Locked by you 2 [herschrijving]

47.

Evelien

'Ze heeft vierendertig mensen vermoord?' Vroeg ik verwonderd.

'Ja. Ze deed het koelbloedig. Mai is de sterkste vrouw die ik ooit in mijn leven heb ontmoet. Ze heeft me leren vechten. Een betere leerkracht kon ik niet hebben.' Zei Natoe.

'Ongelofelijk...'

'Maar nu moet ik echt gaan,' zei Natoe dan,'ik moet de slachtoffers na de aanslag van Con nog eren. We hebben een paar goede leden verloren.'

'Het spijt me dat ik ze niet kon redden.' Zei ik.

'Je kon ze sowieso niet redden. Als zij tegen Con konden verliezen, zou jij zeker geen kans gemaakt hebben. Kijk nog eens in de spiegel, blondie. Niemand vreest jou.'

Dat was het laatste wat ze zei alvorens ze vertrok. Toen de kust veilig was, kwam Pieter weer tevoorschijn. Hij lachte. 'Ik heb nog nooit een meisje zoals haar gezien,' zei hij,'ze is nog maar zeventien, maar nu al een echte rebel. Zelfs ik word bang van haar.'

'Ze is gebroken. Ze zal het nooit toegeven, maar ik zag het in haar ogen. Con heeft haar hele leven verkloot. Alles wat haar dierbaar was werd afgepakt. Ze heeft in een hel geleefd.'

'Ik snap het niet. Iedereen zoekt toch naar haar? Iedereen kent het verhaal van de twee zusjes die plots verdwenen. Waarom gaat ze niet naar de politie? Ze kunnen haar weer naar huis brengen en met haar familie herenigen.'

'Ik denk dat ze zich hier thuis voelt. Ze heeft de roep van de wildernis gehoord. Red Freedom ís haar familie. Ik begrijp dat. Ze wil wraak en haar wraak kent geen grenzen.'

'Gelukkig dat jij niet zo bent,' grinnikte hij,'je bent een lief en braaf meisje, Evelien. Kijk. Je praat met me! Na alles wat ik je heb aangedaan, praat je nog gewoon met me. Als je nog maar een beetje op Natoe leek had je me meteen van kant gemaakt. Ze heeft eigenlijk wel gelijk. Niemand vreest jou.'

Niemand vreest jou. Die uitspraak bleef door mijn hoofd spoken. Geen idee hoe laat het was toen ik eindelijk ging slapen, maar ik was helemaal uitgeput en het was al licht. Ik trok mijn kleren uit en borg ze op zodat Jonas de verknipte hoodie niet zou vinden. Hij sliep nog steeds even schattig als toen ik het huis verlaten had. Ik deed de elastiek uit mijn haar en legde die op het nachtkastje naast het bed. Eindelijk kon ik slapen. Ik sloot mijn ogen en ging comfortabel liggen. Ik was klaar om mijn reis naar dromenland te maken, toen Jocke plots binnenstormde.

'Wakker worden! Opstaan! Opstaan!' Riep hij. Dit kon je niet menen...

Hij sprong op het bed en maakte irritante geluiden zodat we wel moesten opstaan. Zo deed hij alsof hij een huilende wolf was. Was het erg dat ik me soms aan mijn bloedeigen kind dood kon ergeren?

Gelukkig was er Jonas die besloot op te staan. Hij strekte zich uit en geeuwde. Hij was niet boos op Jocke, waarschijnlijk omdat hij wél goed uitgerust was. Hij kriebelde hem over zijn buik en trok hem in zijn armen. Hij blies al plagend in zijn gezichtje dat een beetje verbrand was. Jocke giechelde en liet zijn vingertjes over Jonas' armen glijden. Hij vond het grappig om aan de haartjes die erop groeiden te trekken, omdat Jonas dan steeds deed alsof het erg veel pijn deed. Ik hield van de manier waarop die twee met elkaar omgingen. Ze waren er dol op om elkaar te plagen.

'Liefje?' Vroeg Jonas stil.

'Mm?' Ik wilde slapen. Gewoon even slapen. Mijn ogen en lippen zaten als lijm dicht gekleefd.

'Ik ga met Jocke naar de bakker. Zal ik croissants meebrengen of wil je iets anders?'

'Mm.'

'En dat betekent?' Lachte hij.