Locked by you 2 [herschrijving]

86.

Pieter

Evelien verplichtte Katie en Jocke om even weg te gaan. Het was moedig, dat moest ik haar wel nageven. Ze wist dat ik gevaarlijk kon zijn, maar god wat was ik blij dat ze ondanks alles toch nog even alleen met me wilde zijn. Ik maakte een afspraak met mezelf. Ik zou me gaan gedragen. Zij vertrouwde mij, dus ik moest bevestigen dat ze daar geen fout mee maakte.

Toen we alleen waren, ging ik naast haar in het bed zitten. Ik raakte haar niet aan en bleef haar aankijken totdat ze zou spreken, maar ze sprak niet. Ze zei geen woord. Ze keek me wel aan. Haar handen lagen ongemakkelijk tussen haar benen. Ze had er pijn. Pijn die ik de afgelopen weken veroorzaakte. Misschien had ik niet zo koppig moeten doen en had ik gewoon glijmiddel moeten gebruiken...

'Je had me belooft dat we samen een relatie zouden aangaan als ik Jocke terug zou vinden,'zei ik uiteindelijk toen de stilte ondragelijk werd.

'Jij hebt mij zoveel dingen beloofd, Pieter,'zei ze,'je hebt het recht niet om nu te zeggen dat ik je vertrouwen heb geschonden. Dat is iets wat jij bij mij ook gedaan hebt. Mijn leven lang heb je al misbruik gemaakt van mijn vertrouwen.'

'Wat wil je dat ik zeg?'

'Sorry. Gewoon. Sorry.'

'Dat heb ik al zo vaak gezegd.'

'Je meende het nooit.'

'Sorry,' zuchtte ik, waarna ze me zonder waarschuwing los in in mijn gezicht sloeg. Ze sloeg best hard, moest ik toegeven. Ik probeerde haar kwaad aan te kijken, maar zij keek kwader terug. Ze rechtte haar rug in de hoop intimiderend over te komen, maar ze bleef mijn kleine meisje. We bleven elkaar voor een tijdje zo aankijken. Uiteindelijk draaide zij haar hoofd weg en wreef over haar hand waarmee ze me geslagen had. Het was rood geworden. Ik kon niet anders dan kort grinniken. Ze had zich meer bezeerd dan dat ze mij had bezeerd.

'Wil je dat ik ijs ga halen om op je hand te leggen?' Stelde ik voor. Toen we een blik wisselden, zag ik hoe ze vocht tegen de lach die al op haar gezicht was verschenen.

Voor het eerst in een lange tijd voelde ik weer die chemie die er steeds tussen ons was geweest. Ze verloor het gevecht en proestte het uit van het lachen. Ik lachte mee. Ik had haar lach gemist en zijzelf ook.

'Je bent vreselijk,' zei ze al lachend.

'Dat ontdek je nu pas?'

'Hou op, je hoort me niet zo aan het lachen te krijgen.'

'Waarom lukt het me dan?'

'Omdat ik moe ben,' lachte ze nog steeds en wreef door haar ogen. Ik sloeg mijn arm om haar schouder en trok haar dichter naar me toe. Ze liet haar hoofd in mijn nekholte rusten en zuchtte diep.

'Wat nu?' Vroeg ze,'wat moet ik nu doen?'

'We gaan naar huis,'zei ik en streelde een verdwaalde haarsliert uit haar gezichtsveld,'ik trek bij jou in en help je met de opvoeding van Jocke.'

Ik was bang dat ze me zou tegenspreken of moeilijk zou doen, maar ze zei er niets op en zuchtte opnieuw. 'Wat met Katie? Ik wil niet dat ze terug bij papa gaat wonen. Hij verwaarloosd haar vast opnieuw. En nu Mai er is zal ze hem nog meer manipuleren. Ze zal hem-'

'Hé,'fluisterde ik en liet mijn vinger over haar wang glijden,'jouw vader heeft nooit naar jou omgekeken, dus jij hoeft je ook geen zorgen om hem te maken.'

'Je snapt het niet. Ik ben mijn moeder al verloren. Ik wil hem ook niet verliezen.'

'Eefje. De dag dat hij me toestemming gaf je te ontvoeren, was je hem al verloren.'

'Ik wil niet dat Katie weer bij hem gaat wonen. Hij kijkt niet naar haar om.'

'Dan blijft Katie toch gewoon bij ons?' Stelde hij voor,'wilde ze niet een opleiding starten aan de toneelschool in Antwerpen centrum? Dat is toch perfect? Jij wóónt in Antwerpen centrum. Ze blijft bij ons en na haar opleiding, wanneer ze geld heeft verdiend, of wanneer ze een vriend of vriendin heeft, kan ze zelf een appartement huren.'