Locked by you 2 [herschrijving]

85.

Evelien

'Evelien.'

Ik mompelde iets onverstaanbaar en draaide me om in mijn bed.

'E-veli-i-i-ien.'

Ik stampte met mijn benen en hield mijn handen voor mijn gezicht. Ik wilde slapen, niet worden wakker gemaakt. En al zeker niet door Pieter. Hij ging op mijn bed zitten en wreef over mijn wang. Dan leunde hij wat meer over me heen en fluisterde in mijn oor of ik even wakker wilde worden. Ik schudde mijn hoofd, duwde hem weg en drukte mijn handen nog dieper tegen mijn kassen.

Dan kneep hij zachtjes in mijn bovenbeen. 'Je moet echt even wakker worden, Lientje. Ik heb een verrassing voor je.'

'Laat me toch met rust,' gromde ik en kromp helemaal in elkaar. Ik wilde hem weg. Ik wilde alleen zijn. Ik had echt geen nood aan wat te praten. Ik was Jonas kwijt. Dan Jocke. En dat was allebei mijn schuld. Ik ben een vreselijk persoon. Nog vreselijker dan Pieter.

'Mama, ik ben terug,' werd er plots liefelijk in mijn oor gefluisterd.

Meteen sprong ik recht. Die warme stem. Jocke. Mijn Jocke was terug! Ik wreef een paar keer door mijn ogen omdat ik het niet kon geloven. Droomde ik? Nee, Jocke stond echt naast mijn bed! Ik was zo blij dat ik meteen begon te roepen en huilen van geluk.

'Liefje!' Ik trok hem in een stevige omhelzing. Het kon me niet schelen dat hij het even moeilijk had met ademen daardoor, hij was terug bij mij! Mijn kleine jongen... hij was niet dood. Hij had het overleefd!

'Sorry dat het me niet lukte om hulp te zoeken,' zei hij zacht,'ik was verdwaald en-'

Ik streek zijn prachtige goudblonde haren naar achteren en schudde mijn hoofd. 'Jij moet toch geen sorry zeggen? Oh, liefje, ik ben zó blij dat je hier weer bent!' Ik trok hem op het bed en liet hem op me liggen. Ik kriebelde door zijn haren, verwende hem met kusjes waarna hij schattig begon te giechelen en streek sussend over zijn rugje. Niemand zou ons nog scheiden. Niemand. Hij liet zijn handje door mijn haren gaan en keek me dan teleurgesteld aan.

'Waar zijn je mooie lange Rapunzel-haren, mama?'

'Afgeknipt.'

'Waarom?' Vroeg hij paniekerig.

'Ik weet het niet,'zuchtte ik,'ik geloof dat ik te impulsief was. Ik was zo kwaad... zo verdrietig. Ik heb je echt zo hard gemist, klein aapje.'

'Ik jou ook mama. En papa ook.'

Ik knikte, huilde en trok hem nogmaals in een stevige omhelzing,'ik mis papa ook,'snikte ik,'maar we moeten verder zonder hem. Hoe moeilijk het ook is. We hebben elkaar. En vanaf nu blijven we ook bij elkaar.'

Pieter kroop ook om het bed en kwam naast me liggen. Hij drukte een kus op mijn wang, streek mijn haren achter mijn oor en liet dan vinger over mijn hals glijden.

'Ik ben er vanaf nu ook voor jullie.'

Ik keek hem aan, waarna hij me meteen waarschuwend aankeek. 'Je bent onze afspraak toch nog niet vergeten? Onze deal gaat toch nog door, hé Bosmans?! Je had me belooft dat we samen zouden zijn als ik Jocke terug zou brengen.'

'Ja,'zei ik zacht en liet mijn hand glijden over zijn stekelige wang,' onze deal gaat door. Dank je Pieter, om Jocke terug te brengen. Echt waar,' snikte ik,'dank je.' Pieter legde zijn hand op het mijne dat op zijn wang lag en streelde zachtjes over mijn knokkels. Als hij wat moeite deed, kon hij zacht zijn. Die stralende blik van hem die volgde, deed me terugdenken aan de periode dat hij mijn leerkracht was. We hadden toen zo'n hechte band samen. Voor even voelde het alsof we die band weer hadden. Die chemie tussen ons wakkerde weer aan. Ik trok hem in een omhelzing en hij kuste me.