijn serieuze stappen, hiervoor moet hij niet alleen met mijn ouders maar ook Yassine over praten. Daarnaast hebben wij het geen 1x gehad over Nour, dat snap ik al helemaal niet. Een vrouw die zowel hem als mij opzoekt niet alleen op de bruiloft, maar ook in het ziekenhuis. Vaak genoeg heb ik mensen horen zeggen dat over te veel dingen nadenken je ergste vijand kan zijn. Ik geef ze gelijk dag in dag uit ben ik aan het denken. Geen seconde rust. "Safi houbi neem je rust, ik ben hier beneden mocht je me nodig hebben". Ik sluit de deur en loop richting de slaapkamer.

In het stopcontact ligt mijn nieuwe telefoon die door Redouan is aangeschaft, de enige nummers die erin staan zijn die van mijn ouders, Yassine, Yasmina en Redouan. Onder een andere naam heb ik Younes voor het geval dat. Ik sluit mijn ogen en draai op mijn zij. Yassine zit vast nog steeds, zou hij weten wat er met mij is gebeurd, hoe is het met hem. Langzaam val ik in slaap.

Van het geluid van rollende koffers wordt ik wakker. Redouan staat in de slaapkamer zijn kleren in te pakken. "Ga je weg?". Vraag ik terwijl ik rechtop ga zitten. "Ik niet alleen jij en Yasmina ook. De verassing die ik heb geboekt gaan we naartoe zometeen, zij staat ook al klaar met haar spullen". "Waar gaan we naartoe dan? Is het ver?". "Ik vertel het je allemaal straks, maar je kan eerst naar je broer gaan hem bezoeken. Hij heeft me net gebeld". Zijn autosleutels gooit hij op het bed en tilt de koffers naar beneden. Ook goeiemorgen voor jou Redouan denk ik bij mezelf. Ik maak me snel klaar in de badkamer en kleed me om. Een beetje parfum op en weg ben ik.

Het is alleen ik en Yassine, de tijd die we zonder elkaar doorbrengen voelt als jaren. "Ik hoef nog maar een paar weken dan ben ik weer bij je". De hele tijd ben ik stil, tegen niemand heb ik het gehad over Younes, de vraag waar hij is of dat hij leeft wil ik graag een antwoord op hebben. Het liefst zoek ik hen zelf op. "Yassine ik ga je iets vragen maar je moet eerlijk antwoorden, geen dingen gooien als daar hoef je niks van te weten". Ik kijk hem met een strenge blik aan. "Safi". "Waarom hebben jullie dit gepland voor Younes?". Aan zijn houding zie ik dat hij me het liefst meeneemt naar een hoekje en gaat schreeuwen, jammer genoeg voor hem kan dit nu niet. Hij hoest en blijft stil. Met zijn hand maakt hij het gebaar dat ik een andere vraag moet stellen. "Weetje wat er met me is gebeurd in de tussentijd?". "Ja". Ja?? Is dat wat hij zegt niks anders alleen ja. "Kifesh ja, ga je niks anders vragen". Mijn stem verhef ik een beetje en al snel draaien wat mensen zich om.

"En hoe is het om met Redouan samen te zijn?". Hij pakt mijn arm vast en knijpt deze steeds harder en harder. Per direct klap ik dicht, hier had ik niet eens aan gedacht. Hij en Redouan zijn 2 handen op 1 buik. Onafscheidelijk eigenlijk, maar waarom wordt hij boos op mij? Het komt van 2 kanten toch. Is dit waarom Redouan ook zo afstandelijk was in de ochtend en de reden dat ik Yassine moest komen bezoeken.