Locked by you 2 [herschrijving]

14.

Evelien

'Dus... Je wilde wat vertellen?' Vroeg ik na een langdurige stilte. 'Ja... Maar... Ik ben niet goed in dit soort dingen.' Ik legde mijn hand in het zijne en keek in zijn ogen. 'Wat is er?' Vroeg ik zacht. 'Katie en Jelle zijn oké. Ik heb nog contact met hen en ze verblijven momenteel in een hostel in de buurt. Maar... Je moeder...'

'Ze heeft het ongeluk niet overleefd, hé?' Vroeg ik.

'Het spijt me, Evelien. Het spijt me.' Zei hij stil met tranen in zijn ogen. Ik huilde en sloeg mijn armen om zijn middel. 'Ik was erop voorbereid dat je me dat ooit zou zeggen, maar het komt nog steeds hard aan.'

'Wat romantisch! Jongens kom kijken! Henk en Evelien zouden een schattig stel vormen, vinden jullie niet?' Lachte Milan die inmiddels ook naar buiten was gekomen. Al snel kwamen Luca en Pieter ook naar buiten. Maar zij vertrouwden het niet. Dat zag ik aan hun gezichten. Ik liet Jonas los. 'Je bent een sterke meid, Evelien. Je bent zo... Sterk.' Snikte hij. Ik balde mijn vuisten, droogde mijn tranen en stapte naar Pieter toe.

'Evelien? Wat ga je doen?' Riep Jonas me achterna, maar ik negeerde hem en stapte nog steviger door. Pieter grinnikte. 'Is er soms iets, Lientje?'

Zo hard als ik kon sloeg ik hem in het gezicht. Iedereen schrok, vooral hij. Hij werd woedend. 'Bosmans, daar ga je spijt van krijgen!' Schreeuwde hij, maar ik liet me niet doen en sloeg hem nogmaals. Vervolgens trapte ik in zijn kruis en duwde hem op de grond. 'Jij hebt mijn moeder vermoord!' Schreeuwde ik. 'Ze zou toch sowieso gestorven zijn, Evelien! Jos wilde haar doden. Als jullie haar niet gered hadden, was ze toch al dood geweest!'

Ik greep hem bij zijn kraag vast en keek hem kwaad aan. 'Eerst dood je mijn oma en nu mijn moeder... Ik hoop dat je testament getekend is.' Maar hij duwde me weg en stapte dreigend naar me toe. Hij nam de dominante positie over. 'Ik hoop dat jouw testament getekend is, liefje. Je bent dood. Ik heb je veel te lang gespaard.' Gromde hij en viel op zijn beurt aan.

'Evelien!' Schreeuwde Jonas. Hij wilde Pieter bij me vandaan trekken, maar werd door Luca tegengehouden. 'Waarom geef je zo om haar? Denk je nu echt dat zo'n nerd kans maakt bij zo'n prachtige meid? Denk je dat echt? Blijf dromen.' Jonas wilde in de aanval gaan, maar Raphael trok hem weg. 'We mogen niet opvallen, onthoud dat.' Siste die in zijn oor. Ondertussen werd ik flink mishandelt. Pieter doodde me niet, maar veel leven zat er niet meer in mijn lijf toen hij klaar was. Ik bleef roerloos op de grond liggen en zag nog net hoe Zora teleurgesteld haar hoofd schudde en vervolgens de jongens weer naar binnen volgde.

Jonas

Ik hielp haar overeind en vroeg of ze veel pijn had. Ze knikte en droogde haar tranen. 'Ik kan hem niet zomaar zijn gang laten gaan, echt niet.' Snikte ze. 'Rustig maar, hij krijgt zijn verdiende loon wel. Beloofd. Probeer hem voor even nog te negeren. Je staat vol blauwe plekken en wonden, nog even en hij slaat je morsdood.'

'Hij zal me niet doden. Ik ben te waardevol voor hem.'

'Roep zoiets niet te luid. Pieter probeerde mij al verschillende keren te doden toen ik net dacht dat hij me mocht.'

'Ik wil niet aan de kant staan en toekijken.' Zuchtte ze.

'Weet ik, maar... Ik beloof het je. Alles komt goed. Over een paar dagen zijn we hier weg en leven we een gelukkig leven.' Beloofde ik.

'Ik heb een plan,' zei ze plots,' ik ga staken. Vanaf nu doe ik niets meer voor hen. Ze zullen me haten en me willen doden. Ik weet nog niet hoe, maar het zal me lukken om één van hun wapens af te pakken en zo te ontsnappen. Dan moeten jij en Alvaro bij hen blijven. Ik zoek dan Jelle en Katie op en jullie houden ons dan op de hoogte over de locatie waar ze zich bevinden. Vervolgens lokken we hen samen in de val.'