Locked by you 2 [herschrijving]

92.

10 jaar later

Pieter

Met trillende handen hield ik de krant vast. Het hoofdartikel was inmiddels elke week hetzelfde:

"Ontvoerde meisjes dood teruggevonden"

Ik wist welke criminele bende dit had gehad, maar ik was te laf om actie te ondernemen. Baron had mijn Evelien al vermoord. Als ik hem dwars zou zitten, zou hij Jocke ook wat aandoen. Ik had al verschillende dingen geprobeerd; anonieme tips, anonieme berichten op sociale media, anonieme gepubliceerde artikelen,... Niets had effect. Voor het eerst in een lange tijd voelde ik me compleet machteloos. Baron moest aangepakt worden, maar ik wist niet hoe. Ik had al eens voor hun gebouw gestaan met een pistool bij de hand, maar hij had inmiddels al heel wat leden. Het krioelde er van de bewaking. Ze hadden machinegeweren, soms zelfs twee per persoon. Ze zouden me hebben afgeknald als ik iets had gedaan.

Toch kon ik mezelf niet vervloeken. Drie jaar geleden was het me gelukt een vrachtcontainer van hen te onderscheppen in de haven van Antwerpen. Ik kon alle meisjes die daarin zaten -zo'n dertiental-vrijlaten. Eentje daarvan was een meisje van zes jaar oud. Ze had lange, witblonde haren en leek sprekend op Evelien toen ze klein was. Nadat ik de container geopend had, was het fragiele meisje me in de armen gevlogen. Ze had me stevig omhelst en huilde. Die klootzakken hadden haar familie uitgemoord tijdens het trouwfeest van haar tante. Het arme meisje werd slachtoffer van ontvoering. Ze was doodsbang en wist niet waar ze terechtkon. Ik had geprobeerd om haar aan te melden bij het gemeentehuis, zodat ze naar een opvanggezin zou kunnen, maar toen ik te horen kreeg dat ze naar het weeshuis zou moeten en dat de kans dat ze op haar leeftijd nog geadopteerd zou worden klein was, twijfelde ik niet langer. Ik nam haar in huis. Ze werd mijn kleine Charlotte. Mijn kleine, lieve Charlotte. Ik zag haar als mijn dochter, net zoals ik Jocke was gaan zien als mijn zoon. Ze zag hem als haar grote broer en hij beschermde haar alsof ze zijn kleine zusje is.

Het was een grote stap, maar het voelde niet als genoeg. Baron's bende leek iedere maand meer slachtoffers te maken. Het moest stoppen.

'Piet,'ik schrok op toen een fijn stemmetje plots mijn naam mompelde,'ik had een nachtmerrie.'

Charlotte stond onderaan de trap. Aan haar rode wangetjes kon ik zien dat ze gehuild had. Het was drie uur 's nachts. Ik legde de krant van de dag ervoor weer op het salontafeltje en liep naar haar toe.

'Kan mijn prinsesje weer niet slapen?' vroeg ik zoet en hurkte voor haar neer. Ze legde haar smalle vingertjes op mijn gezicht en kriebelde door mijn baard.

'Ze waren er weer,'fluisterde ze,'ze namen me weer mee.'

Ik streelde door haar lange lokken en zuchtte.

'Oh liefje,'zei ik zacht,'droom je er alweer over? Arme meid. Wil je misschien weer bij mij slapen?'

Ze knikte gretig en legde haar handje in het mijne.

'Wil je me eerst een verhaaltje vertellen voor het slapengaan?' Vroeg ze.

'Goed, maar een kort verhaaltje. Het is al laat.'

'Je moet nog eens een verhaaltje vertellen over Evelien.'

'Zal ik doen,'glimlachte ik. Charlotte was Evelien's grootste fan. Ze zag haar als een idool, omdat ze zich met haar kon identificeren.

Ik volgde haar mee naar boven, maar toen we een paar treden ver waren, werd er plots hevig op de deur geklopt. Ze schrok en haar borstkas ging meteen wil op-en-neer.

'Het is oké,'zei ik zacht,'we negeren het. Het is te laat voor bezoek.'

Het geklopt werd heviger en er werd zelfs geroepen. Charlotte was doodsbang en drukte zich stevig tegen me aan. Ook Jocke was ervan wakker geworden en kwam kijken wat er gebeurde.

'Wie is dat, Pieter?' vroeg hij na even gegeeuwd te hebben. Zijn wilde blonde lokken bengelden voor zijn slaperige ogen.

'Geen idee,'zei ik,'maar vriendelijk klinkt hij niet.'

