7.VAGON | Tamamlandı,Düzenleniyor |

O N Ü Ç Ü N C Ü B Ö L Ü M

(Şükür kavuşturana. Çok uzun zaman oldu biliyorum. Öncelikle bölümü merak ederek bekleyen herkesten özür dilerim. Üniversitede ki sınavlar yüzünden buraya uğrayamadım. Şimdi inşallah en kısa zamanda kaldığımız yerden havalanacağız.🛩)

Asaf Mirza ile içeri girince su borusu patlamış ve her şey mahvolmuştu. Mirza koşarak vanayı kapattı.

"Allah'ım inanmıyorum evime bak."

Âdeta şok geçiriyordum.

"Ay lütfen birisi şaka desin."

Her yer dizime kadar su olmuştu.

"Başı gidecek bu sular ay fenalık geçireceğim."

Asaf Mirza gülerek bana baktı.

"Ya nolur kızma ama ben buna gülerim."

O kahkaha atınca bende kendimi tutamayarak kahkaha attım. Ayağım kaydığı için Asaf'ın koluna tutundum lâkin ikimiz birden suya düştük. Yüzme bilemediğim için dizime kadar gelen suda boğulduğumu sanıp çırpınıp kalktım. Asaf Mirza ise yerde oturmuş daha fazla kahkaha atıyordu. Onu ilk kez kahkaha atarken gördüğüme mi şaşırsaydım yoksa evin haline mi. Şalım, elbisem, çantam her şeyim su olmuştu. Asaf Mirza ayağa kalkarak ıslanan saçını düzeltti.

"Bu evde oturulmaz artık. Sen kıyafet al idareten yarında kalan eşyalarını alalım."

Itiraz etmeden değdiğini yapıp arabaya yanına gittim.

"Henüz yeni bulmuştum oysa ki evi."

"Dert etme. Bizde kalırsın ev bulana kadar. Ev konusunu ben hallederim."

"Sizde kalamam beni Fahriyelere bırakır mısın?"

"Saat geç oldu insanları rahatsız etmeyelim. En azından bu gece misafirimiz ol."

"Annen benden zaten haz etmiyor boşuna rahatsızlık vermeyeyim."

"Olur mu öyle şey. Sen bakma anneme."

Itiraz etmedim haklıydı bu saate gidemezdim. Eve geldiğimiz de durumu anlattık. Buket abla bana kalacağım odayı ayarladı. Narin ise orada kalacağım için çok mutluydu. Biz konuşurken Asaf Mirza yengesini dışarı çağırdı.

ASAF MİRZA'DAN DEVAM

"Efendim Yengecim."

"Yenge ben bugün İlkerde kalacağım. Ahlen  rahat etsin sabah kahvaltıdan önce gelirim."

Gülümseyerek bana baktı."Düşünceli paşam benim. Tamam yengem sen nasıl istersen."

Ahlem İslâmî kurallara göre hayatını yaşamaya çalışan bir kadındı. Tesettürü, tarzı, davranışları ile de bunu fazlaca belli ediyordu. Evde olmam onu ister istemez mutsuz edecekti. Bende İlkere gidip ondan kalacaktım bu yüzden. İlker kapıyı açınca gülerek bana baktı.

"Hoş geldin mülteci."

Gülerek girdim içeri."Hoş buldum."

Kahve yapmıştı uzanıp alıp koltuğa yayıldım.

"Bende namazdan sonra kahve yapayım dedim içeriz diye."

"Çok iyi düşünmüşsün kardeşim eline sağlık."

"Ee Narin nasıl nasıl geçti gece."

"Valla Ahlem'in evi hariç güzeldi. Mahvolmuş oğlum ev."

"Merak etme buluruz kalacak yer."

"Buluruz bulmasına da Ahlem birinin yardımı ile falan hayat kurmaz kendine."

"Öyle tabi. Kız helal olsun tek başına bilmediği şehirde iyi yaşıyor."

"Öyle öyle."

"Güzel kız ama şu Ahlem."

Sesinde ki imâ ile gözlerine baktım.

"Allah sahibine bağışlasın."

"Kim bilir sen olmayacaksın."

"İlker." Dedim uyarır tonda.

"Ne İlker Mirza. Ne İlker. Ne yapacaksın hayatının sonuna kadar bekar mi kalacaksın."

"Ben 1 kere evlendim noldu neler oldu hep beraber gördük."

"Hepsi aynı olacak diye bir kaide mi var."

"Yeter açma konuyu."

"Açacağım valla. Oğlum Narin ilk kez bir kadına birine alıştı. Yıllardır bunu yapan tek insan Ahlem. Neden olmasın.? Neden istersen kabul etmesin."

"Belki kızın hayatında biri var."

"Erkeklerle tokalaşmayan bir kadının nasıl sevgilisi olsun delirdin mi?"

"Neyse ne İlker. Kapandı konu! Evlilik yok bana tamam mi?! Huzur da aşkta uzak bana."

Sinirle ayağa kalkarak bana baktı.

"Yarın bir gün kız evlenince kocası senle görüştürmeyince  Narinin o hâlini görünce soracağım ben sana."

Sinirle odasına giderek kapıyı çarptı.

Söylediklerin de haklıydı aslında. Kocası izin vermezse ne yapabilirdim ki. O zaman Narin ne olacaktı. Yada ben hayatımın sonuna kadar bekar mi kalacaktım. Gene aynı şeyler olur muydu peki? Bir insan aynı yerden 2 kere yanar mıydı?