Locked by you 2 [herschrijving]

18.

Evelien

'Dat voelde goed.' Kreunde Victor die eindelijk van me afkroop. Hij raapte zijn kleren weer bij elkaar en begon zich om te kleden. 'Als ik toch één puntje van kritiek mag geven: je bent te stil.' Zei hij terwijl hij zijn broekriem vastmaakte. 'Hoe bedoel je... te stil?' Vroeg ik nijdig. 'Gewoon. Het was alsof je verlamd was... Eigenlijk vind ik dat ik te veel betaald heb voor wat ik maar gekregen heb. Begrijp me niet verkeerd, je bent het mooiste meisje dat ik ooit al heb ontmoet. Maar ik ken er veel die hetzelfde voor minder goed doen en die er even erg van kunnen genieten als ik.'

'Dat spelen ze,' onderbrak ik hem,'ik kan niet geloven dat iemand dit voor zijn plezier doet.'

'Er zijn er hoor.' Sprak hij tegen.

'Die zullen in de minderheid zijn dan. Wees blij dat ik je niet heb aangevallen toen je me besprong en dat ik überhaupt zo kalm bleef.'

'Maar je was té kalm. Of ik het nu met een pop of met jou doe, het maakt geen verschil.'

'Het maakt wel een verschil. Ik heb gevoelens, ik heb dromen, ik heb verlangens,... ik ben een mens, net als jij. Waarom wordt dat verdomme zo vaak vergeten?! Ik word gedwongen dit te doen. Ik wil hier niet zijn! Ik wil actrice worden!'

'Wat erg... maar weet je wat? Het boeit me niet. Jij boeit me niet. Jouw gevoelens, jouw dromen,... het kan me allemaal niet schelen. Ik wil waar voor mijn geld.'

'Mijn kamer uit.' Zei ik gefrustreerd en balde mijn vuisten.

'Gaan we soms boos worden?'

'Mijn kamer uit!' Schreeuwde ik zo luid, dat hij uit schrik wegliep.

Jonas

'Alles oké?' Vroeg Pieter die de klant van Evelien haastig de trap af zag lopen. 'Dat vervloekte kind is dat geld helemaal niet waard!' Riep hij kwaad. 'Wat heeft ons koppige meisje van plezier nu weer gedaan?' Lachte Luca, die meteen een nijdige blik van Pieter kreeg. 'Voor een meisje van plezier te zijn, was ze ontzettend slecht!'

'Oei, ik heb toch andere ervaringen hoor.' Lachte ik. 'Oh ja? Ze bewoog niet eens! Ze bleef me aankijken met grote dwaze ogen! Ze was bang om me aan te raken.'

'Toch logisch? Geen vreemde honden aanraken, dat wordt toch tegen iedereen gezegd?' Daagde ik met een knipoog uit.

'Ze kreunde niet eens!'

'Weet je zeker dat dat haar schuld is? Bij mij ging het er namelijk anders aantoe...' ging ik verder.

'Jonas, hou op!' Gromde Pieter.

'Doe er iets aan,' zei Victor streng en richtte zich tot Pieter,'of je ziet me hier niet meer terug.'

Met snelle passen stapte hij naar de deur toe, maar alvorens hij het huis verliet, keek hij me nog eens aan. 'Ze is nog geen rotte cent waard.' Ik was rechtgesproken en wilde hem in zijn gezicht slaan, maar Evelien's vader had me nog net op tijd tegengehouden. 'Jonas, laat het.' Zuchtte hij. Victor vertrok.

'Evelien!' Schreeuwde Pieter kwaad. 'Ga je haar een preek geven?' Vroeg ik al zuchtend. 'Ja, natuurlijk. De klant was niet tevreden, dus ik ook niet.' Ik rolde met mijn ogen. 'Ze heeft het tenminste gedaan.' Pieter gromde en sloeg op tafel. 'Kan dat kind dan ook nooit eens iets goed doen?!'

Evelien

'Evelien, verdomme, kom hier! Nu!' Schreeuwde Pieter voor de honderdste keer. Ik bedoel, tweehonderdste keer. Maar ik weigerde naar beneden te gaan. Ik zat naakt op bed terwijl ik dacht aan wat er zonet gebeurd was. Ik voelde me vies en herkende mezelf niet meer. Waarom had ik me niet gewoon beter verdedigd? Ik had heus wel kunnen winnen van zo'n idioot. Tranen rolden over mijn wangen.