Locked by you 2 [herschrijving]

78.

Evelien

Ik keek Pieter furieus aan. Hij kon niet anders dan gemeen grijnzen. De stem die achter me klonk, kwam me jammergenoeg bekend voor. Ik draaide me om en barste meteen in huilen uit. Dit kon niet.

Monster. Pieter was een monster.

'Zus!' Riep Katie. De angst in haar ogen herkende ik wanneer ik in de spiegel keek. Mijn zusje. Ik had steeds gehoopt dat zij nooit dezelfde hel zou moeten meemaken als ik, of als mama, maar daar zat ze dan. Ze was pas achttien geworden en zou net aan de universiteit woordkunst kunnen studeren. Ook bij haar had Pieter haar droom dus afgenomen.

Ik rende naar de cel toe en probeerde de tralies te breken, maar dat lukte uiteraard niet. Ik was niet sterk genoeg. Ik herkende mijn zusje nauwelijks nog. Ze had enorme wallen en was sterk vermagerd. Haar donkerblonde haren hingen verwaarloosd voor haar ogen. Hoe kregen ze haar te pakken? Zat papa hier weer voor iets tussen?

'Het is oké,' probeerde ik te sussen, al was ik zelf helemaal in paniek,'ik ben bij je.'

Ze trilde helemaal. Door de tralies heen konden we elkaars handen wel vasthouden, maar ze kon haar vingers alleen maar krullen van de angst. Ik wilde haar zo graag omhelzen dat ik er kotsmisselijk van werd. Het was alsof ik een uitgemergelde hond was, die voor het eerst in een hele lange tijd weer voedsel zag, maar er niet bij kon omdat het werd tegengehouden door een halsband die aan de ketting hing. Ik schudde de tralies door elkaar, stampte tegen de cel en deed alles, probeerde alles om bij mijn zusje te geraken. Niets lukte. Ik werd er alleen nog maar meer moe van. Ik was uitgeput, gebroken, maar o zo kwaad...

'Zus,' zei Katie met een trillende stem,'wat gaan ze met me doen?'

'I-ik weet het niet.' Mijn stem klonk al even gebroken als de hare. Als ik nog eens over mijn schouder keek en de zwangere Nicky in het hoekje van haar cel zag zitten, met wangen die blonken van de tranen, werd ik meer dan razend. Ik zou Pieter aanvallen. Het was gekkenwerk om dat nu te doen. Onze afstand was te groot. Hij stond aan de andere kant van de ondergrondse kamer, te praten met Morgan en Andres. Als ik op hem af zou rennen, zou hij al voorbereid zijn en me sneller overmeesteren. Het moest anders. Maar klappen zou hij zeker krijgen.

'Ik krijg je hier uit,' beloofde ik,'ik krijg jullie hier allemaal uit;'

Ik zette enkele passen van de tralies vandaan. Ik moest mijn vuisten ballen, want de tintelingen die door mijn handen vloeiden van woede waren ondraaglijk. Ik probeerde een zo neutraal-mogelijke blik op te zetten wanneer ik weer naar Pieter toestapte. Hij trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. Hij had verwacht dat ik hem meteen zou aanvallen, want zo kende hij me. Hij had verwacht dat ik hysterisch zou doen, maar ik bleef rustig. Zo rustig, dat hij er ongemakkelijk van werd.

'Wat doet mijn zusje hier?' fluisterde ik hem bijna toe. Hij zette zijn handen in zijn zij en haalde nonchalant zijn schouders op. 'Ze is 18 jaar, meerderjarig. De straffen zijn dan niet zo hoog, maar maak je geen zorgen. We zullen niet gepakt worden door de politie. Enkelen onder hen zijn zelfs onze klanten. Misschien ontmoet Katie er wel een paar.'

Mijn vingers krulden zo hard dat mijn nagels in mijn vel werden gedrukt. Ik maakte wonden. Er liep een straaltje bloed langs mijn pink. Ik wilde hem vermoorden. Geen twijfel meer mogelijk. Als ik Jonas -onbedoeld- kon vermoorden, moest Pieter ook zeker lukken. Komaan, Bosmans.

'Lever haar alsjeblieft niet uit,' zei ik stil. Hij ontspande. Zijn scheve grijns irriteerde me. Dan legde hij een hand om mijn schouder en duwde me dichter naar zich toe. Hij wikkelde een vinger om een van mijn lokken. Klootzak. Klootzak. Klootzak.

'Wat ben je weer schattig, Lientje. Helaas kan ik niet beloven dat-'

'Pieter,'zei ik dan kort, impulsief,'ik heb zin. Nu.'