Ik hielp Charlotte de trap op en knikte naar Jocke. 'Mag ze bij jou slapen? Ze had weer een nachtmerrie. Ik ga kijken wie onze late bezoeker is en wat ie van ons wil.'

'Is goed,'zei Jocke die ook even door de haren van Charlotte streelde,'wees voorzichtig.'

Met een nijdig humeur trok ik de deur open, maar ik schrok bij het zien wie het was. Baron. Hij zag er een heel stuk ouder uit dan dat ik me kon herinneren. Zonder iets te zeggen, duwde hij me aan de kant en kwam mijn huis in.

'We hebben niet veel tijd,' zei hij,'je moet ons helpen.'

Vol verstomming bleef ik hem aankijken. Ik kon geen woord uitbrengen. Wat deed hij hier? Waar had hij het over? Ik vervloekte mezelf. Waarom in godsnaam lag mijn pistool boven en niet hier in de buurt zodat ik hem kon afknallen?

'Trek je jas aan, dan vertrekken we meteen,' zei hij.

'Waar heb je het over?' vroeg ik uiteindelijk.

'Ik heb een prachtig meisje gezien,'zei Baron,'echt jouw type. Lang bruin haar, een vriendelijk snoetje, 20 jaar oud. Maar ze ontsnapte en loopt nu ergens rond in het bos.'

'Ik val op blond,'zei ik droogjes,'en ik ben niet geïnteresseerd in het kopen van meisjes. Stop ermee, Baron. Je maakt hun levens kapot.'

'Ach,' lachte Baron,'nog steeds kwaad omdat ik je lieve Evelientje liet verkrachten en doodde?'

'Ik ben niet alleen kwaad om Evelien. Het gaat me om al die meisjes. Allemaal.'

'Hypocriet,'lachte Baron,'je deed net hetzelfde.'

'Vroeger,' benadrukte ik,'omdat ik zo wanhopig, stom en onmenselijk was.'

Baron lachte en ging zonder mijn toestemming in mijn zetel plaatsnemen.

'Die toon ben ik niet van je gewend. Duik je weer met een feministe in bed?'

'Ik ben niet geïnteresseerd in je voorstel,'hield ik vol,'wil je dan nu weg gaan?'

'Je mist haar, hé?' Daagde hij uit.

'Wat wil je in godsnaam?' Zuchtte ik,'ik wil niets meer met jou te maken hebben.'

'Ik wil dat je weer aan mijn kant staat.'

'Waarom?'

'Omdat ik altijd naar je heb opgekeken. De manier waarop je die meisjes in bedwang hield... de manier waarop je ze aanpakte... ik had daar een zekere fascinatie voor. Je was sluw. Een serpent. Je bezorgde me steeds de beste entertainment wanneer je met je valse streken die naïeve meisjes in de val lokte om ze daarna de hel van hun leven te bezorgen. Ik mis dat. Mijn bendeleden zijn saai. Ze doden, verkrachten en martelen. Ze zijn zo... oppervlakkig. Ik mis iets in hun aanpak. Het haalt de fun ervan af.'

'Je kan er beter mee stoppen, Baron. Ik ga je niet meer helpen.'

'Zwak van je. Heel zwak. Tja, als jij niet meer wil helpen, dan zal ik opzoek moeten gaan naar iemand anders... ken jij toevallig nog iemand?'

'Nee.'

'Niet liegen, Pieter,'grijnsde hij,'waar is het zoontje van Evelien? Hij is al een puber nu, hé? Als hij nog maar een beetje op haar lijkt dan-'

'Jocke is niet de man die je zoekt voor je vreselijke praktijken. Hij is daar te lief, te vriendelijk en te empathisch voor.'

'Dat krijg ik wel uit hem. Jij was ook zo vroeger. Uiteindelijk is het gewoon een kwestie van de zwakke plek te vinden en voilà; een nieuwe psychopaat is geboren.'

'Je laat hem met rust,'hield ik streng vol en verhief mijn stem.

'Het is óf Jocke, óf jou,'grijnsde Baron die zich diep in mijn zetel liet wegzakken,'als je niet kiest, dan dood ik jullie allebei...'

'Wat wil je dat ik doe?' Gromde ik.

'Vang dat meisje in het bos, geniet van haar en dan... dan mag je met haar doen wat je wil, maar maak er iets spectaculairs van. Iets met veel bloed en dood.'

Heeey mensen! Hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk! Vergeet dan zeker niet te stemmen en te reageren!

Alvast bedankt en tot snel!