Locked by you 2 [herschrijving]

49.

Jonas

'Sorry, ik kan niet volgen. Waarom wordt mijn vriendin geweigerd? Ze is dé Evelien Bosmans.' Vroeg ik verward.

'We weten wie ze is,' zei de ober,'en we weten daarom ook dat we een risico nemen als we haar zouden toelaten. Er gaan geruchten rond dat de pleger van die aanslag tijdens het festival van Avignon het doel had haar te vermoorden. Wat als hij plots ons restaurant binnenvalt om zijn wraak te nemen op haar? Het is te gevaarlijk. We moeten denken aan de veiligheid van onze klanten.'

'Die man weet niet dat we hier zijn. Dat kan hij niet weten.'

'Het spijt ons, meneer Van Geel. U kan ons niet overtuigen. Prettige avond nog.'

'U ook,' gromde ik sarcastisch,'kom liefje, we gaan wel ergens anders heen.'

Evelien keek met angstige ogen naar de andere mensen die ons aanstaarden. Ze leken blij te zijn toen we het restaurant moesten verlaten. Het deed iets barsten bij haar vanbinnen, dat zag ik. Ik legde een arm om haar schouder en wandelde met haar naar buiten. Ik vroeg haar of we bij een ander restaurant zouden proberen binnen te dringen, maar ze schudde haar hoofd en zei dat het niet meer nodig was. De blikken en roddels van die mensen hadden haar duidelijk geraakt. Ze was plots niet meer het optimistische, vrolijke meisje dat ik kende.

Ik nam haar dan maar mee naar het strand van de Camargue, waar we helemaal alleen waren. Gelukkig kon ik haar daar met mijn stomme mopjes en plagerijen toch nog aan het lachen krijgen. Maar net wanneer het gezellig begon te worden, besefte ik me dat ik haar moest vertellen over wat Frances deed. Mijn glimlach smolt van mijn gezicht en ik zocht de juiste woorden, de juiste manier om dat gespreksonderwerp aan te kaarten.

Ze legde haar hand in het mijne en legde haar hoofd op mijn schouders terwijl ze haar ogen sloot. Ze zuchtte diep. Haar lange haren dansten op het ritme van de mistralwind. 'Dit is fijn,' zei ze,'wij tweeën. Hier samen. Geen klein kind dat in de wegloopt... enkel wij...'

'Jocke zou het ook mooi vinden. De sterrenhemel. Het strand. De zee. Die heerlijke geur van vrijheid.' Grinnikte ik.

'Denk je dat? Volgens mij zou hij niet eens de tijd nemen om ervan te genieten. Hij zou ons plagen door zand in onze ogen te strooien.'

'Ja, je hebt misschien wel gelijk. Zo is hij. Maar ik hou van hem.'

'Ik ook, ik zou me geen leven kunnen inbeelden zonder onze kleine hyperactieve sprinkhaan.' Zei ze met een trotste grimas.

'Ik blijf het magisch vinden.' Zei ik.

'Wat?' Lachte ze.

'Dat we kinderen op de wereld kunnen zetten.'

'Hier gaan we weer... probeer je me nou te overtuigen om met jou nog een kind te creëren?'

'Nee, ik bedoel eerder dat ik zo trots op je ben. Het is je gewoon gelukt. Je hebt een kind, een levend wezen, gemaakt van onze genen, op de wereld gezet en-'

'Dat hebben we wel met twee gedaan, meneer de filosoof... maar ik heb geen spijt. Ik heb helemaal geen spijt.'

'Soms huil ik nog steeds van blijdschap,' gaf ik toe,'ik ben echt gelukkig. Met jou. Met hem.'

'Even serieus, Jonas. Wil jij nog kinderen?'

'Ik zei het je toch al? Ik wil er acht.'

'Hou op.'

'Ik ben doodserieus. Ik wil er acht. Nee, wacht. Doe maar tien. Nee, nee... Twintig!'

'Ben jij helemaal gestoord?!' Lachte ze,'twintig kinderen?! Zo'n zwangerschap is niet niks!'