7.VAGON | Tamamlandı,Düzenleniyor |

K I R K I N C I B Ö L Ü M

Nikahın üzerinden 1 hafta geçmişti. Asaf ile bu sürede düğün hazırlığına başladık. Düğünümüz Tren garında bambaşka bir düğün olacaktı. Gelinliğim diğer gelinlerin ki gibi kabarık, gösterişli değil; sade bir o kadar da naif bir şeydi. Asaf Mirza ise benim gibi bembeyaz giyinecekti. Tren garı " 7. VAGON " da özel olarak hazırlanıyordu. Misafirler de bütün dünya da böyle bir düğüne şahit olmayacaktı. Narin de bizim gibi beyaz giynecekti. Hayatımıza 1 siyah nokta bile dokunsun istemiyorduk.

Düğüne 2 gün kalmıştı bu süre  zarfında hazırlıkları tamamlayıp Buket abla ile Malikanede kalacağımız odayı hazırladık. Narini akrabalarından ayırmak istemiyordum. Her ne kadar Safiye hanım benden nefret etse de Asaf Mirza ve Narin için sabredecektim. Eşimin ailesiydi ne olursa olsun.

Sabah biraz geç uyanmıştım. Bu akşam Asaf Mirza'nın bekarlığa veda partisi vardı arkadaşlarıyla. Aslında pek parti de denemezdi yakın arkadaşları ile gece vakit geçirecekti.

Buket abla  ve Fahriye ile bu sabah beraber kahvaltı yaptık. Onlar masayı hazırlarken bende Asaf Mirza ile mesajlaşıyordum.

"Acaba diyorum Gelin hanım telefonu bırakıp kahvaltı mı yapsanız."

Gülerek  ona baktım.

"Yiyeceğim elticim ama kocama mesaj yazıyorum."

İkiside kahkaha  atarak bir birine baktı.

"Yesinler senin kocanı."

Gülerek bıraktım telefonu.

"Şaka bir yana çok heyecanlıyım çok."

"Allahım bir ömür mutlu yaşamayı nasip etsin inşallah."

"Amin  amin."

"Bize ilk geldiğin günü hatırlıyorum da Ahlem, ne kadar yorgun, yardıma muhtaç ve çaresizdin."

"Allah razı olsun sonra siz bana aile oldunuz."

Gülerek  elimi tuttu." Kardeş kazandım ben."

"Bende , hemde yoldaş."

_______________________________________________

Kahvaltıdan sonra eksik kalan birkaç parça eşya için ben Buket abla ile giderken ,Fahriye de Bora ile Tren Garına giderek son haline bakacaktı. Saatler sanki geçmek bilmiyordu. Her saniye içimde ki  heyecan ve mutluluk artıyor ve şükrüm fazlalaşıyordu. Urfaya geldiğim de kaçtığım sadece geçmişim değildi. Ben en çok kendimden kaçıyordum. Ayaklarım kan revan halde bindiğim o " Yedinci Vagon " şimdi hayatımı birleştireceğim adama " Evet " diyeceğim yer olacaktı.

Asaf Mirza da bende çok mutluyduk. Gerçek olamayacak kadar hemde. Allah'a ne kadar şükretsek az kalırdı. Bu bize bahşettiği güzelliğin haddi hesabı yoktu. Dünya da bu mutluluk ile yarışacak bir başka şey yoktu.

DÜĞÜN'DEN  1 GÜN ÖNCE

Bu akşam kına gecesi vardı. Akşam üzeri beni hazırlarlarken kapı çaldı. Ben Buket abla ile konuşurken sırtım kapıya dönük olduğu için kimin geldiğini görememiştim. Arkadan beni saran eller ile sözlerim yarım kaldı. Yutkunamıyordum âdeta. Gördüğüm şeyin hayal ya da rüya olmamasını ümit ediyordum. Aynada göz göze geldiğim kişi 

Yengemdi...

Dolan gözleri ile bana bakarak gülümsedi.

"Hayallerimden daha da güzel olmuşsun güzel kızım benim."

Daha fazla tutamadığım göz yaşlarım ile ona dönerek sıkıca sarıldım.  Tam 1.5 sene olmuştu onu görmeyeli. Evden arkama dahi bakamdan kaçtığım gün görmüştüm en son. Kokusu, sesi, nefesi, varlığı. Her zerresini hissetmek, onu hissetmek bambaşkaydı. İkimizide bir süre ağlayarak öylece durduk. Geri çekilip yüzünü ellerimin arasına aldım.

"Sen, sen nasıl geldin."

Gülerek avuçlarımı öptü.

"Damadım sağ olsun."

Gülerek hızla dışarı çıktım. Asaf Mirza dışarıda arabasına yaslanmış gülerek bana bakıyordu. Hızla giderek boynuna sarılıp sesszice ağladım. "Teşekkür ederim " diyebildim yalnızca sessiz ve mutlu sesimle. Sıkıca sarılarak güldü.

"O olmadan olmazdı."

Yüzümü ellerinin arasına alarak güldü.

"Güzelce eğlen olur mu? Yarından sonra bir daha asla ayrılmayacağız. Sizde ayrılmayacaksınız."

Sıkıca yanağını öperek içeri geçtim. Yengem ile bolca vakit geçirip beni akşama hazırladık.

Kalabalık olmayan bir topluluk ile eğlenerek bu gece Ahlem Karabulut oluşumu kutladık. Yengem ve en sevdiklerimle.