Locked by you 2 [herschrijving]

2.

Evelien

'Hij is er zo.' Verkondigde Pieter nadat hij een blik op zijn GSM geworpen had. Ik dacht eerst dat hij het over de trein had, maar al snel werd duidelijk dat dat niet het geval was toen hij al grijzend zei: 'ik hoop dat je blij zal zijn met ons nieuw gezelschap.'

Ik probeerde hem te negeren en bleef naar de treinsporen staren die zich naast me bevonden. Wat als ik van het perron zou vallen, recht op de treinsporen en er niet meer op tijd zou kunnen wegkomen? Zou het pijn doen om omver gereden te worden door zo'n trein of zou ik opslag dood zijn? Ik had geen idee waarom die gedachte door mijn hoofd spookte, maar ik kon het niet uit mijn hoofd krijgen. Ik raakte er bijna gefascineerd door. Ik wilde niet dood, maar soms zou ik wel eens van de aarde willen verdwijnen. Zoals nu. Zou het trouwens waar zijn dat de conducteur van een trein de ledematen van het slachtoffer van zo'n ongeval bij elkaar moet zoeken? Dat ze het bloed van de wielen moeten schrapen? De gedachte alleen al bezorgde me een rilling over de ruggengraat. Dat zouden vast trauma's zijn voor de rest van hun leven. Voor geen miljoen zou ik zoiets doen. Ik ben ontzettend bang voor lijken. Zelfs van mijn eigen oma was ik bang toen ik een laatste groet mocht uitbrengen. Ze was bleker dan ooit en ijzig koud. Ik was meteen in huilen uitgebarsten. Ik kon haar dood niet accepteren, zeker niet nadat ik haar zo levenloos zag liggen. Ik herkende haar niet meer en dat had me bang gemaakt. We deelden zoveel mooie momenten, we deden zoveel dingen samen en plots leek ik haar niet meer te kunnen herkennen...

'... Heeft niets door...'

Ik schrok wakker uit gedachten en wende mijn blik weer van de spoorwegen weg. 'Wat zei je?' Mompelde ik en keek naar Pieter. 'Ik zei dat je niets door hebt.'

'Wat zou ik door moeten hebben dan?' Vroeg ik, maar een antwoord had ik niet nodig want ik kwam er zelf achter toen ik mijn hoofd nog wat verder draaide. Daar stond Milan. De pester die me het leven zuur maakte, de jongen waarvan ik jarenlang doodsbang was geweest, de jongen die me probeerde te verkrachten en daarbij de ketting van mijn oma kapot had getrokken.

'Milan?' Stotterde ik. Hij grijnsde. 'Goedemorgen, Eefje.'

'Maar... Ik snap het niet... Wat doe jij hier?!' Viel ik aan.

'Dat is een heel lang verhaal.' Zuchtte hij.

'Ik heb tijd.' Zei ik kort.

'We moeten nog een heel eind met de trein, ik leg het je dan uit, goed?'

'Ik denk dat ik het al begrijp...' Zuchtte ik.

'Ah, ja?' Grinnikte Pieter.

'Pieter beval je om mijn leven op z'n kop te zetten. Hij beval je me te doen lijden! In ruil daarvoor kreeg je vast geld en mocht je me verkrachten. Zo zou ik een makkelijker slachtoffer worden! Dat verklaard waarom er ondanks de telefoontjes van mijn ouders nooit iets aan jouw pesterijen gedaan werd! Pieter verzweeg alles zodat jij ongestoord verder kon doen met je pesterijen!' Riep ik.

'Hmm... Niet slecht. Je hebt al een deel van het verhaal goed geraden. Bravo Bossie.'

'Noem me niet zo!' Snauwde ik.

'Waarom niet?'

'Enkel Jonas mag me zo noemen.'

'Oh, je vriendje? Waar is hij dan nu? Ik zie hem niet... Heeft hij je in de steek gelaten? Ach, arm ding... Maar ik begrijp hem wel hoor... Niemand wil het vriendje zijn van een eigenwijs, koppig, irritant en gek meisje!'

Nu ging hij te ver. Ik viel hem aan, waardoor het touw om mijn polsen eindelijk scheurde. Ik sloeg hem zo hard als ik kon. Er droop bloed uit zijn neus. Hij gromde, keek me met duivelse ogen aan en dan wist ik dat het niet zo zou aflopen als ik gehoopt had. Hij boorde zijn vuist in mijn maag en duwde me vervolgens op de sporen, net op het moment dat de trein eraan kwam.