Locked by you 2 [herschrijving]

19.

Evelien

'Ik? Jou vermoorden? Hoe kom je daar nu bij?' Probeerde ik weg te lachen, maar waarom deed ik zelfs moeite? Hij kwam dreigend dichterbij met gebalde vuisten en zwaar gegrom. 'Je probeerde me te wurgen. Je probeerde mijn lichaam te verstoppen onder je bed!'

'Pieter, alsjeblieft, ik... Ik weet niet wat me bezielde...' stotterde ik en deinsde bang achteruit. 'Dit zal je duur komen te staan, Bosmans. Ik beloof het je!'

'Je kan me niet vermoorden. Je hebt me nodig.' Sprak ik tegen.

'Ik ga jou ook niet vermoorden. Maar Jonas loopt anders ook mooi in de weg. Ik weet dat jullie van plan zijn om te ontsnappen, maar dat plan zal niet doorgaan.'

'Doe hem niets, alsjeblieft!'

'Daar moest je maar aan gedacht hebben voordat je me probeerde te vermoorden. Maar ik ben geen onmens. Ik geef je nog een paar minuten met hem. Bereidt je laatste woorden maar al voor, want de datum van vandaag zal zijn sterfdatum worden.'

De deur werd geopend. Jonas was terug. Pieter verstopte zich snel achter de kast zodat Jonas hem niet kon zien. 'Ik ben er! Kick bleef maar door ratelen! Gelukkig dat je hebt gewacht.' Hijgde hij buiten adem.

'Jonas er is iets-'

'Ssttt, nu zal ik jou eens goed verwennen. Tijd voor wat ontspanning en plezier.'

'Jonas, ik-'

'Hakuna matata! Je hebt geen zorgen, zorg maar dat je geniet! 'T is een theorie! Filosofie! Hakuna matata!' Lachte hij al zingend.

Ik wilde hem zijn plezier niet afnemen. Hij zag er zo zorgeloos uit, zo optimistisch. Ik wilde het niet voor hem verbrotten. Ik moest beseffen dat ik niet het enige slachtoffer was, dat was hij ook. Hij droomde ook van een leven buiten de muren van de hel. Ik wist ook dat elke keer ik de pijn van een verkrachting of marteling onderging, hij diezelfde pijn voelde. Hij leefde met me mee. Soms leek het alsof onze lichamen met elkaar in verbinding stonden, mijn pijn was de zijne en omgekeerd. Ik moest zwijgen over Pieter. Het zou wel goed aflopen.

'Is er iets?' Vroeg hij na zijn enthousiast gezang. Hij ging tegenover me op het bed zitten en hield me tussen zijn benen geklemd. 'Als je het niet wil, dan doen we het toch niet? Ik wil niet dat je het als een verplichting ziet. Sorry, ik was misschien te enthousiast. Het was dom van mij om me zo te gedragen, je bent tenslotte een slachtoffer van seksueel misbruik en ik-'

'Jonas, het is goed.' Onderbrak ik hem. 'Zweer je dat je dat oprecht meent?' Vroeg hij en liet zijn hand over mijn wang glijden. 'Ja, ik heb jouw warme huid ook gemist hoor.' Hij keek verbaasd. 'Echt?' Ik knikte. 'Natuurlijk. Ik heb ook seksuele fantasieën hoor.' Hij schrok daarvan, iets wat ik wel grappig vond. Zijn mond viel letterlijk open van verbazing. 'Jij had... fantasieën... over mij?' Herhaalde hij. 'Wat is er zo raar? Het wil niet zeggen dat jij daar iets tussen je benen hebt hangen dat je het enige wezen in het universum bent dat een beetje mag fantaseren, hé!' Lachte ik en trapte hem plagerig in zijn buik. 'Maar ik stel niets voor!Mijn lichaam is een... een... een zwak kaarsje in vergelijking met de vlammenzee van Luca, Milan en Raphael.'

'Stop met jezelf te vergelijken met anderen.'

'Maar ik heb het gevoel dat ik je niet verdien. Ik ben niets.'

'Maar dat is genoeg voor mij! Luca, Milan en Raphael mogen dan misschien een "vlammenzee" van een lichaam hebben, maar jouw "kaarsje" geeft voldoende warmte om mijn hart te doen smelten. Je bent mijn droomjongen, Jocke. Ik zou niet weten wat ik zonder jou moest.'

