Locked by you 2 [herschrijving]

73.

Evelien

Ik schreeuwde met Jocke luidkeels mee. Terwijl Pieter me vastgebonden in de kelder had achtergelaten, was hij weer naar boven gegaan om Jocke uit het tuinhuisje te halen. Hij nam hem mee het huis in. Ik hoorde zijn leugens. Hij vertelde Jocke dat hij met mij naar tv mocht kijken, omdat we ons beiden goed hadden gedragen. Maar vanaf het moment dat Jocke één stap in huis had gezet, begon de nachtmerrie. Het eerste wat ik hoorde wat Pieter die hem uitschold, een paar seconden laten hoorde ik Jocke krijsen.

Hij schreeuwde de longen uit zijn lijf. Ik hoorde Pieter slaan. Niet alleen met zijn vuisten. Er braken glazen. Ik hoorde iets wat leek op metaal.

'Jocke!' Schreeuwde ik al huilend mee.

Mijn jongen werd gemarteld en ik kon niets doen om hem te redden. Ik gebruikte al mijn krachten, alles wat nog van me over was gebleven, om los te komen, maar het lukte niet. Terwijl ik moest aanhoren hoe mijn zoon al het leed dat Pieter hem bezorgde moest incasseren, voelde ik Jonas' bloed langs mijn lichaam glijden. Ik vocht. Ik bleef vechten. Tegen alles. De wanhoop. De angst. De pijn. De touwen. Maar ik kon niet winnen. Ik liet mijn hoofd zakken uit schaamte en futloosheid. Uiteindelijk, toen Jocke nog één laatste kreet uitriep, sloot ik mijn ogen en voel ik bewusteloos op de grond.

Toen ik weer wakker werd, lag ik niet meer vastgeketend in de kelder. Pieter had me in bed gelegd. Ik keek verward om me heen. Van Pieter was geen spoor. Ook niet van Jocke. Ik wreef de vermoeidheid uit mijn ogen en klauterde het bed uit. Ik was nog steeds naakt, dus alvorens ik naar beneden zou gaan wilde ik eerst nog snel iets aantrekken. Ik stapte nog helemaal suf naar de kleerkast toe. Ik trok h'm nonchalant open, maar gilde mijn stem kapot toen ik aan een van de kleerhangers Jocke's levenloze lichaam zag hangen. Helemaal opengerukt. Helemaal kapot. Het bloed zat overal. Ik huilde. Ik krijste en zakte in elkaar op de grond.

Plots voelde ik een hand op mijn schouder. Pieter. Ik draaide mijn hoofd niet. Ik wist dat hij het was. Ik had hem herkend aan de schaduw die over me heen was gevallen. Ik huilde al het water uit mijn lijf. Pieter drukte zijn lippen tegen mijn oor aan.

'Geen paniek, liefje... Ik zal je wel een nieuw kindje schenken. Stil nu maar. Droog je tranen en kruip met me in bed, dan beginnen we er meteen weer aan.'

Ik strompelde naar de kast toe om Jocke's lichaam eruit te halen en tegen me aan te drukken, maar Pieter greep me snel vast en trok me terug. Ik verweerde me.

'Laat me los!' Krijste ik,'LAAT ME LOS!!!'

Ik schopte wild met mijn benen in het rond. Pieter duwde me weer op het bed. Hij klemde zijn handen om mijn polsen en hijgde. 'Genoeg gejankt, geef me wat ik wil!'

Ik schreeuwde al mijn adem uit en sprong recht in bed. Een droom. Nee, een regelrechte nachtmerrie. Ik nam grote slokken adem en viel bijna flauw door het zo uitbundig inhaleren van zuurstof. Toen het tot me doordrong dat ik in Pieter's bed lag en dat de deur van de kast dicht was, viel er een hele last van mijn schouders. Ik trok mijn knieën op en legde mijn armen eromheen. Ik duwde mijn hoofd naar beneden en snikte onophoudelijk. Het was een opluchting. Een grote opluchting. Een nachtmerrie, herhaal ik in mezelf, een stomme nachtmerrie. Jocke leeft nog. Hij leeft. Toch?

Plots moest ik terugdenken aan het moment voordat ik het bewustzijn verloor. Jocke schreeuwde. Er klonken doffe, zware geluiden. Er werd gehuild. Ik voelde zijn angst. Ik klom meteen uit bed en stormde naar beneden toe.

'Waar is Jocke?!' Schreeuwde ik toen ik de trap afholde, maar van Pieter was geen spoor. De keuken was leeg, net als de tuin. De ergste scenario's kwamen in me te boven. Wat als hij Jocke's lichaam ergens was gaan dumpen?