Locked by you 2 [herschrijving]

60.

Jonas

Ik kromp in elkaar. Ik probeerde tegen de pijn te vechten, maar het was te laat. Pieter had het stuk glas te diep in mijn lijf geduwd. Ik liet me vallen op de grond, op mijn knieën en boog voorover met mijn armen om mijn buik geslagen. Pieter lachte terwijl ik grauwde van de pijn.

'Je bent dood, Jonas,' fluisterde hij.

Er liepen tranen over mijn wangen. Ik huilde om zoveel dingen op dat moment. Ik huilde van de pijn, van woede en van angst. Pieter richtte zich tot Jocke die bang achter me stond.

'P-papa?' Stotterde hij. Ik wilde antwoorden, maar de pijn plakte mijn lippen toe. Ik kon niets meer uitbrengen, niets wat geen gekreun was.

'Dit zal hij niet overleven, knul,' zei Pieter met een grijns,'maar geen zorgen. Kom maar eens hier. Ik zal je snel weer naar hem toebrengen. Jullie zullen samen zijn. Hierboven.'

'Jocke, ren!' Schreeuwde ik met mijn laatste krachten. Mijn longen en stembanden leken wel op het punt te staan om te ontploffen.

Jocke twijfelde nog even. Hij wilde bij me blijven, maar toen Pieter naar hem toekwam, besliste hij met tranen in zijn ogen toch om weg te lopen. Pieter kon Jocke niet te pakken krijgen, want Jelle schoot snel te hulp. Maar wat er daarna gebeurde, weet ik niet. Alles werd zwart voor mijn ogen. Ik kon niet meer denken. Ik kon me niets meer herinneren. Alles was zwart. Donker zwart. Geen streepje licht. Ik voelde ook niets meer. Het laatste wat ik voelde was hoe alle energie en kracht uit mijn lijf werd gezogen. Mijn zintuigen werden uitgeschakeld. Ik was niets meer waard.

Evelien

Slaapdronken keek ik om me heen wanneer ik mijn ogen opende. Ik kon me niets meer herinneren van de avond ervoor. Ik herinnerde me enkel nog dat ik drugs kreeg, maar verder? Één zwart gat. Ik schrok dan ook wanneer ik plots thuis bleek te zijn, ik had blijkbaar op de zetel geslapen. Heel even had ik hoop. Heel even dacht ik dat alles een droom was geweest.

Maar als ik dan Natoe in de keuken aantrof, wist ik dat het geen droom was en dat ik veel meer gemist had dan dat ik eerst voor mogelijkheid hield. Natoe was hier, in ons huis. Wat had haar zover gekregen om naar hier te komen?

'Goeiemorgen?' Zei ik, haar verward aankijkend. Ze deed niets. Ze stond daar gewoon in de keuken. Hallucineerde ik?

'Hey.' Mompelde ze.

'Hoe high was ik?' Vroeg ik lacherig.

'Heel erg. Het was té erg.'

'Wil ik weten wat er allemaal is gebeurd?'

'Dat wil je niet, geloof me.'

'Oh God, ik zal alvast sorry zeggen. Wat ik ook gedaan heb, het was vast niet de bedoeling.'

'Je meent het.'

'Heb je al gegeten?' Vroeg ik dan.

'Nee.'

Ik wierp een snelle blik op de klok aan de muur. Het was vijf na tien.

'Is Jonas al naar de bakker geweest?' Vroeg ik.

'Nee.'

'Hoezo niet? Dat is zijn taak. Hij doet het iedere ochtend. Slaapt hij misschien nog?'

'Nee.'

'Waar is hij dan?'

'Geen idee.'

'En Jocke? Hij is toch al wakker, niet?'

'Geen idee.'

Ik fronste mijn wenkbrauwen en bleef haar verward aankijken, maar Natoe zei verder niets. Ze bleef daar gewoon staan. Stijfjes.