𝘉𝘌𝘓𝘓𝘈𝘙𝘒𝘌 || 𝙊𝙉𝙀-𝙎𝙃𝙊𝙏

★10- Daughter★

Ön söz: Bu bölümü seveceksiniz ehehe

•••

Zaman: 4×13

Bellamy son kez baktı Clarke'ın geleceği yere. Görünürde Clarke'a dair hiçbir şey yoktu. Zaman bitiyordu.

Bellamy arkasına döndü. "Gidiyoruz." Dedi net bir sesle.

Emori şaşkınlıkla "Ne?" Dedi.

Raven ise ciddiyetle sordu. "Bellamy... Clarke senin sevgilin. Onu burada bırakmak istediğine emin misin?"

"Clarke bunu isterdi. " dedi Bellamy gözleri dolu bir şekilde.

Raven yutkunup başını onaylarcasına salladı.

•

Clarke kulenin tepesine tırmanırken bir anda kustu. Radrasyondan olmalı diye geçirdi içinden.

Tırmanmaya devam ederken midesi bulanıp duruyordu. Oysa daha radrasyon dalgası uzaktaydı.

Bilmiyordu ki asıl gerçek aklının ucuna dahi gelmezdi.

Clarke konsantrasyonunu toplayıp tırmanmaya devam etti.

Bu kadar çabuk caymayacaktı.

•

Zaman: 6 Yıl Sonra
Yer: Dünya

Madi gözlerini araladığında dışarından telsizle konuşan Clarke'ın sesi geliyordu.

Yan tarafa baktığında 5 yaşında ki Eliza'nın uyuduğunu gördü.

Ona gülümserken başka bir ses duydu. Gök yüzünden geliyordu fakat gök gürültüsü değildi.

Hemen dışarı koştu. Clarke da mutlulukla havaya bakıyordu. "Çok uzun sürdü..." dedi Clarke hüzünle.

O sırada onlara doğru yürüyen küçük, sarışın sayılabilecek kız sordu. "Küçük bir gemi olduğunu söylememiş miydin anne?"

Clarke kaşlarını çattı. Eliza haklıydı. "Madi tüfeğimi getir. "

Madi koşarak tüfeği getirdi. Clarke hemen gemiye baktı. Bellamy'ler değildi.

"Madi tüm tüfekleri doldur."

Eliza şaşkınkıkla sordu. "Hepsini mi?"

"Hepsini."

•

Bellamy indikleri yere baktı. Dünyaya...

Sevdiği kadını bıraktığı dünyaya.

Gözleri Clarke'ı hatırlamasıyla doldu.

O sırada koluna dokunan Echo'ya baktı. Bellamy ve Echo çok yakın arkadaş olmuşlardı 6 yılda.

"Bellamy... Aklına Clarke geldi biliyorum. Onu hepimiz özlüyoruz. Çok az tanıyan ben bile. Çok az bile tanıyorsam Clarke senin böyle olmanı istemezdi. Güçlü ol dostum." Dedi hüzünle gülümseyerek.

Bellamy ne ara dolduklarını fark etmediği gözlerinde ki yaşları sildi.

Ardından sesler gelmeye başladı. "Octavia'nın arkadaşları olmalı." Diye düşündü Bellamy.

Ama gelenler hiç iyi insanlara benzemiyorlardı.

"Herkes diz çöksün!"

Bellamy konuştu. "Tamam, tamam! Kavga istemiyoruz!"

Adam bağırdı. "Derhal!"

Bellamy tekrar konuşmaya çalıştı. "Hayır dur! Sadece konuşmak istiyoruz."