Locked by you 2 [herschrijving]

27.

Jonas

Ik opende voorzichtig mijn ogen. Het felle licht dat de kamer binnendrong verblindde me. Ik tuurde om me heen. Heel traag. Het was alsof de wereld stil was komen te staan of dit was hoe het leven na de dood eruitzag. Het was zo stil. Zo vredig. Ik hoorde enkel mijn eigen hart kloppen.  Ik kneep in het deken dat op me lag. Mijn handen trilden, maar ik kon de stof voelen. Dit was geen droom. Ik was niet dood.

Evelien.

Haar naam dook plots in mijn gedachten op. Mijn pupillen vernauwden. Ik sprong op, ook al deed ik daarmee elke vezel in mijn lichaam pijn. Ik trok alle draadjes die aan mijn lijf waren bevestigt los en liep op blote voeten naar de deur. De tegels waren koud en lopen deed pijn. Ik duwde de klink naar beneden en opende de deur. Ik kwam meteen in een lange, witte gang terecht. Ik was in een ziekenhuis, maar waar waren de anderen? Nog versuft van de pijnstillers liep ik door de gang.

'Evelien?!' Schreeuwde ik meermaals, nou ja... dat probeerde ik. Mijn stem... mijn stem was weg. Er bleef alleen nog maar wat ongezond gegorgel van over. 'Evelien?!' Probeerde ik opnieuw te roepen, maar meteen daarna moest ik hevig hoesten.

'Jonas!' Het was Luca die achter me stond. Ik draaide me geschrokken om. Het was de eerste keer dat ik hem zo zag. Hij had iets in zijn ogen, een uitdrukking die ik niet kende. 'Je bent eindelijk wakker.' Probeerde hij te glimlachen. Hij beet meteen op zijn lip alsof hij tegen iets vocht. Het waren de tranen. Zonder iets te zeggen stapte ik op hem af. Ik stopte vlak voor hem en keek hem aan. Hij sloeg zijn ogen neer. 'Je hebt me goed bang gemaakt, neefje. Ik dacht even dat je voor eeuwig zou blijven slapen.' Een traan rolde van zijn wang. Ik slikte. Vervolgens sloeg ik mijn armen om hem heen en trok hem in een stevige omhelzing. Zonder woorden hielden we elkaar een tijdje vast. Ik glimlachte en genoot van het moment.

'Jonas?' Het was de stem van Jelle. Hij kwam uit een andere kamer en was verbluft me te zien. 'Hé.' Bracht ik hees uit. 'Goed je weer te zien, kerel.' Hij gaf me een stevige handdruk en een klopje op mijn rug. 'Je vraag je vast af waar Evelien is, niet?' Ik knikte. Vervolgens wees hij naar de kamer waar hij net uit was gekomen. 'Daar kan je haar vinden, maar ik moet je nu al teleurstellen. Net als jou is ze in een diepe coma beland. Al is ze er wel veel erger aan toe dan jou.'

Ik ging de kamer in. Er piepten een heleboel machines op de achtergrond, maar ik negeerde elke vorm van geluid. Enkel het geluid van haar hartslagmeter drong mijn oorschelpen binnen. Ze leefde nog.

Haar vader, zusje en Pieter zaten in de kamer. Waar de anderen waren, wist ik niet. Maar het kon me ook niet schelen. Pieter was er ook niet al te best aan toe. Hij had zijn arm en schouder in het gips gewikkeld en de grote wonde op zijn hoofd was bedekt onder een verband.

Ze zeiden niets als ik binnenkwam. Ik slenterde naar het bed toe waarin de vrouw van mijn leven lag. Ik begon spontaan te huilen. Ze was zo bleek en toch zo zwart van de as tegelijkertijd. Haar lichaam telde veel wonden. Heel veel wonden. Van haar huid bleef niets meer over. Sommige wonden die te diep waren, waren genaaid of bedekt onder een verband. Maar van haar egale huid was geen spoor meer te bekennen. Ook haar gezicht zat onder de diepe sneeën.

Ik schoof voorzichtig een haarsliertje achter haar oor. Dan legde ik mijn hand in het hare. Ik kneep zachtjes, om er zeker van te zijn dat haar hart wel degelijk klopte en de machines geen fout maakten. Ze zag er allesbehalve levend uit.

Ik liet me in de stoel die naast het bed stond zakken en ging deels op haar liggen. Ik speelde met haar vingers, maar kreeg geen reactie. 'Bossie...' snikte ik. Ik voelde kort een verandering in het ritme van haar hartslag. Of ik verbeelde het me.

Plots voelde ik een hand door mijn haren gaan. Het was haar zusje. Katie liet haar handje door mijn haren glijden en forceerde een glimlach wanneer onze blikken kruisten. 'Het komt wel goed.' Suste ze. Ik knikte dankbaar en hoe graag ik haar ook wilde geloven, ik was doodsbang Evelien te verliezen.