7.VAGON | Tamamlandı,Düzenleniyor |

K I R K İ K İ N C İ B Ö L Ü M

ASAF MİRZA'DAN DEVAM

Bakmaya , sevmeye kıyamadığım kadın şimdi kollarımda hareketsiz yatıyordu. Beyazlarla süslediğimiz düğünümüz kan kırmızısı olmuş her yerde feryat eden insanlar ve ağlayan, kaçışanlar vardı. Oysa ki biz hiç böyle hayal etmemiştik.

Bütün dünyanın yükü kollarıma inmiş, omuzlarıma ağır gelmişti. Sol tarafımda hissettiğim acının ise hiçbir dilde tarifi yoktu.

Tren Garına tam 7 Ambulans gelmişti. 7 can. Ahlem'in hengamesinden kimlerin yaralandığına bakmaya fırsatım olmamıştı. Hastaneye girince hepsini ameliyathaneye aldılar. Yengem, abim , Bora ve ben ise yoğun bakımın önüne oturduk.

"Yenge Narin'i kimle gönderdin eve?"

Yengem abime bakıp bana döndü. Abim önümde diz çöküp gözlerime baktı.

"Asaf Mirza, yaralalanların arasında N-narin de vardı abicim."

Bir insan aynı yerden 2. Kez vurulurmuş. Bir acı katlanarak devam eder, yerini daha büyük bir acıya bırakırmış. Tek yapabildiğim abime sarılarak ağlamak oldu. Ondan destek almak.

Narin, babam, Ahlem ve Ahlem'in yengesi ameliyattaydı. Henüz hiçbirisi için kimse bir şey demiyordu.

"Niye kimse bir şey söylemiyor abi! Niye kimse gelip bize 2 kelâm etmiyor."

"Sakin durmaya çalış lütfen."

"Ya ne sakini ne! İçerde canımdan 3 parça var. Karımın yengesi içerde. Ne sakini abi ne sakini."

Artık ağlamaktan nefes alamıyordum. Ameliyathanenin kapısına yaslanıp beklemeye devam ettim. Yaklaşık 2.5 saat sonra doktorlardan birisi çıktı dışarı. He o beraber doktorun yanına gittiğimiz de maskesini çıkartarak bize baktı.

"Haşmet Karabulut babanız sanırım."

"Evet."

"Bakın Asaf bey babanız ve o yaşlı hanım bize geldiğin de durumları çok ağırdı. Eşiniz ve kızınıza oranla daha ciddiydi. Elimizden gelen her şeyi yaptık. Ama üzgünüm ikisini  de kaybettik. Başınız sağolsun."

Babam ve Ahlem'in yengesi için artık söylenecek tek bir söz yoktu. Abim ve ben ikimizde donmuş gibiydik âdeta. İkimizde ne yapacağımızı bilmiyorduk. Yengem ağlayan abimi sakinleştirirken ben ise ağlamaktan halsiz düşmüş bedenimle yere çöktüm. Yaşadığımız acının tarihi hiçbir lügatta veyahut edebiyat kitapların da yazmıyordu. Hastane annemin sesleri ile yankılanırken hepimizi yıkılmıştık.
Hemşireler anneme sakinleştirici yaparlarken ben ve abim ise yerimizden hareket  dahi etmedik.

ERTESİ SABAH

Ahlem ve Narin ameliyattan çıkmış ikisi de yoğunbakımdaydı. Bugün babam ve Ahlem'in yengesini defnedecektik. Defin işlemleri yapılırken Polis memuru yanımıza gelerek önce baş sağlığı diledi daha sonra da Kerem hakkında bilgi verdi.

"Asaf bey tekrardan başınız sağolsun. Dün Keremi saklandığı yerde bulduk. Bir kaç kişi daha vardı yanında. Yakalanacağını anlayınca kendini çatıdan aşağı attı. Olay yerinde de hayatını kaybetti."

Tek kelime etmeden abime döndüm.

"İyi olmuş yoksa ben gebertecektim o şerefsizi."

Daha sonra abim taziye için eve geçerken bende hastaneye kızımın ve karımın yanına gittim. Yoğun bakımda ikisini de yan yana yatırmışlardı. Onlar orada ben camın arkasında sanki nefes alamıyordum. Sanki koca bir şehrin yükü omuzlarımdaydı.

Hastanenin mescidine inerek namaz kıldım. Bana Allah'tan başka kim yardım edebilirdi ki başka?

"Allah'ım. Bir tarafta kızım, bir tarafta eşim.  Birisi bana verdiğin emanet birisi lütuf. Ben sana bir söz verdim ikisini de canım pahasına koruyacağım diye. Ben sözümü tutamadım Allah'ım. Eğer tutabilseydim onlar burda ben orada olurdum.

Yarabbi... Bu zamana kadar seni razı edecek 1 amelim varsa Allah'ım onun için onları bana bağışla.

Ahlem , onu bana kader yazan Rabbim , sonumu onunla yaz. Yarabbi, onu benden alacak mısın? Korkularıma ve imkansızlıklara rağmen sevgisini kalbime " Kün!" Emri ile yerleştiren Allahım şimdi bu sevgiyi yetim, kimsesiz mi bırakacaksın.?

Allahım Ahlemi bana bağışla. Eğer bunun bedeli hayatım boyunca yaşayacağım bütün mutluluklarsa ben bu mutluluklardan vazgeçmeye razıyım Allahım. Onu bana yeniden vermemin bedeli ne ise ben o bedeli ödeyeme razıyım."