Locked by you 2 [herschrijving]

97.

Evelien

Ik hield op met rennen, een gewaagde zet. Ik had het met niet verbeeld. De jongen die me achterna zat was Jonas. Of niet. Of wel? Hij leek op hem. Bijna twee druppels water.

Toen ik stopte, stopte de jongen en de andere bendeleden van Baron ook. Angstig stak hij zijn mes mijn richting uit. Hij had nog nooit eerder iemand met een wapen bedreigt. Zijn hand trilde en de manier waarop hij het mes vasthield was gewoonweg onnatuurlijk.

Toen de jongen me in de ogen keek, liet hij het mes meteen vallen. Ik probeerde mijn kalmte te bewaren, maar mijn borstkas ging wild op-en-neer. Ik had mezelf alleen maar wijsgemaakt dat ik geen angst meer kende.

De jongen stak zijn handen in de lucht en ging voor de andere leden staan, zodat ze me niet zouden aanvallen. Hij trilde ook op zijn benen. Zijn lippen waren droog en zijn... Zijn neusvleugels bewogen onrustig. Dat had Jonas ook altijd wanneer hij zenuwachtig was. Over zijn neus gesproken... Hij heeft er vlak onder een moedervlek. Net opdezelfde plaats als ik. En dan waren er nog die ogen. Het was alsof ik in de spiegel keek.

Hij was een pak groter dan ik en veel sportiever gebouwd. Zijn schaduw viel over me heen toen hij een stap naar voren zette. Hij haalde een paar keer diep adem. Hyperventileerde hij? Hij bekeek me van top tot teen en schudde ongelovig met zijn hoofd.

'Nee,'hij huilde bijna,'nee, nee, nee... Zeg dat het niet waar is.'

Ik zei niets en ging steviger staan in de hoop dat ik zo zou maskeren dat ik doodsbang was.

Zijn onderlip trilde en hij likte regelmatig langs zijn lippen. Weer zo'n trekje van Jonas.

'M-mama?'

Shit.

Er ging niets door me heen. Ik voelde me leeg en luchtig. Het was alsof ik niets meer voorstelde. Alsof ik een verdwaalde geest was. Ik verloor alle controle over mijn spieren. Ik voelde niets meer. Mijn handen grepen naar mijn mond. Mijn ogen werden groot. Duizelig. Ik werd duizelig. Ik strompelde naar achteren en verloor bijna mijn evenwicht. Ik klauwde mijn nagels in mijn kaken totdat ze begonnen te bloeden. Het was eeuwen geleden dat ik gehuild had. Ik dacht dat mijn tranen op waren. Maar toen hij dat ene woord uitsprak en alles op z'n plek viel, ontsnapten er enkele tranen die over mijn wangen naar mijn hals rolden.

Hij zette nog een stap dichter en stak zijn hand uit. Zijn hand was bijna twee keer zo groot als het mijne.

'Mama,' zei hij alsof hij het nu zeker wist dat ik het was.

Hij wilde me aanraken.

Nee.

Nee.

Nee.

Ik sloeg zijn hand radicaal weg. Een automatische reflex. Er rolden tranen over zijn wangen die tot op zijn kleren drupten.

'Mama.'

Hij bleef het herhalen. Ik wilde dat het ophield. Ik wilde dat hij weg zou gaan. Ik wenste dat ik hem nooit had gezien.

Hij waagde zich opnieuw aan een poging me aan te raken, maar dit keer greep Pieter op tijd in. Hij sloeg zijn armen om me heen en viel met me op de grond. Hij drukte zijn lichaam stevig tegen het mijne aan en zorgde ervoor dat ik niet uit zijn grip kon ontsnappen.

'Achteruit!' Riep hij,'ze is in shock. Straks doet ze je wat.'

Hij strompelde achteruit. Zijn blik verraadde dat hij deze reactie niet van me had verwacht. Zijn moeder was zijn lieve, zorgzame moeder niet meer. Zijn moeder was geen moeder meer.

Baron zette een stap naar voren. 'Evelien Bosmans?'

Hij herkende me nauwelijks door mijn littekens en verminkingen. Bovendien dacht iedereen dat ik dood was. 'Pieter,'ging Baron verder,'waarom leeft ze nog?'