Locked by you 2 [herschrijving]

46.

Evelien

Het was stil toen ik door het verlaten spookdorp wandelde. Te stil. Door te roepen liet ik merken dat ik er was, maar ik kon niet rekenen op een antwoord. Ik was alleen. Nou ja, niet helemaal alleen. Pieter hield me in de gaten. Hij had zich achter hetzelfde muurtje verstopt als waar hij de vorige keer zat. Ik zag hem naar me gluren, die perverse hond.

'Hallo?' Riep ik nogmaals. Geen antwoord.

Ik begon de moed stilaan op te geven. Ik was moe en had spijt dat ik mijn laatste portie energie aan Jonas had verspild. Ik wilde weer naar huis gaan. Ik had het geduld niet om nog langer te wachten. Ik draaide me weer om.

Plots werd ik langs achteren aangevallen. Ik schrok en gilde. Ik had niemand gehoord, niemand gezien. Het gebeurde allemaal zo snel. Er werd aan mijn haren getrokken, ik werd bijna gewurgd en kreeg tot slot een voet in mijn onderrug die me voorover op de grond duwde. Ik bleef op mijn buik op de grond liggen. De korrelige ondergrond prikte in mijn huid. Ik besefte dat doordat ik zo uitgeput was, mijn reactiesnelheid duidelijk was afgenomen. Ik kon niet denken of snel handelen. Ik lag op de grond en deed niets.

'Sta op!'

Het geschreeuw was afkomstig van Natoe. Haar stem was uniek en herkenbaar. Ik draaide me van mijn buik op mijn rug en keek naar boven, recht in haar ogen.

'Sta op!' Herhaalde ze luider.

Ik kroop overeind, al deed elke spier in mijn lichaam pijn. Vooral de grote snijwonde in mijn zij begon te laten merken dat die er was. Ik probeerde zo neutraal mogelijk te blijven kijken en wilde niet tonen dat ik pijn had of dat ik geschrokken was van haar aanval. Toch merkte ze het. Aan mijn ademhaling.

'Je zintuigen staan niet op scherp. Je reageert te laat. Je verdedigt je niet. Je blijft liggen op de grond alsof je je overgeeft en toen je hier aankwam liet je door te roepen duidelijk merken dat je er was. Weet je niet hoe gevaarlijk dat is?'

'Sorry.' Mompelde ik.

'Ik aanvaard geen sorry, blondie.'

Waarom deed ze nou weer zo gemeen? Ik had haar geholpen om het op te nemen tegen Con. Ze moest me dankbaar zijn geweest.

Ze kwam dichter naar me toe en inspecteerde me helemaal. Haar ogen dwaalden over mijn lichaam heen. Ik voelde me er best ongemakkelijk bij. Zeker wanneer ze grijnsde. Lachte ze me uit? Ja, ze lachte me duidelijk uit.

'Is dat de outfit waarin je wil vechten?'

'Ja.' Zei ik verward.

'Daar moeten we dringend iets aan doen.'

'Hoezo?'

'Om te beginnen... steek je haren altijd op. Je hebt lange haren. Dat is niet handig. Ze kunnen voor je ogen gaan hangen en op cruciale momenten je gezichtsveld bedekken. Bovendien heeft je vijand niet veel moeite nodig om je mooie lokken vast te grijpen en eraan te trekken. Als iemand aan je haren trekt, trekt ie je makkelijk op de grond. Dat wil je niet.'

Ik knikte en bond mijn haren in een staart met de elastiek die om mijn pols hing.

'Je schoenen hebben veters. Ik raad je aan ze eruit te halen of schoenen zonder veters te kopen. Het is gevaarlijk als ze los komen te zitten. Je kan erover struikelen.'

'Ik zal volgende keer mijn sneakers met klittenband aandoen.'

'Goed.'

'Nog iets?'

'Je hoodie. Veel te onhandig. Hij is je te groot.'

'Hij is eigenlijk van mijn vriend.'

'Vandaar die natte-hond-geur.'