Locked by you 2 [herschrijving]

25.

Jonas

'Dat is Pieter!' Hoorde ik plots Luca roepen. Ik wendde me weer tot de villa die nog steeds in lichterlaaie stond. Een stel brandweermannen renden met een brancard onze richting uit. Op die brancard lag een lichaam. Het lichaam van Pieter. Hij was bedekt onder een dikke laag van as en bloed, maar hij ademde nog. De brandweermannen schreeuwden naar elkaar in het Spaans. Ik verstond er niets van. Ze leverden hem over aan de ambulanciers en renden vervolgens weer naar de villa toe om de anderen verder te hulp te staan. Een groepje verplegers dienden Pieter meteen pijnstillers toe, gingen vervolgens over naar het ontsmetten van zijn wonden en deden hem een verband om zijn hoofd. Ook kreeg hij een zuurstofmasker. Hij was niet lang bewusteloos. Zijn ogen sprongen open en waren meteen op mij gericht.

'Ev...e...lien...' probeerde hij uit te brengen. Met zo'n hese stem was hij nauwelijks verstaanbaar.

'Leeft ze nog?!' Vroeg ik in paniek.

Hij zweeg. Bleef me aankijken. Zijn handen trilden nog na van de shock.

'Leeft ze nog?!' Schreeuwde ik opnieuw.

Toen hij wederom zweeg en zijn ogen weer dreigde te sluiten, schudde ik de brancard wild heen en weer. Ik wilde een antwoord. Nu. De ambulanciers trokken me van hem weg en scholden me uit in het Spaans.

Dan huilde hij. Iedereen schrok ervan. Pieter huilde. Pieter huilde nooit. Ik kende hem al heel mijn leven en nooit eerder zag ik hem huilen. Dit kon niet. Evelien's vader kwam naast me staan. Zijn lippen trilden. Hij kon niets uitbrengen. Zijn dochter was dood. Dat zou het nieuws zijn dat hij zou krijgen. Toen hij Katie zag, omhelsde hij haar. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en huilde met haar mee.

'Waarom duurt het zo lang?' Gromde ik ongeduldig terwijl ik weer een blik wierp op de brandweermannen die hard aan het werken waren om het vuur onder controle te krijgen. Maar ze werkten niet hard genoeg.

Jelle legde een hand op mijn schouder. 'Ze vinden haar wel.' Zei hij. 'Als ze aan dit tempo verder doen vinden ze haar alleen maar dood terug.' Gromde ik en trok me van hem los.

'Wat ga je doen?' Vroeg hij met onrust in zijn stem.

'Ik kan niet toekijken en niets doen. Mijn meisje heeft mij nodig.'

'Jonas, dit kan je niet maken! Je maakt geen kans daarbinnen!' Riep Jelle kwaad.

'Ik heb Evelien steeds beloofd dat haar niets zou overkomen en dat ik haar zou beschermen. Ik verbreek geen beloftes.'

'Jonas, wacht nou!' Riep Jelle me nog na, maar ik luisterde niet langer en rende naar het gebouw toe.

'Laat me door.' Gromde ik toen ik door twee brandweermannen werd tegengehouden. Ik stond net op het punt de woning te betreden.

'Señor, eso es muy peligroso. mantente alejado del fuego!'

'Ik kan geen Spaans,' snauwde ik,'ik moet naar Evelien!'

'Sir, it's too dangerous to enter the house. Keep a safe distance and let us do the work.' Zei de brandweerman vervolgens streng.

'Let me go. She needs me!' Schreeuwde ik.

'Sir, please.'

'I have to save her!' Riep ik. Ik rukte me los, ontweek iedereen die een poging waagde me tegen te houden en rende de hel in.

'Evelien?!' Schreeuwde ik. 'Evelien?!' Ik kuchte. In een mum van tijd had het vuur mijn longen bereikt. Ik zag geen steek voor ogen. 'EVELIEN?!' Mijn stem verdween. Ik werd zo hees dat ik geen woorden meer de lucht in kon sturen. Ik had het bloedheet.