Locked by you 2 [herschrijving]

79.

Evelien

Pieter sprak niet. Katie en ik bleven ongemakkelijk in de woonkamer staan eens we bij hem thuis waren. We wisten niet wat te zeggen of wat te doen. Pieter ging naar de keuken om vervolgens uit de koelkast een flesje bier te halen.

'Dus,' zei Katie dan stil tegen me,'hier heb je de afgelopen weken gezeten? Alleen met Pieter?'

'Ja,' mompelde ik,'het kon erger. Met Pieter opgescheept zitten is altijd erg, maar hij heeft me tenminste niet opgesloten in een klein hok van twee meter op twee meter. Maar ik was niet de hele tijd alleen.'

'Was Jocke hier ook?' Vroeg Katie met een gebroken stem.

'Ja, maar ik heb ervoor kunnen zorgen dat hij ontsnapt is. Ik weet alleen niet of hij nu veilig is. Hij is gevlucht, maar ik heb geen idee of hij ergens goed terecht is gekomen. Ik heb het gevoel dat ik hem de dood heb ingestuurd. Hij had nauwelijks kleren aan. Hij zou kunnen dood gevroren zijn of-'

'Zo mag je niet denken,'zei Katie snel,'hij heeft jouw genen. Hij is sterk en moedig, hij komt wel goed terecht.'

'Hij mist me vast. Hij moet zo ongelofelijk bang zijn...'

'Het komt goed,' bleef Katie volhouden en wreef over mijn armen.

'En er is nog iets wat je moet weten,' zei ik dan,' Jonas is-'

'Ik weet het,' zei ze en trok me in een stevige omhelzing,' ze hebben me alles verteld. Ik heb er nachten om gehuild. Jonas was mijn beste vriend. En ik wist dat hij zoveel voor jou betekende, dus ik barste ook compleet.'

Ik zou Katie niets vertellen over de duistere kant van Jonas. Dat verdiende Jonas ook niet. Hij heeft steeds zo goed voor Katie gezorgd, dat hij het niet verdiende om ook in haar hoofd een slecht plaatsje te krijgen.

'Wat willen jullie drinken, meiden?'

Katie en ik keken elkaar met een verwarde blik aan. Pieter was vriendelijk. Té vriendelijk. Hij leek te zijn vergeten dat ik hem had proberen te vermoorden.

'Meiden?' Vroeg hij opnieuw, toen we niet meteen antwoord gaven.

'Kraantjeswater, alsjeblieft,' mompelde Katie bescheiden.

'Voor mij ook,' zei ik.

Dan richtte ik me weer tot Katie en nodigde haar uit om met me samen in de zetel plaats te nemen.

'Hoe ben je hier terechtgekomen?' Vroeg ik dan.

'Ik werd in de val gelokt. Ik was de lokale markt van Avignon aan het verkennen, toen er een jongen de weg vroeg. Hij begreep mijn aanwijzingen niet dus ging ik een eindje met hem mee. Voordat ik het wist, had de jongen me overmeesterd en me een wagen in geduwd. Toen ik wakker werd, zat ik plots in IJsland.'

'Ze hebben je toch niet...'

'Nee. Dat gelukkig nog niet.  Ik heb hoogstens een paar blauwe plekken. Voor de rest gaat het wel. Bij jou was het een heel ander verhaal zeker? Ik herken je nauwelijks nog. Je bent nog nooit zo mager geweest. Je gezicht is zo... ingevallen. Ik kan zowat elk bot zien.'

'Pieter mishandelt me. Wat had je ook verwacht?'

'De klootzak,' fluisterde ze en schrok toen ze mijn polsen zag,'Zus... je hebt toch geen... zeg alsjeblieft niet dat je hebt geprobeerd om zelfmoord te plegen?' Ze wees naar de schrammen in mijn pols.

'Nee,' loog ik en probeerde mijn pols te bedekken,'ik heb mezelf tijdens het koken bezeerd. Pieter's messen zijn scherp en ik gleed uit dus... ik ben gewoon onhandig.'

'Je armband is lelijk.' Ze knikte met een opgetrokken neus naar de leren armband die ik aanhad.

'Ik weet het,' zei ik overdreven luid,'maar ik mag 'm niet uitdoen van Pieter!'