'Ik hou nog meer van jou.' Zei hij en drukte zijn hoofd tegen het mijne aan. We kusten een lange tijd. Ik had mijn handen om zijn hals geslagen terwijl hij over mijn dijen wreef. Onze kus werd steeds heviger en ik ging gewoonweg vergeten dat Pieter doodleuk mee aan het genieten was.

Ik trok Jonas T-shirt uit en streelde over zijn rug. Ik sloeg geen enkele wervel over. Hij leunde wat naar voren, waardoor ik achterover in het bed viel en hij bovenop me belandde. We lachten. Ik streelde door zijn haren terwijl hij zijn hand over mijn buik liet glijden. Dat kietelde waardoor ik moest giechelen. Met een grote glimlach hijgde hij lustig nadat ik zijn broeksriem had losgemaakt. Hij vroeg me nog een laatste keer of ik het echt zeker wilde. Ik knikte, want ik wilde niets liever dan met hem te vrijen. Ik had nooit verwacht dat ik het zalig zou vinden, maar enkel met hem kon ik er van genieten. Hij was zo zacht en lief. Bovendien was hij heel voorzichtig en deed hij het rustig aan, iets wat ik echt wel apprecieerde. Waren die idioten die voor me betaalden ook maar zoals hem, dacht ik. De manier waarop wij de liefde met elkaar bedreven, kon gewoon niet beter. Hij legde al lachend een hand op mijn mond toen ik mijn gekreun niet kon bedwingen. 'Straks komt er iemand ons nog storen.' Lachte hij. 'Iedereen mag weten hoe erg ik van jou kan genieten.' Zei ik, iets wat hem deed blozen. Zijn oogjes gingen er van blinken en zijn lach was het schattigste ooit.

Toen we klaar waren, liet hij zich met een diepe zucht, maar met volle bevrediging, naast me op de zachte matras vallen. 'Dat was...' hij beet op zijn lip terwijl hij naar de juiste woorden zocht. 'Geweldig?' Vulde ik hem al lachend aan. 'Meer dan dat.' Zei hij. 'Je deed het ook niet slecht hoor, voor een simpel kaarsje te zijn.' Hij lachte en kuste me nogmaals. Onze lippen konden elkaar gewoon niet meer loslaten.

Jonas

Met volle overtuiging kon ik mezelf de gelukkigste persoon op aarde noemen, ondanks dat ik in de hel verbleef. Ik had een relatie met de knapste en liefste meid die er bestond, ik zou snel vader worden en meer had ik dan ook echt niet nodig om gelukkig te zijn. Evelien was de eerste die me aanvaarde zoals ik was. Ik zou nooit begrijpen waarom ze verliefd op me geworden was, maar mij hoorde je niet klagen. Na onze vrijpartij, waar ik nog lang over zou nadromen, gingen we dicht tegen elkaar liggen. Ze lag in mijn armen, met haar hoofd in mijn nekholte, allebei nog naakt. Ze verwende me met talloze kusjes op diverse plekken. Zo gaf ze me zelfs een kusje achter mijn oor of net onder mijn kaaklijn. Ik hield ervan en bleef maar herhalen hoe erg veel ik van haar hield. Noem het melig, kots ervan, wat je maar wil, maar voor ons was dit perfect. Mijn handen liet ik op haar buik rusten. Het was veel te vroeg om de aanwezigheid van de baby op te merken, aangezien haar buik nog maar een klein beetje boller was geworden, maar toch kon ik al voelen dat er zich iets magisch afspeelde daarbinnen. Een klein mensje dat zich vormde dankzij onze voortplantingscellen. Toch ongelofelijk, hé? Ik vond dat het mooiste wonder van de natuur. Twee verschillende piepkleine cellen van totaal verschillende lichamen, waren in staat om iets van ons beiden te maken. Ik wilde het bijna niet geloven dat zoiets mogelijk was. Ik zou vader worden. Ik. Zou. Vader. Worden. IK ZOU VADER WORDEN!

Heeeey mensen! Vergeet niet te stemmen en te reageren als je het een leuk hoofdstuk vond! Alvast bedankt en tot snel!