𝘉𝘌𝘓𝘓𝘈𝘙𝘒𝘌 || 𝙊𝙉𝙀-𝙎𝙃𝙊𝙏

☆60- I Never Left You☆

Zaman: 4×13
Yer: Becca'nın Laboratuvarı

"Bellamy gitmemiz lazım. Clarke yetişemeyecek." Raven rokete girerken konuştu.

"Hayır, onu bırakamayız Raven." Bellamy gözleri dolu bir şekilde söyledi.

"Bellamy yeter," Raven net bir sesle söyledi. "İçeri giriyorsun."

Bellamy tam itiraz edecekken başka bir kişinin sesi laboratuvarı doldurdu.

"Bekle! Gitme!"

Bellamy anında kapıya doğru döndü.

Yüzü radyasyondan yanmış, sarı saçları dağılmış Clarke onlara doğru yalpalayarak koşuyordu.

Bellamy anında ona doğru koşmaya başladı ve kapının önünde karşı karşıya geldiklerinde yıkılmak üzere olan kızı gelin tarzı kucağına aldı ve rokete doğru koştu.

Çoktan bayılmış olan Clarke'ı rokete bindirip kemerini bağladı.

Ardından roket kalkışa geçerken kızın elini tuttu ve asla bırakmadı.

•••

Clarke gözlerini açtığında anında canı yanmaya başlamıştı. Yüzü sanki derisini biri yüzüyormuş gibi acıyordu. Gözlerinden istemsiz yaşlar süzülmeye başlamıştı.

"Uyanmışsın!" Bellamy heyecan dolu ve mutlu bir sesle konuştu.

3 gündür Halka'daydılar ve 3 gündür Clarke'ın başından hiç ayrılmamıştı.

Clarke bir şeyler söylemek istedi fakat susup başka bir şey demesini beklemeyi tercih etti.

"Raven'ı çağıracağım." Bellamy güven verici bir sesle konuştu.

Ardından kapıya doğru döndü. Tam ilerleyecekken Clarke'ın eli bileğine dolandı.

"Beni yalnız bırakma." Yüzünde hissettiği ölümden beter acı ile normalden daha zavallı ve muhtaç çıkan sesiyle konuştu.

Bellamy Clarke'ın yattığı yatağın yanına çömeldi ve Clarke ile aynı seviyeye geldi. "Seni asla bırakmam." Clarke'ın elini eline aldı. "Iyi olacaksın, tamam mı?"

Clarke gözlerinden bir damla daha yaş süzülürken başını onaylar anlamda hafifçe salladı.

Bellamy kızın göz yaşını canını acıtmamaya çalışarak sildi. Ardından ayağa kalktı. "Hemen geleceğim, söz veriyorum."

•••

3 hafta sonra Clarke ayağa kalkıp yürüyebilecek kadar iyi hissediyordu.

En sonunda ayağa kalktığında Halka'nın koridorlarında Bellamy'den destek alarak yürüyebildi.

Bellamy'nin onu nereye götürdüğünü bilmiyordu sadece Bellamy onu sürüklerken sessizce ilerliyordu.

Yüzündeki yanıkların hala kötü olduğundan emindi.

Yürürlerken Bellamy'nin sürekli onun yüzüne baktığını fark etti. "O kadar mı kötü?" Kendi yüzüne dokunarak sordu.

"Yüzünde birkaç yanık var ama yine de her zamanki kadar güzelsin." Bellamy gülümseyerek konuştu. "Bunu sesli mi söyledim?" Utançla sordu.

Clarke ise onun bu haline kıkırdadı.

"Pekala Monty bandajları çıkarmana yardım etmemi söyledi. O yüzden benim odama gidiyoruz."

Koridorlardan geçip bir kapının önüne geldiklerinde Bellamy kapıyı yavaşça araladı.

Clarke'ın odada fark ettiği ilk şey karşısında duran büyük pencereydi.

Yavaşça pencereye ilerledi ve elini pencereye koydu.

Dünyanın etrafı tamamıyla radyasyon ile kaplıydı. Dünyadan çok bir ateş topuna benziyordu.

Clarke annesini ve halkını orada, bir sığınağın içinde bıraktığını düşündüğünde midesinin bulandığını hissetti.

Bellamy'nin yanına geldiğini fark etmeyecek kadar düşüncelere dalmıştı.

Bellamy kızın yüzüne düşen sarı saç tutamını kulağının arkasına sıkıştırdı.

Clarke şaşkınlıkla gözlerini ona kaldırırken Bellamy hüzünle gülümsedi.

Dünyaya doğru döndü ve konuştu. "Eğer bir saniye bile geç kalsaydın orada olacaktın Clarke... Ölecektin hem de tek başına..." Sesinde acı bir ton vardı.

Clarke'ı kaybetme düşüncesi ne zaman aklına gelse sesinde oluşan bir ton.

Clarke elini Bellamy'nin koluna koydu. "Ama geç kalmadım Bellamy, buradayım. Ölmedim, şuan cehennemden farksız olan dünyada değilim, karşındayım. Biraz kötü bir şekilde de olsa buradayım." Güven verici bir tonda söyledi.

"İyi ki buradasın." Bellamy gülümseyerek konuştu.

Ardından Clarke'ı kendine çekip dudaklarını birleştirdi.

Ayrıldıklarında Clarke gülümseyerek konuştu. "Yüzü yanıklar içinde olan ve ayakta durmakta bile zorlanan birini öpmek istediğine emin misin?"

"Sevdiğim kadını öpmek istediğime eminim."

•••

510 Kelime!

Şaka maka 69. Bölüm- 60. Hikaye... Vay be...

Umarım bölümü beğenmişsinizdir.

Birkaç yorum kötü olmaz, ha?

Iyi günler!