7.VAGON | Tamamlandı,Düzenleniyor |

Y İ R M İ D O K U Z U N C U B Ö L Ü M

Kahvaltıdan sonra söz verdiğimiz gibi Narin'i gezdirmeye çıkardık. Heyecanlanı ve mutluluğu âdeta yüzünden okunuyordu. Gülerek arabada bize heyecanla bir şeyler anlatıyordu. Onu böyle mutlu görmek beni çok mutlu ediyordu.

"Ee nereye gitmek istersiniz küçük hanım."

Gülerek düşündü biraz.

"Parka gidelim baba nolurrr."

"Ee peki madem gidelim."

Eve çok uzak olmayan bir parka gelince koşarak inip çocukların yanına gitti. Bizde banklardan birine oturup onu izledik.

"Benim en çok istediğim şeylerden birisi evlat sahibi olmaktı biliyor musun?"

Gülerek Asaf Mirza'ya baktım.

"Benimde."

"Allah iyiki verdi onu bana."

"Hepsine baksana ne kadar masum, ne kadar da güzeller."

"Dünyadan bir haber ve neşeli."

Bir süre ikimizde sessizce onları seyrettik. Sessizliği bozan Asaf Mirza oldu.

"Hayalini gerçekleştirmeyi ne zaman düşünüyorsun."

Hafif şaşkınlık biraz da tebessümle ona döndüm.

"Bilmem, Allah ne zaman isterse."

Güldü."Belki en kısa zamanda istiyordur."

Güldüm."Kim bilir , belkide."

İkimizide gülerek bir birimize bakarken Narin koşarak yanımıza geldi.

"Babacım."

"Efendim gülüm."

"Benimle tahtaravalliye biner misiniz.?"

Gülerek kucağına aldı onlar kalınca bende kalktım. Narin'i kucağıma alıp beraber bir tarafa oturduk. Asaf Mirza da karşımıza.

"Sıkı tutun düşmeyelim güzelim."

Narin o kadar mutluydu ki. O kadar neşeli. Dışardan bakılınca ne kadar güzel bir aile tablosu çizmiştik. Asaf Mirza'nın da ondan kalır yanı yoktu. Biz yukarı çıkınca Asaf gülerek Narine baktı.

"Bırakayım mı sizi orda."

Gülüyordu."Annem yanımda  korkmam ki."

Gülerek öptüm."Ben korurum seni."

Ordan inince bu sefer de salıncağa binmek istedi. Ben de yanında ki salıncağa oturdum. Asaf Mirza ikimizi birden sallayınca kendimi çocukluğuma dönmüş gibi hissediyordum. Sahi  çocukluğum da hiç bu kadar güzel eğlenebilmiş miydim? Dayım olacak adam buna izin vermiş miydi? Hayır.