7.VAGON | Tamamlandı,Düzenleniyor |

Y İ R M İ İ K İ N C İ B Ö L Ü M

"Narin güzelim aç hadi kapıyı tamam söz veriyorum gitmeyeceğim."

"Babacım aç hadi Narin."

Camın arkasından bizi duruyor ama cevap vermiyordu. Ne kadar çabalasakta duymadı duysa da umursamadı. Yaklaşık 2 saat dil döktük. En son koltukta uyuyakalınca daha fazla uzatmanın anlamı yok diyerek pes ettik.

"Uyudu artık hiç açamaz kapıyı."

"Ah Narin ah."

Yere oturup başımı kapıya yasladım. Asaf Mirza da karşıma oturdu.

"İyiyce annesi olarak görmeye başladı beni. Korkuyorum Asaf."

"Bende korkuyorum ama ne yapabilirim elimden bir şey gelmiyor. Kızımın hayatta olması için tek çaremiz sensin Ahlem. Senin yanındayken her şeye karşı pozitif yaklaşıyor. Seni tanıdığından beri kalbi ile alâkalı olan sorunlarda azaldı. 18 yaşında ameliyat olabilecek o zamana kadar kızımı hayatta tutumam gerekiyor."

"Elbet bir gün yollarımız ayrılacak ya ne biliyim mecburen ayrılırsak o zaman ne olacak peki?"

"İnan sen ne biliyorsan bende onu biliyorum."

Oflayarak gözlerimi kapattım. Vereceği cevaptan korkuyordum yeni kavga ederiz diye ama sormam ve cevabı almam gerekiyordu.

"Narinin annesi nerde?"

Yerde ki gözlerini kaldırarak bakışlarını gözlerime çıkardı. Bir süre sessiz kalınca gözlerini kaçırarak cevap verdi.

"Öldü ve Narin bunu biliyor. Zaten bunu öğrenince konuşamadı bir daha."

"Küçücük çocuğa bunu mu söyledin cidden."

"Ne yapsaydım.?"

"Sen gerçekten yontulmamış bir kalassın."

"Neyim neyim?"

İstemsiz güldüm.

"Yok bir şey."

Oda güldü.

"Yazdım bunu Ahlem hanım."

"Anlatsana biraz kimsin sen."

"Nasıl kimim?"

"Mesela neden kaçıyorsun,  kimsen kaçıyorsun, kimsin?"

İstemsiz yüzüm düşmüştü.

"Kimim? Güzel soru ama keşke bunun cevabını bende biliyor olsam."

Asaf Mirza gözünü dahi kırpmadan pür dikkat beni dinliyordu.

"Tek çocuğum ben. Dayım ve yengemle yaşıyordum. Dayım olacak şerefsiz miras için annemi ve babamı öldürmüş. Tabi ben bunu çok sonra öğrendim. Sonra yengem kocasının yaptığı şeyi hazmedemeyince beni almış yanına büyütmüş Allah razı olsun bana her şeyi o öğretti. İslam ahlakı ile büyüttü hep beni. Yalnızlığımı hep Allah ile tamamlamamı söylerdi. Dayım ise tam bir cani. Suçu ört bas etmek için de bir arkadaşını yerine hapishaneye attırmış."

"İspat edemediniz tabi?"

"Edemedik. Dayımın oğlu var o da aynı babası. Dayak, işkence ve hakaretten dayanamıyordum artık. En son beni kaçmadan 1 hafta önce dedem yaşında adama vermeye çalıştılar. Boşluğunu bulduğum ilk anda da kaçtım. Sonra sen kurtardın hayatımı."

"Ben herkesin yapması gereken şeyi yaptım. "

"Herkes senin gibi değil Karabulut. Maalesef ki her erkek senin gibi iyi niyetlide değil."

Anlattığım şeyler pek memnun etmemişti yüz ifadesinden bunu anlayabiliyordum.

"Sen kimsin peki?"

Güldü. "Hiç kimse."

"Nasıl hiç kimse?"

"Benim bir hayatım, geçmişim, bugünüm,  yarınım yok. Ben sadece kızı için yaşayan bir adamım."

"Bu kadar mı cidden? Neden böylesin sen ya."

"Nasılım."

"Gıcık, kendini beğenmiş, sinir bozucu."

"Tamam tamam. Şöyle söyleyeyim."

"Ha söyleyecek bir şeyin var yani?"

"Ahlem!"

Sesi biraz uyarır tondaydı.

"Hafızım ben. Tabi bunu ailem ve yakın arkadaşlarım dışında kimse bilmez."

"Neden?"

"Annem dine karşı bir kadındır. Koskoca Karabulutların oğlu nasıl böyle olurmuş. Neyse 10 yaşımda hafız oldum. Babam yardım etti o da zaten zengin olmadan önce kuran kursların da hocalık yapıyormuş."

"Çok şaşırdım şuan."

"İşten kalan zamanlarda ilerde ki çocuk esirgeme kurumun da erkeklere kuran dersi veriyorum. Hafızlığını tamamlayana da bizim şirkette iş veriyorum 18 yaşını doldurduktan sonra. Bunları da annem öğrendi. Esti gürledi bağırdı yıktı ortalığı. Bende ondan gizli yapmaya başladım işi. Anneme göre paradan ve itibardan daha değerli bir şey yoktur. Ama benim için tek itibar Allah'ın yanında aldığım itibardır."

Asaf Mirza'nın anlattıkları karşısında hissettiklerim çok başka şeylerdi. Hiç ama hiç beklemiyordum böyle bir şeyi.

"Hakkım da bilmen gereken şeyler bunlar."

Bir şey söylemek istiyordum ama ne diyeceğimi kestiremiyordum. Ben duyduklarımı düşünürken evde ki çalışan gelip kapıyı açtı.

"Özür dilerim Asaf bey ben yeni fark ettim."

"Önemli değil cimcime işte."

Odadan çıkınca eve geçtim. Kafamda bir ton soru ile.