Locked by you 2 [herschrijving]

37.

Jonas

'Waarom kon mama nou niet mee?' Vroeg Jocke teleurgesteld toen ik zijn gordel vast klikte. 'Ze moest naar Avignon.' Zei ik. Op de één of andere manier moest Jocke hebben opgemerkt dat ik daar boos om was. Hij keek me met zijn grote, schattige oogjes aan en legde zijn handje op het mijne. 'Mama wil liever bij jou zijn dan daar.' Ik kon niet anders dan glimlachen en kriebelde door zijn haren. 'Je bent al zo groot,' zuchtte ik trots,'het leek wel gisteren toen ik je voor het eerst in mijn armen hield.'

'Nou niet overdrijven, hé papa! Ik ben altijd al een grote jongen geweest.'

'Je hebt gelijk. Mijn grote jongen.'

Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd en sloeg daarna de deur van de wagen dicht. Ik wilde achter het stuur kruipen, toen ik plots mijn vader zag. Hij verwijderde het onkruid op zijn oprit en keek even op toen hij merkte dat ik wilde vertrekken.

'Goedemorgen, Jonas!' Riep hij, iets te enthousiast naar mijn mening.

'Hey pa.' Mompelde ik.

'Wat heb je tegen Evelien gezegd?' Vroeg hij plots.

'Wat?' Vroeg ik verward.

'Wat heb je tegen haar gezegd zodat ze bij Pieter en Luca in de wagen zou stappen?'

'Ik... w-wat?'

'Evelien zou toch nooit zelf in die wagen stappen? En ze hebben haar ook niet gedwongen. Heb jij haar overtuigd? En waarom dan?'

'Ik heb helemaal niets... Evelien in de wagen van Pieter en Luca? Waarom zou ze...'

'Ik ben even onder de indruk als jij. Geen zorgen, Pieter en Luca geven haar alleen een lift.'

Ik vloekte binnensmonds. Waarom in godsnaam deed ze dat?! Was ze helemaal gek geworden?!

Ik stapte zo snel mogelijk in mijn wagen en startte de motor.

'Wat is er papa?' Vroeg Jocke die merkte dat ik gehaast was.

'We gaan niet naar Orange,' zei ik,'we gaan mama zoeken.'

Evelien

Ik haalde uit mijn schoudertas de documenten over de vermiste meisjes die Jonas voor me gestolen had. Er stond niet veel informatie in, maar wat erin stond leek overeen te komen met de verlaten locatie waar we ons bevonden.

'Wat ga je doen?' Vroeg Luca die ook uit de wagen stapte.

'Ik zag iets,' zei ik,'ik wil weten wie of wat het was. Wat heb je te zoeken op een verlaten locatie?'

'Geen zorgen,' zei Pieter die wat aan de motor aan het sleutelen was,'dat zijn vast jongeren die kattenkwaad uithalen of de vreemde hobby hebben om verlaten plekken te bezoeken.'

'Ik wil toch kijken.' Hield ik vol.

'Oké,' zuchtte hij en sloeg de motorkap weer dicht,'maar wij gaan mee.'

'Dat hoeft niet.'

'Als er jou iets overkomt, zal Jonas ons ervan verdenken.' Legde Luca uit.

'Alsof ik niet voor mezelf kan zorgen...'

'Extra bescherming kan toch geen kwaad?'

'Bescherming? Laat me niet lachen. Zodra ik mijn rug naar jullie toe keer, steken jullie een mes in mijn rug.'

'Wat moeten we doen om jouw vertrouwen terug te winnen?' Vroeg Pieter.

'Doe maar gewoon geen moeite.' Grinnikte ik.

'Geef ons nog een kans.' Drong Luca aan.

'Nee.'

'Komaan, Evelien... we kunnen toch-'