7.VAGON | Tamamlandı,Düzenleniyor |

O T U Z U N C U B Ö L Ü M

ASAF MİRZA'DAN DEVAM

Narin uyumuştu arabada. Ahlemi evine getirince bende indim peşinden.

"Aşık mı bu adam sana?"

"Ne? Ne saçmalıyorsun sen?"

"Aşık mı diyorum. Nereye gitsen peşinde ne yapsan gözü üstünde."

"Nerden bileyim ben. Hem sen her seferinde tartışma  çıkarınca sorun yok ama demi?"

"Ya adam utanmadan masamıza oturuyor daha napsın!"

"Bağırma bana!"

"Bağırırım.!"

"Ya sen kim olarak hesap soruyorsun bana ha kim olarak!"

"SANA AŞIK BİR ADAM OLARAK!"

Söylediği sözün sinirle çıkmadığına ciddi olduğuna emindim. Ama ne cevap verecektim onu bilmiyordum. Sadece gözlerine  bakıyor bir şey diyemiyordum. Zaten o da ister istemez sakinleşmişti. Arabaya binerek eve gitti.

AHLEM'DEN DEVAM

Eve girince az önce duyduğum sözleri kendime ikna etmeye çalıştım. Şaka yapmıyordu buna emindim. Derhal Fahriyeyi arayarak gelmesini söyledim. İçeri geçince kahve yapıp balkona çıktık.

"Şimdi sana bir şey söyleyeceğim ama sakin ol ve sakın bağırma."

"Noldu kız?"

Derin nefes alarak yutkundum. 

"Asaf Mirza bana aşık olduğunu söyledi."

Şaşkınca ayağa kalkarak çığlık attı.

"Biliyordum biliyordum! Aaaa vallaha biliyordum."

Ayağa kalkarak elimi ağzına kapattım.

"Fahriye bağırma."

Sevinçle yerine oturdu.

"Vallahi biliyordum."

"Ya kızım sakin ol ben senin kadar  heyecan yapmadım."

"Ya sen delirdin mı? Adam sonunda itiraf etti işte."

"Ne yani ettiyse? Ne değişti? "

"Bakıyorum sende  gayet mutlu oldun."

"Ya tamam kabul ediyorum bende ona karşı duygularımı bastırmak istesem de olmadı ama korkuyorum Fahriye."

"Neyden."

Derin nefes alarak gözlerimi kaçırdım.

"Beni kabul etmemesinden."

Güldü. "Seni niye kabul etmeyecekmiş?"

Dolan gözlerimi görmemesi için güldüm.

"Ay ne biliyim öyle düşündüm."

Oysa sebebi bu değildi. Korkularım yersizde değildi. Ben Asaf Mirzaya alışıp sonra yapayalnız kalmaktan korkuyordum. Geçmişime dair ondan sakladığım  1 şey vardı sadece. Belki bunu duyunca arkasına bile bakmadan kaçacaktı benden.

4 GÜN SONRA

4 gündür Asaf ile konuşmayı istiyordum. Cesaretimi toplayıp gidecektim bende ona itiraf edecektim. Ne olacaksa olacaktı. Evden çıkıp hızla onlara gittim. Kapıyı hizmetçi açtı. Eve girdiğim de Safiye hanım karşıladı beni ayakta.

"Benden başka kimse yok evde."

"Rahatsız ettim özür dilerim gideyim ben."

Arkamı dönmüş gidecekken durdurdu beni.

"Seninle biraz konuşalım mı?"

Ona dönerek itiraz etmeden oturdum.

"Ne konuşacağız?"

"Oğlum, Asaf Mirza. Sana aşkını itiraf etmiş."

İstemsiz gülümsedim.

"Doğru seninle hiç yıldızımız barışmadı ama bir anne olarak seni uyarmak istedim."

"Ne konuda?"

"Asaf Mirza Betül ile de böyle aşığım, ölüyorum diye evlendi sonra ne oldu?"

"Betül hanım vefat etmiş."

Alayca güldü."Vefat etmedi, İNTİHAR ETTİ."

Gözlerim şaşkınca açılınca ona döndüm.

"Ne?"

"Asaf Mirza'ya katlanmak zor tabi napsın kız dayamadı. Genceciksin sende yakma başını. Hem Asaf Mirza Betüle çok âşıktı. Onu unutamadığı içi seni de kullanacak. Seninle beraberken başkasını düşünen adam nasıl dayanacaksın?"

Bir şey söylemeden ayağa kalktım. Ben kapıya giderken o beni mahveden cümleleri kurdu.

"Asaf Mirza'ya başka birini uygun gördüm. Onu senden daha çok sevip, yakışacak biri. Çık artık hayatımızdan. Sen geldiğinden beri her şey mahvoldu. Defol git.. "

Dışarı kadar ağlamadan zor durdum. Kapıya çıkar çıkmaz zorla yere çökerek sadece ağlayabildim. Buraya ne duymak için gelip ne duymuştum.. betül ve yaşadıkları, ona lâyık gördükleri kız derken daha önce hiç bu kadar yıkılmamıştım. Sanki bütün şehir omuzlarıma yüklenmişti. Ben ne yapacaktim şimdi? Nasıl dayanacaktım. Yeniden kimsesiz kalmıştım. Kimsesiz ve yetim.