Locked by you 2 [herschrijving]

6.

Evelien

'Grijp haar stevig vast en zorg dat ze niet meer kan bewegen!' Riep Pieter.

'Laat me los! Help! Wat zijn jullie van plan?!' Schreeuwde ik bang.

'Weet je heel zeker dat je dat wil weten, Lientje?' Grijnsde hij terwijl twee mannen me stevig in hun greep probeerden te houden.

'Zeg het!' Riep ik.

'Geduld, meisje... Heb nou toch even geduld... Je ziet het zo meteen wel. Ik laat jullie wel even alleen... Veel plezier.' Lachte hij gemeen, ging de kamer uit en sloeg de deur met een harde klap dicht.

'Nu ben je van ons...' Siste een onbekende man.

'Ja... En we zullen je niet sparen, dat is beloofd.' Lachte een andere.

'Ga van me af!' Schreeuwde ik toen één van de twee op me wilde kruipen. Hij greep me vast bij mij polsen en lachte duister. 'Dit wordt een avond om nooit meer te vergeten...' Hij boog zich voorover en maakte de knopjes van mijn bloes open. 'Nee! Stop!' Krijste ik terwijl de andere man hem daarbij hielp. 'Stop! Laat me! Stop, alsjeblieft! Stop!'

'Stop!' Schreeuwde ik mezelf wakker. Ik zat rechtop in bed en staarde met een bange blik voor me uit. Het was maar een droom... Het was maar een stomme droom... Bleef ik in mezelf herhalen om weer op adem te komen. Mijn buik ging wild op en neer en mijn hartslag versnelde iedere seconde. Mijn ademhaling werd onregelmatig en voordat ik het wist was ik aan het stikken. Ik probeerde om hulp te roepen, maar ik kreeg geen woord meer uit mijn keel.

Door mijn geschreeuw en mijn gehoest had ik Luca gewekt, aangezien die in de kamer naast me sliep had hij alles meteen gehoord. Hij rende mijn kamer in en ging naast me zitten. Hij streelde door mijn haren en drukte me stevig tegen zich aan.

'Rustig, Bossie... Imiteer het ritme van mijn hartslag en alles komt goed.' Beloofde hij op een zachte toon. Ik deed wat hij zei en na verloop van tijd werkte het ook. Ik kalmeerde.

'Wat gebeurde er met je?' Vroeg hij bezorgd, of hij deed alsof hij dat was.

'Paniekaanval.' Zei ik kort.

'Schrok je soms van het onweer?'

'Ik had een nare droom, oké?! En laat me nu met rust.' Snauwde ik en duwde zijn handen bij mijn lichaam vandaan.

'Ik weet wie er morgen een slecht humeur zal hebben...' Zuchtte hij.

'Laat me. Ga mijn kamer uit. Ik wil alleen zijn.' Beval ik.

'Ik ga als jij me verteld waarover je droomde.'

'Ik droomde dat... Euh... Ik zeg het liever niet.'

'Toe nou... Je kan me vertrouwen.' Grijnsde hij.

'Dat is de beste grap die je ooit maakte, Luca.' Gromde ik.

'Ik meen het. Ik zal ook over mijn droom vertellen, goed?'

'Oké... Ik droomde dat ik door meerdere mannen verkracht werd. Ik voelde me weerloos. Ik kon helemaal niets doen. Ik was doodsbang, maar ik kon niet vluchten. Die droom leek zo ontzettend echt, erover dromen alleen al bezorgt me haast een trauma.'