Locked by you 2 [herschrijving]

64.

Jonas

'Zijn ademhaling versneld.'

'Zijn neusvleugels bewogen.'

'Ik zag het ook. Hij komt bij. Juliette, hoe zit het met het oxycodon? Heb je dat zorgvuldig toegediend?'

'Ja, Monsieur Douen. Het zal inmiddels al heel wat pijn hebben weggenomen. Ik heb ook de vitaminen al toegediend, zo komt hij sneller op krachten.'

'Mooi zo. Dames, laat hem maar rustig wakker worden, maar blijf wel bij hem en wijs hem erop dat hij zich kalm moet houden. We weten hoe het soms kan gaan met de patiënten... ze voelen geen pijn door de zware pijnstillers en denken dat ze de wereld weer aan kunnen...'

'Komt in orde.'

'Ik ben zo terug, ik ga even naar de balie om te melden dat ze zijn vriendin mogen opbellen. Zo kunnen we haar in ieder geval al geruststellen.'

Voorzichtig opende ik mijn ogen. Het licht dat door de rolluiken naar binnen glipte, verblindde mijn zicht en beval me zonder genade mijn ogen weer te sluiten. Ik voelde me rot. Écht rot. Ik voelde me leeg, alsof iemand mijn hele maag had leeggepompt. Ik voelde me zwak, maar tegelijkertijd was ik zweverig en licht. Het was een vorm van bedrog, dat gevoel. Ik voelde geen pijn, maar pijnloos voelde het ook niet. Het was alsof de pijn onderdrukt werd. Het was nog duidelijk aanwezig, maar het werd gewoon in een duister hoekje van mijn lichaam gepropt in de hoop dat ik het niet zou opmerken. Ik had het door. Ik voelde het. En eens dat je eenmaal begon te voelen dat die pijn er wel degelijk was, kon je die niet meer uitschakelen.

'Monsieur Van Geel? Comment vas-tu?'

'Ik voel me belabberd.' Mompelde ik, alsof naast de pijn ook mijn mond verdoofd was.

'Dat komt door de medicatie. U hoeft zich geen zorgen te maken, u bent in veilige handen. We hebben een zware spoedoperatie uitgevoerd waarvan u wel nog even zal moeten recupereren, maar zolang u uw rustig houdt en u uw lichaam de tijd geeft om te herstellen, heeft u niets meer te vrezen.' Zei de vriendelijk verpleegster die wat prutste aan de apparatuur naast het ziekenhuisbed waarin ik lag. Dan pas viel het me op met hoeveel kabels ik aan een machine gebonden was. Ik kon me nauwelijks bewegen.

'Uw vriendin wordt op de hoogte gebracht van uw situatie en-'

'Evelien!' Ik schrok overeind. Dat belabberde gevoel verdween met de seconde. Pieter had vrij spel toen ik er niet was. Wie weet wat hij ondertussen met haar uitspookt?! En Jocke?! Waar is Jocke?!

'Ik moet gaan!' Schreeuwde ik in paniek en sprong uit het bed waardoor ik alle draadjes waaraan mijn lichaam gevonden zat, lostrok.

'Monsieur! Hou uw kalm! Ga weer liggen!' Riep één van de twee verpleegsters, maar ik negeerde haar, trok mijn bebloede kleren van de stoel die er stond en rende de kamer uit. Al rennend probeerde ik mijn kleren aan te krijgen, maar liep daarbij een dokter tegen het lijf. Docter Douen, blijkbaar.

'Meneer Van Geel, wat bent u aan het doen?!' Vroeg de man verward.

'Evelien en Jocke zijn in gevaar, ik moet-'

'Ik moet u verzoeken om weer naar uw kamer te gaan, voor uw eigen veiligheid. U bent nog niet genezen, u loopt een groot risico als u nu naar buitengaat.'

'Mijn lief, mijn kind, zíj lopen een risico als ik nu niet ga!' Schreeuwde ik.

'Gaat u terug naar uw kamer.'

'Ik moet gaan!' Riep ik.

De man probeerde me samen met de verpleegsters in bedwang te houden. Het was een heel gevecht. Voor hen. Ik werkte flink tegen en dankzij alle lessen zelfverdediging die ik volgde voor mijn opleiding tot agent, kon ik hen makkelijk van me afschudden.