CHASING CARS (JIBEA)

72 - SORRY

JIA POV

Ang aga ko nagising kahit halos hindi naman ako nakatulog magdamag. I am a bit bothered about Bea's confession not because I don't like what she said but its just that I am troubled with my own feelings.

Sobrang naguguluhan talaga ako sa nararamdaman ko. Kahit pinipilit ko ang sarili na everything is fine, pero hindi ko pa rin maialis sa sarili ko na mag-isip.

Just like Bea, I felt the same way too. Pero alam ko sa sarili ko na mahal ko si Miguel. Kind of I love Miguel, but there is this growing feeling for Bea.

"Kainis, bakit ganito? Pwede ba yun na magkakagusto ka sa magkaibang tao? That's impossible. Bea is a friend at yun lang ang narardaman ko for her." (usal ko sa isip)

Tumingin ako sa gilid and Bea was comfortably sleeping. Medyo my distance ang pwesto namin unlike the previous days.

"Hindi ito pwede. Hindi ito maaring magpatuloy. You need to do something Jia or maybe kailangan momlang magrelax Jia. Masyado ka lang nag-iisip kaya ganyan." (wika ng utak ko)

Napabuntong hininga ako. And since puro kaguluhan ang laman ng isip ko minabuti kong bumangon para magkape.

I take a look at my watch, 4:30 pa lang ng umaga. Kaya after kumuha ng kape, lumabas ako sa terrace. Medyo malamig pero okay lang may kape naman.

Naupo ako sa bench kung saan sinabi ni Bea na gusto niya ako. I was just looking at the scenery. Pero wala pang makikita dahil madilim pa ang paligid.

"What now Jia? Maybe you need to talk with Miguel later on. Baka namiss mo lang siya kasi malayo at kay Bea mo nailabas." (patuloy na panggugulo ng utak ko)

"Pero paano kung totoo yung feelings mo kay Bea? What will you do knowing Bea is feeling the same way too?" (out of nowhere bigla na lang sumingit sa isip ko)

My thoughts were very troubling, kaya napabuntong hininga na lang ako at uminom ng kape.

This place, very serene. I never felt this kind of serenity in Manila. Yung tipong tahimik lang, sarili mo lang halos ang maririnig mo.

Kinuha ko ang phone sa bulsa ko. Tumambad sa akin ang larawan namin ni Miguel. And I feel a bit better seeing his picture.

Namiss ko na siya, kaya naisipan kong puntahan ang photos sa phone ko para tingnan ang pictures namin together.

Madalas kaming lumabas ni Miguel para mamasyal at kumain nu g nagsisimula pa lang angrelasyon namin. Pero nabawasan yun ng pareho na kaming busy sa trabaho.

But despite of busyness, he makes sure na kahit papaano ay nagkikita kami, nag-uusap or magdedate kapag may maisisingit na oras saglit.

Pero nung nakaraang buwan, sobrang naging busy talaga ako because of the launching. I have to even visit yung mga areas na gagamitin.

Personal naming pinamamahalaan ni Bea ang proyekto, we would even visit kung saan ginagawa ang mga parts at ang pagbuo ng sasakyan.

We are attentive to every details. Kung hindi sa venue, mga blue print naman pinagkakaabalahan ko. Isama mo pa ang ibang mga papeles sa opisina.

Yung iba nga dun si Papu na nagbabasa, pumipirma na lang ako and binabasa ko na lang kapag uuwi na sa bahay.

Kaya medyo in doubt din ako sa feelings ko right now kasi sa loob mg isang buwan puro halos si Bea ang kasama ko. Kaya maaaring naging ganun ang pakiramdam.

Nasanay ako na siya ang kasama at kausap. Minsan sabay din kaming kumain, tapos maglolokohan at mag-aasaran pa.

Pero malaking bagay na nakasama ko siya sa travel na ito dahil kahit papano ay may mga tanong ako na nahanapan ko na ng kasagutan.