Loving Heart

KABANATA 10

Kabanata 10

Who

--

Siguro nga kailangang bantayan ni Anton ang coffee shop kagaya daw ng utos ng Mama nya. Kaya nanatili ulit sya roon habang nagtatrabaho ako. Sa tuwing pumapanik ako sa itaas, nakikita ko sya at nagtatama ang mga mata namin. Iritado ako sa kanya pero bahagya nang nawala yon dahil sa pagtatrabaho. Mabilis nalang akong nag iiwas ng tingin at pumupunta sa tamang table.

Oras na ng uwi ko nang maabutan ko rin si Anton sa labas, sa tapat ng bike ko. Hindi ko alam kung sinadya nya ba o talagang uuwi na rin sya ngayon pero nagpatuloy nalang ako sa paglalakad palabas. Nagpaalam ako sa mga kasamahan ko roon at lumabas na.

Anton immediately looked at my way when he heard the door open. Dala nya na ang mga libro nya. May dala rin syang kape na nasa cup, umuusok pa. It's not raining anymore but I almost shiver when I feel the cold outside. Mabuti nalang naka leather jacket at pantalon ako.

"Anton..." I casually said and walked to my bike next to him. "Hindi ka pa uuwi?"

"I'm waiting for you," he said.

Tumingin ako sa kanya. Slightly stunned by what he said but immediately recovered. Inayos ko ang bike ko.

"Is it safe for you to go home using just a bike?" He asked.

"Oo naman. Bakit?" Tumingin ulit ako sa kanya.

Kunot noo syang tumingin sa bike ko na para bang isang malaking problema iyon. Tumingin sya sa akin pagkatapos at bumuntong hininga.

"Wala bang mambabastos sayo sa mga dadaanan mo?" He asked.

Napakurap kurap ako. "Wala namang bumabastos sa akin."

"But now is the first time you will come home at night and just using your bike. Baka mamaya may nag iinuman sa dadaanan mo."

I couldn't speak immediately because he was too serious.

"Why don't you just call your driver?" He said.

"Ayos lang ako. Umuwi ka na," sabi ko at inayos na ang bike para makasakay na.

"It's not safe, Victoria," pilit nya.

Humarap ulit ako sa kanya. "It's safe. Kung gusto mo sundan mo ako, magiging maayos lang ako," hamon ko.

"Fine. I will really follow you go home," he said seriously.

Napakurap kurap ako. I didn't expect him to do that. Nagbibiro lang naman ako. Why is he so serious? Kanina lang halos sirain nya ang araw ko.

"Ayos lang ako, Anton. You should go home now. I will be safe, I'm sure of that," I said.

"Sumakay ka na sa bike mo. Susundan kita," parang wala syang narinig.

"H-Ha? Wait--" natigil na ako nang maglakad na sya papuntang parking lot, hindi na ako hinayaang makapag salita.

Naka awang ang labi ko syang sinundan ng tingin. Bahagya akong nairita. I already said that I will be fine, bakit ang hirap nyang kausap? I know he's just worried because I'm his friend but he doesn't have to follow me anymore just to see that I can go home safely. Ano bang iniisip nya?

I shook my head and just got on my bike, wala na syang balak hintayin pa. Bahala sya dyan. I can go home safely. I'm used to trouble so if anyone tries to hurt me, I know I can defend myself.

Hindi pa yata ako nakakalayo nang umilaw ang harapan ko. Napatingin tuloy ako sa likod at nakita ang sasakyan ni Anton! My eyes widened slightly. Can't believe he will really follow me! What is this man's problem? Kanina nya pa ako binubwisit, ah!