7.VAGON | Tamamlandı,Düzenleniyor |

O T U Z Y E D İ N C İ B Ö L Ü M

AHLEM'DEN DEVAM

Asaf Mirza beni eve bırakınca mutfakta kahve yapan Fahriyenin yanına geldim.

"Gece kuşu kolay gelsin."

"Gel kaynanan seviyormuş."

Güldüm."Hıhı kesin seviyordur."

Güldü."Aman boşver Asaf Mirza sevsin yeter."

Bilerek yanına gidip kahveyi fincanlara ben doldurdum.

"Ee nası---"

Şaşkınca parmağıma bakarak bana döndü.

"Ay dur  rüya görmüyorum demi."

Gülerek yüzüğü gösterdim.

"Evlenme teklifi etti."

Heycanla çığlık atıp boyuma  sarıldı.

"Yaaaaaa sonuna sonunda Allah'ım sana şükürler olsun."

Sevinçle sarıldım.

"Fahriye çok heyecanliyim."

Güldü. "Ya ben sizi yerim yer."

Sevinçle elimi tezgaha koyduğum sıra bütün kahveyi döktüm.

"Ah dur yanacaksın. Eh be kızım sevdalı mısın diyeceğim de evet öylesin."

Kahkaha atıp sıkıca yanağını öptüm.

"Hemde çok."

Evet çok mutluydum, fazlaca mutluydum. Asaf Mirza ile hayatımızın sonuna kadar beraber olacaktık Allah'ın izniyle. Ve ben ne olursa  olsun onu sevmekten vazgeçmeyecektim.

ASAF MİRZA'DAN DEVAM

Eve gelir gelmez Narin'in yanına gittim. Henüz uyumamıştı ve bu beni daha da mutlu etti. Odasında yengemle oyun oynuyordu. Yanına oturup öptüm.

"Prensesim uyumamışsın hâlâ."

"Seni bekleyecekmiş."

Gülerek kucağıma aldım.

"Bak sen küçük hanıma."

"Babacım nerdeydin?"

Güldüm."Ahlem ablan ile beraberdim güzelim."

Biraz üzüldü.

"Ya keşke benide götürseydin."

Gülerek yanağını öptüm."Ahlem ablana soru sordum geldim."

Gülerek sakallarımla oynadı.

"Ne sordun?"

Yengeme bakarak gülümsedim.

"Benimle evlenir misin dedim."

İkiside şaşkınca ve sevinçle bana baktı.

"O da evet dedi."

Heyecanla boynuma sarılıp öptü. Yengem ise zaten bunu bekliyordu. İkisinin de mutluluğu görülmeye değerdi.

"Allah'ım sonunda."

Sevinçle Narin evde çığlık atarak zıplarken annem girdi içeri.

"Ooo neşeniz daim olsun neye seviniyorsun bu kadar."

"Babanne, babam ve Ahlem ablam evleniyor."

Annemin yüz ifadesi gülümsemeden yerini nefrete bırakırken ayağa kalktım.

"Ne diyor bu çocuk Asaf Mirza!"

"Ne duyduysan onu diyor."

"O kenar mahalle kızını bize gelin getiremezsin!"

"Öyle de bir getiririm ki."

"Asaf Mirza!"

"NE VAR ANNE NE !"

Yengem Narini kucağına alıp odadan çıkarırken annem sinirle bana bakıyordu.

"Sana hayır dedim. O kızı bize gelin getiremezsin."

"Getiririm. O kızı hem karım yaparım hemde başımın tacı, kızıma da anne. Sende buna asla engel olamayacaksın asla!"

Sinirle kapıdan çıkarken arkamdan nefretle bağırdı.

"Bu seni son ikazım.!"

Sinirle anneme dönüp baktım.

"Naparsın yine hasta birini bana eş diye mı alırsın! Naparsın."

Sözüm biter bitmez yanağımda hissettiğim güçlü tokat ile dişlerimi sıkarak anneme baktım. Sinirle odadan çıktığım da abim kapıda bize bakıyordu.

SAFİYE HANIMDAN DEVAM

Asaf Mirza odadan çıkınca Buket ve Hakan yanıma geldi.

"Anne yeter artık. Rahat bırak çocuğu."

"Hepiniz bir olun üstüme gelin."

"Üstüne falan gelmiyoruz Safiye hanım. Ama yeter. Sizin öz çocuklarınız olmayabiliriz ama o benim öz ve öz kardeşim. Onun mutluluğu her şeyden önemli benim için."

Sinirle odadan çıkıp kendi odamıza geçtim. Avukatımızı arayarak en kısa zamanda bir görüşme istediğimi belirttim. Ertesi sabah kahvaltıdan sonra buluştuk.

"Senden Ahlem denen bu kız hakkında bilgi istiyorum. Ne yap et ona dair her şeyi bul. Akrabası, hayatı her şeyi. 2 gün süre sana."

"Emredersiniz Safiye hanım."

"Bunlardan eşimin ve oğullarımın haberi olmayacak."

"Siz hiç merak etmeyin Safiye hanım."

Görelim bakalım kenar mahalle kızı hayatına dair daha neler öğreneceğim. Seni oğluma yâr edeceğimi düşünüyorsan yanılıyorsun.