7.VAGON | Tamamlandı,Düzenleniyor |

K I R K D Ö R D Ü N C Ü B Ö L Ü M

ERTESİ GÜN

AHLEM'DEN DEVAM

Asaf Mirza bütün gece sadece beni ve Narin'i seyretmişti. Ne zaman gözlerimi açsam o eşsiz güzel gözleri ile buluştu gözlerim.  Ne kadar da zayıflamış ve bitap düşmüştü 1 haftada. Beni ve Narin'i ne kadar çok sevdiğini ve özlediğini biliyordum. Birazdan hastaneden çıkacaktık. Ona sormak istediğim o kadar çok şey vardı ki.
Buket ablanın yardımı ile giyinip bindik arabaya.

"Yengem evde mi bekliyor bizi?"

Ben, Narin ve Buket abla arkaya oturmuştuk. Bora ile Asaf göz göze gelince aynadan bana baktı.

"Hayır sevgilim."

"Nerde peki?"

Cevap vermeden arabayı çalıştırdı. Anladığım kadarıyla Safiye hanım yüzünden başka yere götürmüşlerdi. Belki Fahriye de kalmışlardır diye düşündüm. Biraz sonra araba mezarlığa dönünce Buket ablaya döndüm. Gözlerini benden kaçırarak yola döndü. Araba durduğun da Asaf Mirza inerek kapımı açtı. Elini uzattığın da ondan güç alarak indim arabadan.

Biraz sonra beni yan yana duran 2 mezara getirdi. Haşmet baba ve Yengemin mezarına. Yengemin adını görünce güçsüzleşen bedenim ile Asaf Mirza'nın kollarına düştüm. Ondan güç alarak mezarın yanına çöktüm.  Gözyaşlarım yanaklarıma firar ederken içime kor ateş gibi düşen acı ile nefesim daralmış, yüreğim yanmıştı.

"Yenge" diyebildim yalnızca. Hayatta ailem olam tek insanda yoktu artık. Borayı sonradan bulduğum için bana hem anne hem baba olan tek kişi yengemdi. 1 sene sonra yeniden kavuşmuşken şimdi ise o artık tamamen yoktu.

Bir süre orada kaldıktan sonra Asaf Mirza kucağına alarak arabaya getirdi beni. Adim atacak mecalim kalmamıştı. Eve geldiğimiz de Bora uyuyan Narin'i odasına götürdü. Benimle vedalaşıp yarın geleceğini söylerek gitti.

Asaf Mirza kucağında beni odaya getirdiğin de düğün günü hazırlandığı halde bulduk odayı. Anlaşılan Asaf Mirzada odaya girmemişti. Beni yatağa yatırınca ayağa kalkıp camı açtı. Yeniden yanıma gelip oturdu.

"Senin için ne kadar zor ve acı olduğunu biliyorum. Bende babamı kaybettim. Yengen seni hep gelin olarak görmek istiyormuş ve Allahta nasip etti. Şimdi ise görevini tamamlayarak Allah'ın yanına gitti."

"O bana sadece anne olmamıştı."

"Biliyorum. O sana her şey olmuştu. Canın, kanın olmuştu."

Boynuna sarılarak ağlamaya devam ettim.

"Beni hiç bırakma."

"Söz veriyorum."

Yaşadığım acı evet çok büyüktü ama Allah bana Asaf Mirza gibi bir eş , Narin gibi bir evlât nasip etmişti. Bu zor günleri de hep beraber atlatacaktık. Onlarla beraber geçecekti acılarımız, yaralarımız.
Bize hayatı dar edecek bir şey kalmamıştı artık.