Locked by you 2 [herschrijving]

96.

Jocke

Charlotte kneep bang in mijn hand toen de oude man, wiens naam Baron was, ons het oude gebouw binnenleidde. Ik vervloekte mezelf dat ik mee was gegaan, maar ik had geen andere keus. Ik wilde niet dat hij Charlotte of mij iets aan zou doen.

Ik wist niet wat hij wilde, maar er was iets met hem. Het was alsof hij me kende, maar ik kon ze gezicht helemaal nergens plaatsen.

'Jongens, mag ik even jullie aandacht?' Riep Baron door de volle eetzaal waar we als eerste een tussenstop maakten. Wat opviel was dat er alleen maar mannen, van verschillende leeftijden, aanwezig waren. Ze keken me allemaal aan. Charlotte kroop bang weg achter mijn rug en hield haar stevig vast aan mijn T-shirt.

'Mag ik jullie voorstellen... aan de enige echte...' hij maakte er iets spannends van. Alsof ik iemand belangrijk was. Ik begreep het niet. Wie in godsnaam was deze man?

'Zoon van Evelien Bosmans! Jocke Van Geel!'

Hij kende mijn moeder. Meteen keek ik hem verward aan. Hij kende haar. Niet gewoon omdat ze beroemd was, maar omdat hij haar al eerder had ontmoet. Dat moest wel, dat verdomme moest wel. De manier waarop hij naar me keek. Het was een rare vorm van trotsheid.

De jongens en oudere mannen in de zaal trokken hun ogen wagenwijd open. Eentje met zwarte, warrige haren, sprong op. Milan was zijn naam.

'Is dit een grap?!' Gromde hij en kwam met snelle passen -nou ja eerder hakkelige passen- naar me toe. Het leek alsof hij last had van zijn linkerknie. 'Is dit de zoon van Evelien?!'

Baron knikte, weer die trotste grijns. Ik snapte nog steeds niet waarover dit ging.

Toen Milan tegenover me stond, keek hij letterlijk op me neer. Hij was een pak groter dan ik.

'Verdomme,'vloekte hij binnensmonds,'je lijkt op die parasiet van een Evelien.'

Meteen greep ik hem vast bij de kraag van zijn T-shirt, een actie waar hij duidelijk van schrok.

'Zo praat je niet over mijn moeder!'

Wat had mijn moeder hem ooit aangedaan? Waarom mocht hij haar niet?

'Rustig aan, hermano,' grinnikte Baron die me van Milan lostrok,'ik hou van je temperament, maar bewaar het voor het echte werk. Milan wordt je collega en niet je vijand.'

'Collega?' Vroeg ik,'wat wil u toch van mij? Wat heeft u met Pieter gedaan? En waarom praten jullie slecht over mijn moeder?'

Baron legde zijn hand op mijn schouder en kneep er zo stevig in dat mijn nekspieren er pijn van deden.

'Milan lacht maar wat. Je moeder is voor ons een heel fascinerend persoon. Ze was een vechter. Een gedreven persoonlijkheid. Ambitie. Zij... als zij iets wilde, dan ging ze er helemaal voor. We hopen dat je die genen van haar hebt overgeërfd. Aan je prikkelbare karakter te zien, zit die kans er wel in.'

'Waarom ben ik hier?' Vroeg ik hem grauwend.

'Jij gaat in de voetsporen van je vader treden. Jij gaat meisjes ontvoeren.'

Ik werd stil. Meende hij dit? Dit klonk als een grap. Een stomme grap.

'Geen paniek,' ging Baron meteen verder,'je zal het ongetwijfeld uitstekend doen. We zullen je opleiden en je leren hoe je moet schieten en hoe je-'

'Ik doe het niet,' onderbrak ik hem,'laat ons gaan. U hebt niets aan mij!'

Baron kwam dreigend naar me toe en prikte zijn wijsvinger diep in mijn borst.

'Jij gaat het doen, verdomme, anders doe ik dat kleine meisje iets aan, en jij zal ook niet gespaard blijven.'

Ik bleef stil. Hij legde een arm om me heen en grijnsde.