"ဟင့္ လူႀကီး "
ကုတင္နား ေျပးသြားလိုက္ေတာ့ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ မ်က္နာျဖင့္ၾကည့္လာသည္
သူကျပံဳးကာ
"ကေလးေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္စီျပန္လာၿပီေပါ့
ေနာ္ "
"ဟင့္ အ႐ူးႀကီး အဲ့ဒါဘယ္လုိျဖစ္ေနတာလဲ "
မ်က္ရည္ေတြ က်ကာ သူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးကို ထု႐ိုက္ေနလိုက္သည္
"ဘာလို႔ ဒီလိုပံုႀကီး ျဖစ္ေနရတာလဲ ဒါလူႀကီးရဲ႕ ပံုစံမွ မဟုတ္တာ ဘာလို႔ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာလဲ "
"ကေလးရယ္ "
က်ေနာ့္ ကိုယ္ကိုေပြ႔ဖက္လာေသာေၾကာင့္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲခိုဝင္ကာ တရံႈ့႐ႈံ့ငိုေနမိသည္
"ဘာလို႔ဒီအတိုင္းႀကီးလွဲေနရတာလဲ "
"နည္းနည္းပါးပါး ထမင္းေလး ဘာေလးစားပါေရာ့လား "
"ဒီအတိုင္းေနရင္ဘာထူးသြားမွာမို႔လို႔လဲ "
"ခင္ဗ်ားႀကီး ေသသြားရင္ က်ေနာ္တို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မွာ မေတြးမိဘူးလား "
"ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ဦးေနာက္ မရိွရတာလဲ အ႐ူးႀကီးရဲ႕
ဒီလို လုပ္ေနေတာ့ ဘာထူးျခားသြားမွာ မို႔လို႔လဲ မေတာ္လို႔ေသသြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "
"အ႐ူးႀကီး အ႐ူးႀကီး လူႀကီးကေတာ့ ႐ုးေနၿပီဗ်ာ "
ရင္ဘတ္ကို တဖုန္းဖုန္းထုေတာ့ သူပါ မ်က္ရည္က်သည္
"ဘာလဲ နာလို႔လား ဟုတ္လား နာလို႔လား အ႐ူးႀကီး ရဲ႕ "
"မဟုတ္ပါဘူး ေပ်ာ္လို႔ပါကြာ ကေလးကိုယ့္စီျပန္ေရာက္လာလို႔ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ပါ
အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ္မေသခင္ ကေလး မ်က္နာေလးကိုေတြ႔ခြင့္ရၿပီေလ "
"ဘာလို႔ ေသမဲ့စကားကို ေျပာရတာလဲ က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္လာရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အသက္႐ွင္ေအာင္ေနေလ"
ESTÁS LEYENDO
ၿငိဳးမ်က္ရယ္မေျပ 🎐Completed🎐
Fanficငါ့အမွား အတြက္ ငါလုပ္ခဲ့တာေတြအတြက္ မင္းကို ဘယ္လို ေတာင္းပန္ရေတာင္းပန္ရ မင္းခြင့္လႊတ္တဲ့ အထိ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒါက ငါမင္းကို အရမ္းခ်စ္မိသြားလို႔ luhan oh sehun မုန္းတယ္ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို အ...
