Locked by you 2 [herschrijving]

7.

Evelien

'Dat is dus Hans?' Vroeg ik al grinnikend.

'Ik ben Hans, ja.'

Zora en ik proestten het uit van het lachen, tot grote frustratie van Pieter. Hij sloeg kwaad op tafel, waardoor we beiden schrokken en meteen onze mond hielden. Hans zag er helemaal anders uit dan dat ik mij had voorgesteld. Hij was een man van rond de dertig en zag eruit als een nerd. Het enige wat nog ontbrak was een bril, maar voor de rest klopte het plaatje helemaal. Hij had roste krullen waar je niet naast kon kijken, een licht blauw hemdje dat deels uit zijn broek hing, een beige broek die veel te groot voor hem was en dan nog zulke lelijke ouderwetse schoenen. Hij zag eruit als een leerkracht, maar dat type leerkracht dat geen klas in bedwang kan houden en het slachtoffer is van pesterijen. Hij stond er maar stijfjes bij en dan bedoel ik het niet dubbelzinnig. Hij wist met zijn handen geen houding aan te nemen alsof ze in de weg zaten. De ene keer stonden ze in zijn zij, de andere keer gebruikte hij ze om een muggenbeet open te krabben. Hij stotterde als hij sprak en zag er ontzettend onzeker uit. Ik kreeg bijna medelijden. Bijna. Ik weet het, ik klink gemeen... Maar ik ben hier het slachtoffer, hij niet. Hij is hier voor mij. Hij komt mij trauma's bezorgen. Hem een beetje uitlachen kan toch geen kwaad dan?

'Veel plezier samen. Je mag Nicky volgen. Zij zal je naar haar kamer begeleiden.' Zei Pieter die in mijn richting knikte.

Ik zette me recht en lachte. 'Ja, volg mij maar.' Pieter begreep het niet. Zijn gezichtsuitdrukking was dan ook goud waard. Hij had verwacht dat ik moeilijk zou doen. Hij had zich vast voorbereid op de ergste scenario's, maar hij had niet verwacht dat ik zou meewerken. Laat staan dat ik zou lachen. Ik lachte omdat ik toch heel zeker wist dat ik Hans makkelijk zou kunnen bespelen. Ik maakte me helemaal geen zorgen. Ik had alles onder controle.

Jonas

'Hé, kleine meid... Gaat het een beetje met je? Je bent zo stil... Ik maak me zorgen.' Vroeg ik bezorgd en ging op mijn hurken voor de kleine Katie zitten. Ze wreef de slaap uit haar ogen, al waren het volgens mij tranen. 'Ik mis mama, ik mis papa en ik mis ook Evelien. Ik ben zo bang en verdrietig... Ik wil gewoon dat dit alles nooit gebeurd was.'

'Alles komt goed, ik beloof het je.'

'Mama komt niet meer terug.'

'Ik ben ook mijn moeder verloren. Ik weet hoe je je voelt. Het is verschrikkelijk. Het is een pijn die met geen enkele operatie of geen enkel medicijn te bestrijden valt. Dat was wat ik dacht. Maar er is een remedie, een medicijn dat ik ontdekte toen ik je zus ontmoette.'

'Wat dan?'

'Praten. Het heeft geen zin om je verdriet te verbergen of om zwijgzaam te zijn. Ik zie dat je verdriet hebt en dat is volkomen normaal. Praat er met me over, alsjeblieft. Ik zal luisteren. Ik zal je begrijpen.'

Ze glimlachte en sloeg haar armen om me heen.

'Ik mis Evelien.' Snikte ze.

'Ik ook, kleine meid... Ik ook... Maar ik zal je zus redden, al zou dat mijn dood betekenen.'

'Er zijn veel jongens die zoiets zouden zeggen, maar jij meent het echt. Je maakt mijn zus gelukkig, je bent de enige die daar ooit in is geslaagd.'

'Zeg zoiets niet. Ik heb haar ook een lange tijd ongelukkig gemaakt.'

'Dat is verleden tijd.'

'Voor haar misschien. Maar ik zal nooit vergeten dat ik haar ooit geslagen heb. Nooit.'

'We doen allemaal wel eens domme dingen. Zo knipte ik ooit eens de haren van al mijn barbiepoppen, omdat ik het vervelend vond om iedere keer hun haren te borstelen. Nu zijn ze lelijk en heb ik spijt.'

'Ik koop je nieuwe barbiepoppen als we terug thuis zijn en als alles achter ons ligt.'

'Nee, ik wil geen nieuwe barbiepoppen. Ik wil een vriendje met hetzelfde karakter als jou. Maar zo bestaan er niet veel.'

'Je bent nog jong. Je ontmoet vast wel de jongen van je dromen.' Verzekerde ik haar.

'Je hebt het armbandje van mama nog!' Lachte ze plots en greep mijn pols vast.

'Ja, natuurlijk. Ik doe het nooit meer uit.'

'Slaap je ermee?'

'Jep.'

'Die armband heeft mama zelfgemaakt.'

'Is dat zo?'

'Ja. Ik vind hem echt heel erg mooi. Evelien en ik vochten er altijd om wanneer mama hem vergeten aan te doen was.'

'Je krijgt h'm van mij. Ik zie dat je hem zo graag wilt hebben.' Lachte ik, maakte de armband los en bond die vervolgens om haar smalle pols.

'Je bent geweldig! Dankje!' Giechelde ze en omhelsde me weer.

'Graag gedaan.'

'Jocke! Jocke! Ik heb ontzettend goed nieuws!' Riep Jelle die na enige tijd de kamer weer kwam ingestormd.

'Heeft Samir haar locatie gevonden?!' Vroeg ik hoopvol.

'Goed geraden! Als we ons haasten kunnen we de trein nog halen. Raphael is er klaar voor.'

'Raphael... Juist ja...' Zuchtte ik. Die Spanjaard was ik al helemaal vergeten.

'Je vond het toch een goed idee?' Vroeg Jelle.

'Ja, maar ik zou toch liever zelf willen gaan.'

'Ze zullen je herkennen.'

'Jelle... Ik heb een idee.' Zei ik plots.

'Oh?'

'Ik vermom me en ga samen met Raphael naar de plek waar ze zich bevind. Als we met twee zijn en dus meer moeten betalen, zouden ze ons sneller in haar buurt laten komen. En daarbij, zo is de kans kleiner dat er ons wat overkomt. Het is makkelijker om terug te vechten indien we in de problemen komen, we kunnen makkelijker en sneller ontsnappen, we kunnen-'

'Oké, ik heb het al begrepen. Je vertrouwt die Raphael en je vriendinnetje samen gewoon niet... Maar goed, we kunnen het proberen. Die vermomming kan geen probleem zijn. Maar wat met je stem? Ze zullen je stem herkennen.'

'Niet als Raphael het woord voert. Jelle, we gaan er niet heen om thee te drinken, hé... Ik hoef niet te praten indien Raphael alles met die criminelen regelt.'

'Het is en blijft riskant, maar wat ik me nog goed herinner van vroeger is dat niemand jou van gedachten kan doen veranderen. Eens jij iets in je kop had, kon niemand je stoppen. Je bent nog niets veranderd.' Glimlachte Jelle.

'Dat heb je goed onthouden. Komaan, we mogen die trein niet missen. Hoe sneller we bij Evelien zijn, hoe beter.'

Heeeey mensen! Vergeet niet te stemmen en te reageren als je het een leuk hoofdstuk vond! Alvast bedankt! Denken jullie dat het plan van Jonas en Jelle zal werken? Je ontdekt het in de volgende hoofdstukken, toe snel!