Locked by you 2 [herschrijving]

93.

Pieter

Ik had het kunnen weten. Ik had kunnen weten dat het een list was. Ik was Baron en enkele van zijn kompanen gevolgd in het bos, maar zodra we daar aankwamen, gaf hij hen het bevel me aan te vallen. Ze trokken hun messen en sloegen me totdat ik weerloos op de grond bleef liggen. Baron lachte me de hele tijd uit terwijl ze met zo'n tientallen me van kant probeerden te maken.

'Dít is pas entertainment,'grinnikte Baron.

Al snel kreeg ik zijn plan door. Als hij mij zou doden, had hij vrijspel om Jocke in de val te lokken en hem lid van zijn vreselijke bende te maken. Hij zou bovendien Charlotte ontdekken en haar de vreselijke toekomst geven die haar drie jaar geleden al te wachten stond.

Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf. Ze gingen langzaam te werken. Langzaam, maar o zo pijnlijk. Ik deed niet eens moeite om mezelf te verdedigen. Ik wist dat ik het nooit zou overleven. Ze waren gewapend, met veel en ze waren jonger en sportiever dan ik.

'Je hebt me verraden, Pieter,'grijnsde Baron,'als je altijd aan mijn kant had gestaan, was dit nu niet nodig geweest.'

Maar plots uit het niets, viel een van de jongens dood neer. Iedereen schrok. Er was een speer door zijn rug geboord die nu uit zijn borstkas stak. De jongen mompelde nog iets, maar viel vervolgens dood neer. Meteen werd de speer weer uit zijn lijf gerukt, waarna zijn bloed alle kanten op spatte. Een silhouet, gehuld in het duister, deed intrede in het licht. Het was een meisje, met enorm lange witblonde haren die tot voorbij haar dijen reikten.

Hoewel een van de jongens eerst nog lachte met haar kleine, magere en fragiele gestalte, boorde ze meteen de speerpunt ook door zijn lijf heen. Hem wachtte hetzelfde lot als die jongen die ze eerst had gespietst.

Het meisje maakte een grommend, dreigend geluid en richtte de speer op de andere jongens. Meteen deinsden ze achteruit. Wie het ook maar probeerde in haar buurt te komen, kreeg meteen de speer in z'n borst. In totaal doodde ze zes jongens van de tien. De anderen, inclusief Baron maakten zich uit de voeten. Ik had Baron nog nooit zo bang gezien. Dit meisje was krankzinnig.

Ze hurkte voor me neer en even vreesde ik dat ze me ook van kant zou maken, maar ze stak haar hand naar me uit en wilde me overeind helpen.

Vol bewondering bleef ik naar haar staren. Ze legde haar handje in het mijne en begeleidde me doorheen het bos. Gedurende onze tocht, zei ze geen woord.

Ze nam me mee naar een klein hutje, verscholen aan de rand van het bos. Voor de deur stond een vat, gevuld met regenwater. Alsof ze het inmiddels al gewoon was, liet ze de speer in de ton glijden zodat het bloed in het water zou oplossen. Ook waste ze haar handen erin.

Het hutje was gezellig, maar toch hing er een vreemde sfeer. Het was alsof de atmosfeer angst en verdriet uitstraalde. Het was er dan ook donker, aangezien het kleine gloeilampje dat aan een los touwtje aan het plafond hing, amper licht schonk.

Ze nam me mee naar haar kamer. Er stond een oud tweepersoonsbed, dat oorverdovend kraakte wanneer ik erop ging liggen. Toen ik neerlag, legde ze het dikke donsdeken over me heen. Ik bedankte haar, maar ze zei nog steeds niets terug. Zonder me een blik waardig te gunnen, ging ze de kamer uit. Ik wist niet wat ze wilde, of wat ze van plan was, maar doordat het al zo laat, viel ik uiteindelijk toch in slaap.

De volgende ochtend, kwam ik het bed uit. Ze had terwijl ik aan het slapen was mijn wonden verzorgd en een verband om mijn rechterarm gewikkeld. Ik ging de kamer uit, maar bleef in de deuropening staan. Met haar rug naar me toegekeerd, zat ze aan een uitklaptafeltje in het poverste keukentje dat ik ooit had gezien. Zijdelings kon ik zien wat ze aan het doen was. Schilderen. Ze schilderde met acrylverf op een blok hout. Ik kon niet goed zien wat ze precies schilderde, maar het leek op een persoon. Een persoon met witte haren en een witte snor. Baron?