«Dark Side | Dramione»

51. "Co cię Kryminalni pociągają?"

Pokojową ciszę rozerwało pukanie do drzwi, nie zamierzałem wpuszczać tego kogoś, kto tam stał tylko po to, żeby nas budził. Jednak Gryfonka, na której brzuchu leżałem, miała inne zdanie.

— Proszę — usłyszałem zaspany głos Hermiony, zmarszczyłem nos, gdy usłyszałem trzask drzwi. Mogłem się spodziewać, że to Diabełki...

— Wstaliście? — głos Ginny przerwał chwilową ciszę, zacząłem wymyślać plan zemsty i mordu, jaki mam im wyrządzić za budzenie.

— Niezbyt — czułem, jak Granger przeciąga się na tyle, ile pozwalał jej mój uścisk, a chwilę później zaczyna gładzić moje włosy i plecy. Mimowolnie się wzdrygnąłem.

— Smokuuu wsta...

— Nie śpię, Zabini — uciąłem, ale i tak nie otworzyłem oczu, było mi za wygodnie i za ciepło, żeby wstawać.

— Ciebie serio może obudzić zwykłe otwarcie drzwi? — zapytał niedowierzającym głosem.

— Mnie może obudzić najcichsze pukanie w te pierdolone drzwi — warknąłem pod nosem, ale ewidentnie to usłyszeli, bo skomentowali to śmiechem — co was sprowadza?

— Celem naszej podróży i odwiedzin jest pobudka szanownego państwa i zawiadomienie o śniadaniu na dole — powiedział z przesadną elegancją.

— A można wiedzieć, jaka jest godzina? Skoro państwo przyszli nas obudzić? — zapytałem takim samym tonem.

— Kochanie, jest dziewiąta — usłyszałem rozbawiony głos Hermiony, mruknąłem coś niezrozumiałego pod nosem. Westchnąłem i podparłem się na łokciach, lecz po chwili lenistwo wzięło nade mną górę i znów położyłem się na brzuchu dziewczyny, tym razem tyłem do przyjaciół — ktoś tu nie ma ochoty wstawać...

— Za wygodnie i za ciepło — powiedziałem cicho i wtuliłem głowę w materiał bluzy.

— Słodki jesteś — Gryfonka powiedziała to lekko ściszonym głosem, na moich ustach od razu pojawił się uśmiech.

— Psujesz moją osobowość zimnego Ślizgona, Granger — odpowiedziałem, dalej mając zamknięte oczy, dziewczyna zachichotała cicho — możecie iść i tak już nie zasnę.

— Za pół godziny macie być na dole — powiedział Zabini i wyszedł razem z Ginny, jeszcze za drzwiami krzyknął szybkie — max!

— W końcu — mruknąłem i westchnąłem głośno, uchyliłem lekko oczy i od razu dostałem ostrym, jasnym światłem w sam środek moich szarych tęczówek. Zamrugałem kilka razy, by przyzwyczaić się do jasnego otoczenia, gdy już normalnie widziałem, dźwignąłem się na łokciach i spojrzałem na Gryfonkę. W jej oczach znowu zaszkliły się łzy — nie płacz skarbie...

— Daruj sobie, nie powstrzymam tego — powiedziała załamana, zlustrowałem jej twarz wzorkiem. Policzki, po których za chwilę miały spływać łzy, zaczynały mienić się w świetle przyjemnego słońca.

— Nigdy sobie nie daruje, przynajmniej jeśli chodzi o ciebie — przerwałem na chwilę i oparłem swoje czoło o jej — Miona, mi naprawdę na tobie zależy i nie mogę znieść tego, że płaczesz... po prostu, jesteś, jak mały płomyczek szczęścia i nadziei, który daje mi chęć do życia...

Sam nie umiałem ubrać tego wszystkiego w jakieś sensowne zdanie, ale wiedziałem, że Hermiona chociaż w jakiejś części mnie zrozumiała. Opadłem na łóżko obok dziewczyny i zakryłem twarz dłońmi, dlaczego to wszystko jest tak trudne do zrozumienia? W końcu poczułem uścisk na klatce piersiowej, odsłoniłem oczy, by zobaczyć, co go powoduje i nie myliłem się, myśląc, że to Hermiona.